Maastrichtse sonnetten

[p. 20]

[p. 21]

Jeker

Soms is hij als een ritseling te horen,
Heel zwak en ver achter een oude muur
Dan weder schiet hij lachende naar voren,
Een gelukzalig blinkend creatuur.

Hij dwaalt haast tastend in de stad verloren,
Bezint zich lang en kent geen plaats of uur;
Maar plotseling weerspiegelt hij een toren
En is tot in zijn diepste gronden puur.

Hij streelt de muren met zijn zachtste handen
En laat de kruiden beven aan zijn borst:
Hij zit zo vaak gevangen in de banden

Van huizen of hij nimmer verder dorst;
Maar verderop reikt hij tot aan zijn randen
En schrijdt voorbij en is een kleine vorst.