Monologus sub astra

IV

Ster! Ster van de nacht! Sterren, mijn ziel
beeft voor U, heft zich lichtend naar U omhoog.
Als een dauwdrop blink ik onder de ruisende sterren
en tril als het gras onder hun oneindig ademen.
Overvol gons ik van stemmen uit andere verten
en laat alles gewillig en hunker naar 't Andere.
Ster! Ster van de nacht! Sterren, mijn ziel
breekt uit haar zelve en ruist als een regen,
mijn mond plooit zich open en lacht van vreugde
en mijn voeten bewegen zich los van de aarde, en stijgen
naar de myriaden goden, de zonnen, engelen, sterren.