Portret van een landschap. Gedichten 1953-1997

[p. 27]

Lente

Onnaspeurlijke! Zijt gij weer gekomen?
Eenzamer dan ooit laat gij mij dwalen weer
door de straten, 's avonds het meest.
's Nachts maakt gij mij bang en oneindig schuchter.

Waarom blijft gij niet in de bloemen; waarom
legt gij uw wade niet over de aarde en gaat weer
waar gij vandaan zijt; niemand dan
maakte gij troostloos; o zoete, de plekken
waar gij mij raakt zijn nog nimmer genezen en nimmer
zult gij mij leren te leven als andren; Lente,
verlok mij niet meer: ik ben zachter dan gij zijt.