Peis noch vree

[p. 55]

De drie gebroeders

Zij werden bijna op dezelfde tijd geboren en leefden altoos bij elkaar. Vandaar dat wij ze maar de drie gebroeders noemen, ofschoon het ongewoon is mensen, huizen, bomen voor elkaars broeders aan te zien. Maar het ongeluk en ook wel het gelijke avontuur verenigt veel, zodat jullie straks mij die je dit vertelt, toch wel gelijk zult geven dat ik durf te spreken van ‘de drie gebroeders.’

De mens, over wie ik het in de eerste plaats hebben wil, was maar een heel eenvoudig mens, zoals er velen leven. Hij werd geschapen door een toeval, zoals veelal man en vrouw een kind verwekken - onbedoeld, omdat hun drift hen naar elkaar toe drijft, en maar bijkomstig. Het zijn dingen die wij moeilijk zelf regelen, maar de natuur verzorgt ze zo; en wie tevreden is met de natuur en in haar loop niet gewelddadig ingrijpt, maakt vroeg of laat een kind als vrucht van wellust of verstrooiing. Dat schijnt zo te moeten zijn; en laten wij bescheiden blijven en geen oordeel vellen over wat alom gebeurt.

Toen het kind er eenmaal was, verheugde men zich, met dat onverwoestbaar diepe instinct dat mensen teder maakt bij zoveel hulpeloosheid en ontroert bij het krijten waarmee een kinderlevensloop zijn aanvang neemt, of bij de eerste glimlach en het eerste teken van herkenning. Je raakt gehecht aan wat je elke dag moet voeden en wat aan je voeten opgroeit, aan

[p. 56]

wat onschuldig eerst, dan langzaamaan met een ontwaakt besef, je handen streelt en ‘vader’ zegt of ‘moeder’. Je merkt de kleine wasdom, dag aan dag, en iets van al die vezels die, eens van je uitgegaan, hun eigen leven leven. Het schiet opnieuw zijn wortel in je hart, en maakt verbonden. Voor de meesten van ons is het groeien van het kind het groeien van de wereld. En dat is misschien ook juist.

Dit kind dan vond toen het werd geboren, om zich heen een wereld waarin elk zijns weegs ging, zonder al te veel krakeel, maar toch eenzelvig en ook zelfgenoegzaam. Weinig zorgen maakte men zich over zijn buren. Ieder borg zorgvuldig wat het zijne was, in eigen schuren, binnen eigen veilige wanden, opdat geen vreemde ervan zou stelen niet alleen, maar zelfs de naaste buur niet zou vermoeden wat en hoeveel men bezat. Dit was de herkomst van het zeer bijzondere soort van woningen dat daar toentertijd in zwang kwam in de steden. Woningen, wel klein vaak en bedompt, met smalle hoge trappen die er toegang gaven, lage zolders waar ternauwernood wat licht doordrong, en kamers enkel voor de pronk, waarin niets stond wat enig nut had of gebruikt werd - echter erg afzonderlijk en streng gescheiden van de andere, soortgelijke behuizingen die tegen elkaar geperst, naast, boven, onder, op of vóór zo'n woning lagen.

Het huis dat ongeveer terzelfder tijd gebouwd werd toen het kind ter wereld kwam, was zulk een huis met tal van kleine, goedbeschutte woningen. Het was maar heel eenvoudig, zoals er zovele zijn in elke stad. Maar voor het kind was dit het uitverkoren huis, dat het beschouwde als zijn eigen veilige haven; waar het alles vond waarmee het van meet af aan vertrouwd geraakt was: meubels, uitzicht, speelgoed, de

[p. 57]

ouders en het dagelijks maal. Het wist niet beter of het was zijn eigen huis, omdat hetgeen de ouders hadden, ook bezit scheen van het kind; en het hield van dit eenvoudige huis, zoals meestal iedereen houdt van wat hij zijn jarenlang bezit en onaantastbaar erfdeel waant. Het kind meende ook, daar het zich toch niet kon verbeelden dat het er ooit niet geweest was, dat het huis er altijd had gestaan, oud was en eerwaardig. Dit omdat het huis groot was en zoveel mensen kon bevatten. Het kind wist niet - en men sprak er ook nooit over - dat een huis snel groeit, in enkele maanden zijn volkomen staat bereikt en dan lang blijft zoals het is, terwijl het kind, een hele poos eerst opgesloten in de moederschoot, nog tenger en ternauwernood in staat alleen te ademen, ter wereld komt en gewoonlijk meer dan twintig jaren groeien moet, voordat het zelf een woning stichten kan of moed vindt om alleen te zijn in deze wereld.

Het huis was groot en sterk, al kwam het ook in korte tijd overeind, en toen de vader het liet bouwen, dacht hij: ‘Dit duurt zeker wel mijn leven uit, en als ik kinderen krijg, wordt dit het hunne en dat van hun kinderen. Je bouwt een huis voor honderd jaren, of je bouwt er geen.’ Dagelijks ging hij dan ook kijken of de metselaars geen kleinigheid verzuimden, wat het huis tot nadeel strekken kon of het verzwakken. Wie de stille straat door kwam, zei van dit huis toen het gereed was: ‘Het is niet mooi; de mensen bouwen zonder fantasie; maar het is een stevig huis en vast zijn geld wel waard. Gelukkig dat de stad zich uitbreidt. Dat vermeerdert de levenskans voor iedereen; waar groei is, wenkt de rijkdom.’

En terwijl het huis hem bij de maaltijd en 's nachts geborgen hield onder zijn trouwe dak, werd het kind allengs een

[p. 58]

knaap die los van moeders handen, nu begon te spelen in de straat, met andere knapen schoolging en ravotte, en niet altijd even willig was naar huis terug te keren vóór het donker viel. Dat gaat zo met de jongens; thuis is wel een veilige haven, maar ze trekken gaarne uit op avontuur, al was het alleen maar om de wellust van vermoeid en hongerig weergekeerd de lamp te vinden, boven het avondeten schijnend, en het vertrouwde bed weten te wachten, en de ouderlijke stem. Dit alles is de ouderlijke woning: bij het beginnend avontuur een havenlicht, een lieflijke aanlegsteiger - en veel later pas: fata morgana van verloren jeugd en onbestemd herinneren. Maar zover was het nog bijlange niet.

De jongen was zoals de meeste, wild en levenslustig, in de buurt bekend als rakker zonder arglist, onbezorgd en onbesuisd, maar in zijn hart niet kwaad - niet kwader dan de meesten. Dat hij soms de kat najoeg, wat stenen naar de mussen smeet of hier en daar een appel wegkaapte, was toch niets bijzonders. Want hij dacht zich heer en meester van de straat, zodra er geen volwassene in de nabijheid was die hem en zijn kornuiten iets beletten kon. Dan wisten zij als jonge kalveren te stoeien en de straat in groot rumoer te zetten, dagelijks meer, naarmate zij van kleine jongens grotere werden.

Op een keer - de jongen zal toen omstreeks tien geweest zijn - was hij weer met kameraadjes bezig voor het huis te stoeien. Krijgertje - het achtervolgingsspel van wilde horden uit de oertijd, die elkander jagend door de steppen van Mongolië, over gebergten, dalen, de rivieren door, tot aan de zeekust achtervolgen, en alwie zij vangen, neerslaan, en alwie hun in de weg staan, woest terzijde smijten - krijgertje, het spel dat niemand leert, maar dat aan allen aangeboren is,

[p. 59]

ondanks afgesloten woningen en sterk beveiligd eigendom. Bij dit gestoei wordt altijd meer en altijd heftiger het duistere instinct van de vechtersbazen tot een drift geprikkeld die geen grens meer kent, geen onderscheid tussen spel en werkelijkheid, alleen de oerwil om de kameraad - de vijand! - te overvleugelen. Op deze wijze worden overoude veten, woeste krijgstoernooien, uitgevochten in een smalle straat en blijft de strijdlust wakker die bij ontij plotseling op mannen en op staatsbestuurders overslaat en uitlaait tot een oorlog!

Onschuldig kinderspel... Maar goed, de jongen speelde krijgertje, en bijna ingehaald door een van zijn kameraden, greep hij zich vast aan het vuistdikke iepeboompje dat bescheiden voor de huisdeur stond - een boom met maar weinig takken -, geen tweemaal manshoog nog, hoewel al stevig. In zijn vaart, zijn angst om door de vijand gepakt te worden, hield hij zich in afweer vast aan de laagste tak, die krakend afbrak en een brede wond liet in de bast. Onopgemerkt zou dit gebeurd zijn, want wat is een boom tenslotte, een nog kleine boom, wanneer de vader niet bij toeval op hetzelfde ogenblik naar huis gekomen was en de neergetrokken twijg had opgemerkt, waaromheen de jongens stoeiden.

Streng riep hij naar zijn zoon: ‘Kom hier! Wat heb je uitgehaald?’

De jongen keek onschuldig, nog begriploos, voordat zijn vader voortging: ‘Weet je niet dat ik met eigen hand deze boom hier voor het huis geplant heb - een veel betere en sterkere boom dan al de andere in onze straat? Toen ik ons huis liet bouwen - dat was toen je nog niet was geboren, maar al werd verwacht - heb ik hem, kleiner dan jij was toen je verscheen, in goede grond gestopt, verzorgd en opgekweekt.

[p. 60]

Een huis, een straat, wint veel aan waarde, wanneer fris jong groen 's zomers schaduw spreidt over de drempel. Maar bomen groeien langzaam, en de beste ook het traagst. Kijk, deze hier is lang niet groot en sterk genoeg om je eraan vast te klampen. Waarom moet je wilder dan de storm en harder dan de winter voor een plant zijn? Met welk nut? Je bent een domme vlegel, een kwajongen!’

Om te zorgen dat zijn woord niet werd vergeten, gaf hij hem daarbij twee draaien om de oren, die bij de knaap beschaamde tranen lieten opwellen, terwijl de kameraadjes afgedropen bleven toezien hoe het tweetal in de deur verdween.

Berisping maakt bedachtzaam, en de jongen, die tot dusver alleen maar het huis beschouwd had als het zijne, werd nu ook bezorgd om het boompje dat daarbij behoorde, stil, geduldig de wisseling der seizoenen verdragend, maar gestadig groeiend, elke lente groener, elke zomer breder, in de herfst zijn goudgeel lover zaaiend over het plaveisel en te midden van de winterstorm het sterk staketsel van zijn top ten hemel zwaaiend. Bomen leven eigenzinnig, dacht hij soms, maar net als mensen in de wisselvalligheid van weer en wind; wanneer hij straks volwassen is, ben ik het ook; maar hij zal blijven bij het huis en niets dan deze straat zien, als voor mij de wereld openligt en ik naar verre landen, vreemde steden gaan zal, en misschien iets gróóts veroveren, meer dan een boom en een eenvoudig huis.

Het leven wil echter meestal iets heel anders dan een jongensdroom verzint, en onze knaap, terwijl hij groter werd, trad in het voetspoor van zijn vader, leerde wat een man moet

[p. 61]

kennen om de kost te winnen en tevreden zijn met alledaagse dingen. Hij leerde dat een rijk man is wie een gesloten huis bezit en een voorziene tafel; leerde dat het onnut is van vreemde hand te vragen wat nabij verdiend kan worden en dat enkel dwazen zonder noodzaak hun vaderland verlaten.

Zeker, hij probeerde voor een korte tijd de weg van zijn verbeelding op te gaan, maar toen het brood van anderen hem te zout, het vreemde huis te kil werd, dreef herinnering, met heimwee tot een zachte pijn vermengd, hem weer huiswaarts, waar de lucht hem zoeter en de atmosfeer hem warmer toescheen. Hij besefte nadien pas ten volle dat het huis zijn broeder was, een die hij node missen kon, en dat de boom die intussen opgeschoten was en met zijn kruin het dak haast raakte, eveneens zijn broeder was geworden en behoorde bij dat wat voortaan zijn leven zijn zou: het vertrouwde beeld van straat en stad, waarin hij als tevreden burger dagelijks zijn gang ging, een van de velen die het fundament zijn van de samenleving en de orde.

Voortaan wist hij zich, zoals zijn vader die nu kwam te sterven, iemand die zijn wortels hecht heeft vastgewrongen in een eigen bodem; iemand die bezit en leven wel bewaren moet, omdat straks een ander - niet hijzelf, maar hem toch zeer gelijk - dit alles, levenssfeer en opgespaard bezit, in ontvangst neemt en doorgeeft en de wereld die hij meegebouwd heeft, het tafereel waarin hij zich beweegt, bestendigt.

Met een woordeloze warmte keek hij naar zijn huis en naar zijn boom en naar zichzelf, wanneer hij 's avonds van zijn werk kwam; en 's morgens als hij naar zijn werk ging, vervulde hun aanwezigheid hem met een blijde hoop. Zijn blikken koesterden hetgeen tezamen met hem opgewassen, nu in volle

[p. 62]

levenskracht de ontplooiing tegemoet ging van het Zijn: de jaren door te duren, krachtig, in-zichzelf-gekeerd, zichzelf genoeg. Een blijde trots vervulde hem en in zijn borst hing als een wijde ademteug de trots op zijn bestaan.

En wellicht - wie kan zeggen hoe de dingen denken - leefde in het huis een zelfde zekerheid: de tred van eendere mensen, zwaarder met de jaren, maar vertrouwder, op de vloer te horen, evenals het gebrom van hun tevreden stemmen, en de geur te ruiken van hun welbekende spijzen, zachte schemering te spreiden over al hun jarenlang gewend gedoe en het veilige dak te dragen boven dichte deuren tijdens ongestoorde slaap.

Misschien zelfs leefde in de boom een soortgelijke zekerheid: zijn nimmer afgeloste wacht te houden over komenden en gaanden, als een trouwe seinpost jaargetijden aan te kondigen en op het ruisen van de wind te fluisteren hoe zoet het is de oude vrienden dagelijks terug te vinden, een herkenningsteken al van ver te zijn voor déze deur en déze woning.

Dit dan is de broederschap die, hechter dan die tussen mensen, met de dingen van de omgeving, met de kleinste attributen van het levensspel ontstaat. Soms schijnt het noodlot met een wijde boog die wakken van de stilte en tevredenheid te mijden. Soms vergeet wie hier lang toeschouwt, dat het aards bestel vol wisselvalligheid en plotselinge rampen is. Soms groeit een heel geslacht onkundig op van al de razernij die juist de vreedzaamheid van zulke plaatsen op het onverwachtst en zinloos overvalt. Soms blijft een dergelijke plek bevoorrecht, een, twee mensenlevens lang. Maar zelden, al te zelden...

[p. 63]

Dertig jaren, enkele meer of minder, dat heeft geen belang, ging zo het leven van de drie gebroeders voort. Nieuwe kinderen speelden in de straat, heel weinig anders dan die vroeger daar ravotten. Want ze leefden in het oude huis bij hen die vroeger kinderen waren, in de schaduw van de hoge boom waarin zij namen sneden zonder dat het hem bezeerde, nu hij sterk en dik geworden was. De man die hen vermaande, was ook sterk en dik geworden, en het huis waarover een verweerd en grijzig waas zich had gespreid, nam even achtbaar en gezien zijn plaats in bij de andere huizen als de eigenaar zijn functie in de burgerij: solide, op zijn stuk staand ondanks zijn bescheidenheid.

Toen brak de catastrofe los.

Onwetend, zonder voordacht en dus zonder vrees, zagen de ingezetenen van deze stad zich door vijandelijke legers uit het buitenland bedreigd. Zij wisten niet waarom, noch door welk sluw verraad de horden in het rijk gedrongen waren en hen kwamen overvallen. Maar nu hun stad omsingeld lag en uit de verte zwaar geboems van de kanonnen en het hoog gedreun van vliegmachines huivering en schrik sloeg in hun harten, liepen zij te wapen, stelden zich te weer, en waren zij bereid hun woonplaats tot het uiterst te verdedigen.

In kleine groepjes schoolden de bewoners die niet in het leger opgenomen waren, samen om zich te beraden wat te doen viel als de kans mocht keren. Maar het eind was altijd dat ze elkaar moed inspraken, overtuigd dat onrecht nooit zou zegevieren en boosheid voor zichzelf een jammerlijke ondergang bereidde.

Hoe vergisten zij zich op dat tijdstip, al is het misschien waar dat op de lange, lange duur het goede overwint. Maar

[p. 64]

dappere strijd van de uitgetrokken mannen die de naderende vijand opwachtten in de buurt, op bruggen en op dijken, mocht niet baten. Zeker, man voor man vocht als een leeuw; het leger van de vijand, talrijk, overmachtig, werd gedecimeerd, werd zelfs tot staan gebracht. Maar de barbaren, die van ver gekomen waren om verwoesting en verderf te brengen en niet op zoveel dappere tegenstand gerekend hadden, maakten nu gebruik van iets waartegenover de bewoners van het vreedzame land onmachtig stonden.

Uit de verte kwamen de demonen aangezet die zij verzonden hadden om elke tegenstand te breken. Klein als muggen eerst, maar heviger, onafgebroken zoemend, een zwerm gevolgd door nieuwe zwermen. Dichterbij gevlogen aan de somber-strakke hemel: een sprinkhanenplaag, metalig ratelend, oorverdovend. Neen, gieren dan, en arenden, groot, grijs en hoekig, met ontzaglijk wijde vleugelspanning. Honderden demonen van de dood, die nu in brede boog de stad omcirkelden, opeens in glijvlucht laag over de daken schoten en dan vleugellam, maar razend, weer naar boven zeilden, op hetzelfde ogenblik uitwerpselen zaaiend over daken, torens, parken en terrassen, die nu samenknikten als kaartenhuizen en als halmen, in elkander deinden zoals groene golven en gebroken branding. Daaruit steeg meteen fonteinend vuur en puin en rook en een geweeklaag dat nog midden in de luide donderslagen van de ontploffingen te horen was.

Gierend kwamen daarop nieuwe vluchten van de razende machines, werden nieuwe ladingen ontploffingsstof en vuur omlaag gezonden, zodat weldra hele wijken van de stad in lichtelaaie stonden en het puin naar alle kanten uitwoei in de rossig bestofte dag, de adem afsneed en de mensen gillend en

[p. 65]

waanzinnig weg deed rennen, de ondergang van andere wijken tegemoet.

Wie kon nog zeggen hoe lang dit tumult, het loeien van die hel, het walmen van verkoolde straten en de stank van lijkenbrand bleef duren? Toen de nacht viel, lag daar een verwoeste stad met open poorten voor de vijand, kreunend en stuiptrekkend in het duister. En toen na die bloed-en-gloed-nacht weer een nieuwe sombere dag aanbrak, was heel de stad als één ruïne, grijs en overpulverd, samengeflansd uit straten die net heuvels waren, met melaatse plekken waar het bekende silhouet verdwenen was, beroete muren als gebroken tanden in een weggeslagen kaak - een onherkenbaar kerkhof, opgewoeld zodat nog menselijke vormen zich wentelend voortbewogen tussen gloeiend hout en gruizelend gesteente.

Doods en reddeloos verloren, eindeloos triest in zijn afzientelijkheid dit alles. En wie naar een wijk zocht en een straat, moest heel lang gaan speuren om iets te vinden dat nog door een halve muur of een geknakte paal herinnerde aan die buurt. En om het huis te vinden dat men zocht, moest men voorzichtig de ruïnes tellen en vaak vechten tegen deze angstdroom: dat iets kolossaals gekrompen was tot nietigheid, geheel verzwolgen in de maalstroom van het puin en van de moederkoek der aarde, die nu uitgespreid en vuil daar uitgewenteld neerlag.

In het stadsdeel aan de buitenkant, waar dertig jaren ongeveer de drie gebroeders hun bestaan in stille regelmaat en groei hadden gevoerd, was de verwoesting niet zo groot als in de binnenstad. Slechts hier en daar hadden verdwaalde bommen uit het net van smalle straten een paar mazen weggescheurd

[p. 66]

en in de eendere huizenreeksen vinnig nauwe bressen, wittig met hun binnen muren gapende openingen, wiggen in de veilige wand geslagen. Wie had kunnen vluchten uit de hel van het centrum, was hierheen gekomen en liep nu verdwaasd krioelend met de menigte die stom, hologig, hier de kleine schade in haar omgeving gadesloeg, ginds meewarigsprakeloos bleef dralen, omdat zij toch de grote ramp die verder lag, niet durfde te overzien, eerst wennen moest...

Bij hun gewriemel, hun ontzetting, telden zij de doden niet. Die bleven naamloos, zoals de schade zonder cijferwaarde, iets vormeloos dat nu verleden was geworden en moest begraven blijven onder het puin van hun verwachtingen en hoop. Desniettemin, het hád alles een naam, het waren nog voor enkele dagen mensen, dingen, bloeiend in hun stil bestaan en dierbaar. Kloppend van een eigen wil en warm van zelfgenoegzaam leven, eigenaar en rijkdom, in de betrekking die bij gewone lieden, krachtig tegen dood en pijn verschanst, de hoogste zijnsvorm is. Maar niemand woont zo veilig of zo ver dat niets hem deert.

Een projectiel slaat blind, al rekenen de ingenieurs ook dag en nacht. Onvatbaar willekeurig worden gapingen gesmeten in de muur van zelfverzekerdheid. Een handvol schepselen komt om, de andere tieren verder tot hun uur geslagen is. En zekerheid blijft midden in het zeer onzekere voortbestaan zoals een diamant in bergen blauwe grond. Wie vindt haar?

Door het lot verenigd, stonden ook de drie gebroeders in de woeste weg van de verdervers. Als zoveel anderen - een mens, een huis, een boom... Een projectiel sloeg vóór het huis in, juist tussen zijn gevel en de boom, en veerde als een hoge kolk van stof en schroot en puin omhoog, waarin het huis, de

[p. 67]

boomkruin en een straatdeel in één warreling krakend, donderend terugviel, opgevangen door de vlammen, die uit kleine fosforspatsels lekkend al wat brandbaar was verslonden.

Toen de daveringen van de bommen heel de stad doorschokten, was de man in dierlijke angst gekropen naar de plaats die sinds zijn kinderjaren de allerveiligste, de allerheimelijkste geweest was die hij kende: bij het zware fundament waarop het huis gebouwd stond, in de kelder waar zijn voorraad aan levensmiddelen lag en de tas met kleine kostbaarheden die hij zich vergaard had. Hij, zijn vrouw en kinderen, een handvol mensen met hun nooddruft en hun broos bezit. Daar in het donker dicht bijeengekropen wachtten zij totdat het oordeel van geweld, dat onvoorspelbaar was, slechts rossig-zwarte schrik in hun verbeelding, uitgewoed zou zijn. Sprakeloos, onmachtig en gelaten zaten zij te beven, toen opeens het projectiel op weinig meters van hun schuilplaats insloeg.

Lange uren later kwamen groepjes mannen met houwelen en ander gereedschap, om te redden wat er nog te redden viel en wellicht iets te bergen van het vele dat hier in de bres tussen hun vensterloze huizen, hol en eensklaps leeggewoond, verwoest lag. Van de man en zijn gezin werd weinig meer teruggevonden dan wat emmers vol uiteengerukte ledematen, onherkenbaar haast, verspreid tussen de brokken van het huis en half-verkoolde spanten. Iets zeer povers en zeer nietigs, onopvallend in het massagraf waar honderd verminkte lijken werden weggestopt. Haast even snel vergaan als de herinnering aan hun bestaan. De buren prevelden hun naam, meewarig, maar niet lang. Te zeer verheugd dat aan hún deur het noodlot was voorbijgeglipt. Daarna vergetelheid. Ze waren

[p. 68]

weg en werden niet gemist. Bleef ergens nog een schaduw van de man?

Het huis was één ruïne. Kort en afgebeten, als een bot waaraan de hellehond verwoed geknaagd heeft, stond de achtermuur nog overeind boven het gapend trechtergat van de granaat. Van de gevel en de zijwand was niets over dan een warreling van brokken steen, dooreengeslingerd tussen splinters van het huisraad, ijzeren stangen als gebakken wormen in elkaar gekronkeld, en een half gebarsten bloempot zonder aarde. Aan de andere zijde van de trechter stond nog star en naakt de boomstronk, niet meer dan een meter hoog, het overblijfsel van wat eens een sterke, juist in blad geschoten iep geweest was, splinterig omhooggestrekt, met al zijn vers en gelig hout nog geurend en de stukken bast nog rafelig rondom de blote wond. Waar de rest terechtgekomen was, heeft niemand ooit ontdekt.

Weken gingen voorbij. Het leven in de halfverwoeste stad was herbegonnen, daar het altijd voortgaat waar het nog een sprankje hoop, een plekje voedingsbodem vindt. Er kwamen werkploegen om het puin te ruimen, wankele resten van de muren neer te halen en daarmee de trechtergaten dicht te gooien; van de straat weer een begaanbaar pad te maken en de loop der dingen wederom een nieuwe kans te geven. Waar het huis geweest was van de omgekomen, helemaal vergeten man, liepen de werklui af en aan, totdat de plek waar het gestaan had, weer een vlakke, harde bodem was, en iemand anders zei: ‘Wij moeten hier een nieuwe woning bouwen; er is een groot gebrek aan plaats en aan beveiliging bij nieuwe oorlog. Laat ons verse stenen brengen en weer metselen; in enkele maanden staat dan hier een gloednieuw huis en kun-

[p. 69]

nen wij hier wonen in een eigen kamer.’

Zo werd ook gedaan, er kwam een nieuw en hoger huis, dat afstak tussen die daarnaast, verweerd en wankel na de teistering, hun tijd uitdienden.

En de boomstronk?

Diep had hij zijn wortelen geschoten onder het straatplaveisel door, naar alle kanten. In het trechtergat kon men enkele zien, die dik en vorkend nog naar aarde grepen en getuigden van de hechtheid waarmee hij geplant stond op de plek die van zijn aanvang af de zijne was geweest en die hij niet verlaten kon tenzij men hem ook dáár, diep in de grond aan splinters sloeg.

De werklui beraamden lang of zij de stomp niet met wortels en al uit het straatdek zouden graven. Want zo'n afgebroken stam ontsierde stad en straat nog meer dan het afgebrokkeld werk van mensenhanden. Maar toen het een ontzaglijk karwei bleek om zo ver aan alle kanten naar de wortels en steunsels van de stam te graven, besloten ze te wachten tot een betere tijd, nu dringender hun arbeid werd gevergd voor woningen en wegen.

En de stomp bleef staan. Een harde knoest waaruit allengs wat grauwe schimmel sloeg en vage rottingslucht. Insekten zochten zich een weg in al zijn blootgelegde vezels en terwijl het herfst werd stond hij daar oud en veracht, bij al het nieuwe dat de nijvere mensen wrochtten - onberoerd, onnut, onzinnig. In de winter door een platte kap van sneeuw bedekt, een voetstuk zonder monument, een afgeknotte grafzuil vóór de groeven van zijn twee gebroeders.

Lente werd het - onbegrijpelijke lente in een oorlogsjaar. De vlokken waren weggesmolten en de zwaluwen terugge-

[p. 70]

keerd. Een vleug van warme wind joeg botten uit de bomen die onaangetast gebleven waren. IJle sprankjes groen verschenen in de kruinen van de hoge bomen en begonnen zacht te zwatelen van zomer.

En de boomstronk in de straat der drie gebroeders?

Toen het zomer was, daar schoten uit de resten van zijn wond opzij wat nieuwe loten, teer en zacht nog; weken later stevig en bekranst met blaadjes. Enkelen van de omwonenden verbaasden zich, en een voorbijganger die met zijn zoontje liep te wandelen, zei vaderlijk: ‘Daar heb je er eentje die deze tijd te boven komt, waarin zo velen zijn verdwenen als een vonk. Kijk maar, zijn wortels zijn te diep, veel dieper dan die van een mens, die her- en derwaarts gaat en redeloos de vrede van zijn buren gaat verstoren; en vaster dan die van een huis dat licht ineenstort en ons niet voor alle stormen kan beveiligen. Terwijl wij haastig sterven en de werken onzer handen pulver worden, leert hij lijdzaam en geduldig voort, bij weer en wind, bij regenvloed en droogte, tij en ontij...

Eer de bomen, kind, want zij zijn waarlijk sterk en monumenten van het leven. Zij zijn onze grote broeders, en zolang wij niet zo vreedzaam zijn als zij, aan onze plaats geworteld, onze schaduw spreidend over goed en kwaad, zal onze stad niet bloeien, onze staat niet duren, onze straat geen woning kennen die beveiligt voor een nieuwe oorlogsramp.’

Maar in de jaren nadien kwamen er steeds meer schoorstenen, steeds meer automobielen. De bomen werden steeds schaarser, die er nog waren kwijnden weg, vriendenloos in de steden, verlaten in de parken, verdrietig in de bossen waar geen kinderen meer speelden.

[p. 71]

Hoe graag had ik - vijfentwintig eeuwen na Hesiodos - een ‘Epos van het gewone’ willen schrijven... Maar het is mij mislukt. En niet alleen omdat ik zijn mindere ben.