De glorende dag

[p. 26]

De staage tegenwoordigheid

Uw rustige eenderheid
àl dagen door
heeft mij de hoogste vreugd
geschonken;
die stil verschenen zijt
met liefde welke zacht verloor
haar smart, in nacht verzonken.

Uw liefdes stille pracht
straalt naar mij toe...
nu weet ik wat ik nooit
kon weten...
dat gij mij ver-weg bracht
van alle aardsch gedoe...
stil bij u neer-gezeten.

En in dit zelden oogenblik
zie 'k hoe gij steeds
bij mij waart, wachtend op
't ontwaken
uit mijn verblinde Ik,
dat ge eerst door zooveel leeds
verlangenloos kondt maken.

[p. 27]

II

 

Naar u gaan altijd mijn gedachten

 

zooals ten klare lucht der duiven vlucht

 

een witte wolk aan 't effen blauwe-zachte

 

luchtruim drijvend, stil, met geen gerucht.

 

 

 

Dat is der dagen liefde, stroomend

 

hoog boven aardes droeve vale pracht;

 

maar liefdes schoonste denke' is verder komend,

 

uit hooge mane-klare sterre-nacht.

 

 

 

Dan kan 'k gedachten ijler weven

 

dan woorden zeggen kunnen, fijner dan

 

het spichtig licht der maan, het winde-beven

 

der boomen bladeren beroeren kan.

 

 

 

Naar u gaat dan in koele luister

 

der wereld warme harteklop... en mijn...

 

gaat mijner ziele liefdevol gefluister

 

naar oogen die als sterren zijn.