Nagelatene gedigten en gezangen van juffrouwe Maria van Hengel, bestaande in geestelyke meditatien, tot opwekkinge van het geloof
(1737)–Maria van Hengel–
AuteursrechtvrijTer Beproevinge van zich zelfs.
Zeg op myn ziel, wat zoud gy meer begeeren?
Zoo God eens vraagden, wat gy eischen woud?
Most hy u Vrienden, Goed, of Staat vermeeren?
Neen; 't is genoeg, die 't in zyn gunst behoud.
| |
[pagina 79]
| |
Ontbreekt u Goed, Genoegen, Staat en Vrinden,
Wat is 't, daar uw begeert, dan staag na sweeft?
Ik staroog maar alleen, op myn beminden,
'k Ben niet vernoegt, voor hy zig zelvs my geeft.
Wat teekens eist gy? als gy 't moogt bemerken,
Dat gy hem hebt; die u vernoegen moet?
Dat hy myn ziel wild' in 't geloof versterken,
't Onzigtbaar zoeken deed, voor 't zigtbaar goed.
Als gy myn hert verbryzelt, en de zonden,
Zoo bitter maakt, dat ik om 't zielsfenyn,
Mag snakken, na die Balsem, uit zyn wonden,
Dat hy my zelvs trekt by dien Heilfonteyn.
Leerd my zyn geest den zin van 't woord bezinnen,
Geeft hy my kragt, door 't teeken van 't verbond,
Te haaten wat hy haat, en mind, te minnen,
Dit 's teeken, dat ik hem in 't teeken vond.
| |
[pagina 80]
| |
Dat hy als Koning, in my mag regeeren,
Dat hy my stervens kunst in voorspoed leerd,
Als ik hem door myn dood, maar kan vereeren,
Dat langer leeflust, van my zy geweerd.
Wat eisch ik Heer? het deel der Lievelingen,
Om dat gy my dit uiterlik verleend:
Meend u dien zegen, uit de hand te wringen?
Een hert zoo vals, zoo vadzig, zoo versteend.
Nog onlangs hebt gy 't woord, met traage ooren
Zoo slaaprig, oneerbiedig aangehoort,
En meend gy, dat hem dit niet komt te vooren,
Die zoo zwaar dreigd 't veragten van zyn Woord.
Zoud hy uw kruipende gebeden, agten?
Die gy niet verder voelt, als in den mond;
Dit zyn myn ziel, maar vliegende gedagten,
Waar van gy zelfs. nooit regt de kragt verstond.
| |
[pagina 81]
| |
Ja; 't leid'er zoo, en erger nog van binnen,
Maar mag ik daarom niet, tot Jesus gaan?
Moet ik eerst uit myn zelfs, iets goeds beginnen?
Die peen, heeft nooit in zyn verbond gestaan,
Hy zegt, kend maar alleenlyk uw gebreeken,
Dan eist hy nog, dat hy my geeven moet,
Zoo kan geen zonde my, van 't heil versteeken?
Als 't ongeloof, daar 't hert mee leyd en wroet.
Kan ik myn zelvs, van 't ongeloof geneezen?
Neen, dat komt ook al van mynen Jesus voort.
Wat moet 'er dan in my, te vooren weezen?
Hy eist u niet, verwagt hem op zyn woort.
Hy zag u eerst, versmoort in uwe zonden,
Doe sprak hy: Leefd, daar toe hy u verkloekt.
Hy heeft u uit meedoogen, eerst gevonden,
En dat is d'oorspronk, daar gy hem door zoekt.
| |
[pagina 82]
| |
Zoo agt gy 't zoeken, een onfeilbaar teeken,
Dat hy in my het geestlyk leeven wrogt,
Ik vrees in 't eind, 't eens anders uit zal breeken
En dat hy nooit aan zulke zoekers dogt.
Die Jesus zoekt, daar Jesus word gevonden,
Die konnen deeze teekens niet ontgaan,
Hy haat met ernst, en overwind de zonden,
En ik, was met dit pak, nooit regt belaan.
Zoo haast gy 't geestlik leeven hebt ontvangen,
Heeft doch de zonden u, de ziel ontsteld,
Want hoe zoud gy, na Jesus zoo verlangen,
Had hy u niet verlost, uit doods geweld?
Maar nu gy 't geen gy hebt, in 't werk zoud stellen,
Nu trekt gy 't al in twyfel zonder vrugt,
Gy moest Gods daaden, aan uw ziel vertellen,
En dits 't begin, dat gy na Jesus zugt,
| |
[pagina 83]
| |
Wat gy nu eist, zyn volgende genaden,
Die hy u ook zal geeven, 't zyner tyd,
Die hongrig zyn, wil hy met heil verzaden,
Dit 's u belooft, volhert maar in den stryd.
Gy Hertenkenner, sterkt my in 't verlangen:
Ei! wilt myn beede gunstig gade slaan?
Mag ik eens voor myn dood, dien troost ontfangen,
Laat dan uw dienstmaagd, Heer, in vreede gaan!
|
|