Monologus sub astra

[p. 5]

V

God oppermachtig, klein voor eeuwig hebt Gij mij gelaten
en mijn vreugden zijn kortstondiger nog dan het gras.
Reeds tril ik van tranen en zijn mijn vleugels geschonden
en waar eens mijn lichaam was, is verrotting en bederf.
Maar eeuwig beef ik om U; voor het stralend mysterie
sta ik ledig en open en laat nacht na nacht vallen
diep in mijn huis en kniel snikkend onder sterren.