De glorende dag

[p. 55]

Cl. Debussy

In droevige dagen
zal 'k zingen mijn lied..
het zal tot ze dragen
van 't oude verdriet
het vage herdenken,
van verre het wenken
van Leeds witte handen.

't Zal zachtkens doen dalen
een vleug van genâ,
van troostlijk verhalen:
‘laat schreien nu na,
want al zal ontbloeien,
tot schoonheid ons groeien
door 't zaad onzer tranen.’

In droevige tijen
komt zachtkens mijn lied
troostend verblijen
al 't oude verdriet,
't Zingt stil en zacht-neurend
en vagelijk treurend
om al aardes smarten..