De glorende dag

[p. 23]

Nachten

Gansch eenzaam is de regen-nacht
waarin geen mensch meer toeft...
zoo diep gedacht, zoo droef gedacht,
de stormwind zucht en zoeft...

De storm kan nimmer bij u zijn
want bij u is 't zoo stil
en hoog en rustig-kristallijn
dat niets 't genaken wil...

Dáárboven stolpt nog ver en droef
eenzame regen-nacht...
gansch eenzaam waar ik peinzend toef
en nog steeds op u wacht.

[p. 24]

II

 

Mijn klagen kan uw harte niet genaken:

 

de nacht is droef, en donker is uw hart...

 

niets kan haar stillen, rustig-zwijgend maken

 

van al het schreien over deze smart.

 

 

 

Zij kan den weg uws harten niet meer vinden...

 

waar is uw licht, dat schijnde over 't pad...

 

het was toch waar dat gij mij eens beminde,

 

wij hebben toch de hoogste vreugd gehad?

 

 

 

Maar nu is ver uw hart, zoo eindloos verre...

 

de nacht is droef... er heeft geen ster gestraald...

 

het duister kwam den weg mijn ziel versperren,

 

en mijne liefde is daarin verdwaald.

[p. 25]

III

 

Mij is 't als snikt uw stem aldoor

 

in 't vale vachtig nachte-duister,

 

en 't is of ik daarbuiten hoor

 

uw droever stemme zacht gefluister.

 

 

 

Mij is 't alsof ik altijd weet

 

in eenzaamheid u snikkend wachten,

 

droef om dit, mij onkenbaar leed,

 

dat zwaar weegt in mijn nacht-gedachten.

 

 

 

Mij is 't als snikt uw stem altoos...

 

alsof in dit zoo stil alleene

 

ik voel uw tranen, troosteloos,

 

daar ge om mijn liefde staat te weenen.