Maastrichtse sonnetten

[p. 16]

[p. 17]

Henric van Veldekenplein

Een groene plek nevens de grijze stenen
Van de twee kerken is zijn aards verblijf;
Nog jubelt hij soms in hun klanken henen:
Ontstegen woorden uit zijn stenen lijf.

De torens rijzen langs zijn koele benen
Als zijn gestolde adem sterk en stijf,
En zingende is uit zijn ziel verdwenen
De moeiteloze bloem der torenschijf.

Recht uit zijn hart stijgt wiekende naar boven
De stad van torens in het zonnelicht;
En wat het leven aan zijn lip kon roven,

Werd in de stad een stenen, hoog gedicht:
Het vuur der dichters kan geen eeuw ooit doven,
Maar schroeit van de engelen het aangezicht.