De glorende dag

[p. 18]

Sonnet

Doodmoede zielen, kan je die sussen
kan je die rusten doen, zacht aan je borst...
kan je ze lesschen de schrijnende dorst
naar liefde, naar lange brandende kussen...

Ze hebben hun heiligste goed vermorst
om luttel geluk, en het hart ondertusschen
verbrand met een vlam die nu niemand kan blusschen;
ze staan: barre vlam in de ijzigste vorst.

Doodmoede zielen, met innigst bedoelen
komen je zoeken in 't heilig paleis.
Wil je de koortsende polsen ze voelen,

geef ze je wondere hemelsche spijs,
wil ze de brandende voorhoofden koelen
en sus ze met oude zacht-stillende wijs...