Maastrichtse sonnetten

[p. 18]

[p. 19]

Hertenkamp

Op hun porceleinen poten in het licht
Staan de herten naakt en onverscholen
In hun eigen dromen rond te dolen,
Hoog de koninklijke kronen opgericht,

Wezens, uit een ander rijk bevolen
Hier te leven in een aardse plicht,
Nutteloos als een gedroomd gedicht
In hun eigen duisternis verscholen.

Droombevlogen liggen nog hun ogen
Door de verste glanzen overtogen,
Avondlijk en mild en niet van hier;

Soms verheft zich een zo stout en fier
Of een god zich in hem heeft bewogen,
Zeldzaam kuis en niet meer langer dier.