Maastrichtse sonnetten

[p. 10]

[p. 11]

Sneeuw

De sneeuw daalt uit een milder heden
Getroost op alle daken neer
En voert vergane eeuwigheden
Naar deze witte wederkeer.

De stad waait onder met verleden
En vindt zichzelf verwonderd weer
En dempt de stemmen en de schreden
Tot diepe stilte van weleer.

De koepels, de nog groene bomen,
De poorten en de trage wal,
Beven verliefd onder de zachte stromen

Van deze witte, bange val;
En of een wonder zo zal komen
Nadert het donker overal.