Portret van een landschap. Gedichten 1953-1997

[p. 26]

Winter

Over de aarde geuren geen bloemen, de dieren
zijn gestorven of weg naar elders, geen lied
wekt onze dromen, maar koud nu weer
waaien de winden ver voort over de wereld.

Zelfs de bron van het leven, het zoete licht, sluimert
achter de zee en niet langer meer giet het ons
zoetheid in en levenskracht, maar regen en wind
geven gedachten van sterven aan hen die eenmaal

leven kenden als zaligen, geen lasten droegen
maar dwaalden als goden over de wereld; geen smarten
strekten ons uit op de legers; wenend echter
gaan wij nu om, vergetend de god die wij minden.