De glorende dag

[p. 49]

Als een boom...

Neem niet dit laatste
dat van mijn rijkdom
slechts is gebleven
weg uit mijn handen..

Dorrende takken
worden mijn armen,
ijdel-verwrongen,
bruin in het zonlicht...

Waar zijn de vruchten
goud-rood en donzig..
waar zijn de blaren,
zonne-weerkaatsend?

Hoe zal ik wezen
voor hen die langs gaan
door deze tuinen
troost en verkwikking?

Asch is de aarde
waarin mijn voeten,
niet los te rukken,
door U geplant staan...

[p. 50]

 

Staal is de hemel,

 

hard donker-blauw staal

 

waaraan mijn denken

 

zich stoot te pletter..

 

 

 

Daar zijn geen blaren

 

om meer te ruischen..

 

vogelen vluchten

 

verschrikt uit mijn tuin weg...

 

 

 

Pluk niet de laatste

 

vrucht die verschrompeld

 

is blijven hangen

 

af van mijn lichaam...