Maastrichtse sonnetten

[p. 14]

[p. 15]

Helpoort

Groot en donker staat de doortocht open
Naar 't grijze, binnenste Maastricht
En men voelt zichzelve langzaam lopen,
Dragend op zijn schouders dit gewicht.

En men gaat als op zijn knie gekropen,
Steunend en nog moeizaam opgericht
Maar vervuld reeds van een zingend hopen
Dat deze eeuwigheid al weldra zwicht.

En daarachter liggen kleine straten
Met wat gevels soms alleen gelaten,
Met een poortje, dat al verder leidt

Naar het stilste van voorbije tijd,
Waar nog enkel oude stenen praten
Met het water, dat voorbij hen glijdt.