Semi-finale

[p. 49]

Au rebours

Naar tegenpolen afgedreven
doorleef ik tegendraads ons leven,
elks lijf teloor in tere hoeken,
vreemd, die wij frenetiek bezoeken.

Twee kinderhandjes zijn haar voeten
die langs de ruggelingse route
zacht kriebelend uit speuren gaan
en elke top rechtop doen staan.

Haar tenen woelen in mijn oksels
als babietjes in borsten plegen,
en waar mijn hand haar knieën zoekt,
kom ik haar wilde haren tegen.

Daar waar haar boezem hoort, zijn billen
en waar geen hoofd is wel de stille
nachtvijver van het dauwig dal
waarin ze ook mij onthoofden zal.

Haar ware mond is die nooit spreekt,
geen tong heeft en toch flemend smeekt
te zwelgen wat geboden wordt, -
nooit lang genoeg, altijd te kort.

Maar dat wat anders woorden zegt
is nu om alles heen gelegd
waarvan de inhoud, uitgeprest,
háár dorst en ook de mijne lest.