Semi-finale

[p. 36]

Schierlief

Toen ik haar zag, de eerste maal,
wist ik het al: nimmer was mij iemand liever, -
maar dat wij nooit elkander konden toebehoren
wijl zij reeds van een ander was.

Die had haar eerder uitverkoren
zoals van meet af aan een zee zijn eiland
of iedere kaap zijn kust, - iets onherroepelijks.
Ik heb vergeefs mijn hart aan haar verloren.

En nu, zoals een schiereiland geen eiland wordt,
zo wordt zij, een passante, ook nooit de mijne.
Ze blijft een schierlief, aan mij vastgebouwd
en toevertrouwd in diepere lagen

dan die het leven overspoelt. Maar toch:
rotsvast verwoeld, onmerkbaar één met mij.
De aarde moet haar structurele noodlot
heimelijk dragen.