Het euvel Gods

[p. 61]

Smakelijk eten

Mijn eenige bezwaar tegen den omgang met Will Rice is, dat ik nooit weet waar bij hem de grens loopt tusschen waarheid en verzinsel. Vast staat dat hij ontzaglijk veel beleefd heeft, en een van de meest bereisde menschen is die ik ken; maar even vast staat dat hij liegen kan alsof het gedrukt staat.

Nu kan liegen een verdienste zijn. En wie van ons die niet de een of andere groote leugen en een reeks van kleinere heeft, waar hij mee rondloopt? Ze maken onszelf en anderen het leven dragelijk. De waarheid is nu eenmaal even schitterend als de zon; je kunt er niet te lang in kijken zonder dat het je begint te schemeren, en je inplaats van een witte lichtplek dansende vlekjes gaat zien. Wat kan eindigen met de staar of algeheele verblinding.

Ik vermoed dat Wil] Rice ook te veel waarheid gezien heeft en door een overdaad aan belevenissen is gaan fantaseeren, zoodat er bij hem een onmerkbare overgang is gekomen van herinnering naar verbeelding en van versche verbeelding naar oude herinnering. Hij moet zelfs niet in staat zijn uit te maken welke vlekjes hij werkelijk in de zon gezien heeft en welke hij te danken heeft aan zijn staar. Toch is er in ieder van ons een instinct dat zich verzet tegen een innerlijke verwarring van onze waan-voorstellingen met werkelijke ervaringen; een instinct dat zich verdedigt tegen de krankzinnigheid die onvermijdelijk hiervan het gevolg moet zijn. Wij willen nu eenmaal weten wat waarheid is en

[p. 62]

wat bedrog. Al is onze grootste waan wellicht, te denken dat wij ooit iets kunnen kennen dat volstrekt waar is.

Niet uit redeneerzucht stel ik dit alles voorop, maar om u uit te leggen, wat mij den omgang met Will Rice bemoeilijkt en wat mij tegelijkertijd steeds weer tot hem aantrekt. Zoo vaak hij mij iets vertelde, kreeg ik het gevoel alsof wij beiden ieder besef van een verschil tusschen de fictieve en de reëcle wereld, tusschen het leven dat wij droomden en dat hetwelk wij beïnvloedden, volkomen verloren. Alsof onze instincten plotseling bewuste drijfkrachten konden worden en onze zakelijkste berekeningen iets kregen van duistere voorgevoelens. Een andere vriend van Will Rice zei het eens zoo: ‘Will bezit het vermogen om je bewustzijn binnenstebuiten te keeren. Je voelt je als het ware in de voering van jezelf.’

Merkwaardige woordspeling. Beteekent ‘voeren’ niet in de alledaagsche taal ‘iemand voor de gek houden’, de grenzen vervagen tusschen waarheid en fantasie? En ook niet ‘voedsel toedienen’, lichaam en leven van een ander infecteeren met het lichaam en het leven van het wezen dat tot voedsel dient? Heel de schepping voert en wordt gevoerd.

Maar genoeg hierover. Telkens tracht ik Will te verdedigen, zonder dat het feitelijk noodig is. Wie meent haarscherp de grens tusschen de twee werelden te zien, zal hem toch nooit gelooven, en voor dezulken is zijn verhaal dan ook niet bestemd. De anderen mogen een merkwaardige gebeurtenis aanhooren, die ik zoo-

[p. 63]

veel mogelijk met Will's eigen woorden weergeef.

‘Wij voeren reeds tien dagen de Kassaï stroomopwaarts. Tien dagen, of elf, of twaalf? Wanneer je steeds nieuwe dingen ziet, verlies je het besef van de tijd; mij althans gaat het zoo, en ik zou al hopeloos in de war geweest zijn, wanneer het op die expeditie niet mijn werk geweest was de dagboeken bij te houden. Dan behoef je maar te tellen: Maandag, Dinsdag, Woensdag...

Overigens gebruik je dat alleen maar als een foefje om jezelf gerust te stellen. Je kunt net zoo goed de boomen of de apen tellen aan de oevers die je langs komt. Ze zijn alle hetzelfde, en zoo ook beteekent Zondag daar niets en Woensdag ook niets.

Er was nu eenmaal gezegd: wij gaan zoo ver als de Kassaï bevaarbaar is. En dat was voldoende; wij gingen steeds verder. Maar in de doezel waarin je raakt, zoo omgeven door eeuwige wildernis, door de verveling van duizendjarige onveranderlijkheid, snak je naar wat afwisseling, naar een plotselinge gebeurtenis. Welk een heerlijkheid wanneer je opeens voorbij die bocht in Parijs zou zijn! Of wanneer je ging merken dat de Kassaï verticaal stroomde, als een reusachtige boom tegen de hemel op. Of dat onze boot onmerkbaar in de vallende avondnevels was opgestegen en nu als een zeppelin tusschen de wolken voer.

De duizendjarige verveling en de betoovering van die onbetreden binnenlanden doet je zulke dingen denken. Je droomt met open oogen en soms denk je: als ik straks wakker word, lig ik heerlijk in mijn bed en

[p. 64]

zal ik bellen om thee en warm water. En je denkt: schiet op, schiet dan toch op, droom...

Dan eensklaps zegt er iemand wat. Je hoort zijn stem vreemd en ver, en schudt met je hoofd als een poedel die uit het water komt, voordat je hem verstaat. Deze tocht deed ik met Fowler als expeditiechef, en ik was al zoo gewend geraakt aan zijn stem, omdat wij de eenige blanken in onze boot waren, dat ik soms niet eens luisterde naar hem, al hoorde ik precies wat hij zei en schreef ik machinaal zijn dictaat op. Je luistert ook niet meer naar het kabbelen van 't water, het ruischen van de wind door de bosschen of het monotone gefluister van de roeiers en het schuren van hun riemen. Ik had er aan de slaapziekte kunnen bezwijken zonder dat ik het zelf geweten had.

Op een keer, tegen het vallen van den avond stiet onze boot met een doffe slag tegen iets aan, en er ontstond een lek. Wij waren gedwongen aan wal te gaan, de boot te ontladen en op het droge te trekken, voor een afdoende reparatie. Het beste was daar te kampeeren. Boomen, bosch, donkere humus; de duizendjarige verveling, Fowler geeuwde, ik rekte mij uit.

‘Nu wij toch hier blijven, zei Fowler met krakende landerigheid in zijn stem, moesten we eens een versche maaltijd zien te krijgen. Ik geloof dat het die verdomde blikjes zijn die me zoo katterig maken.’

‘Ik gaf iets liefs voor een chateaubriand in een behoorlijk hotel,’ zei ik.

‘Hm-hm,’ zei Fowler. Even dacht hij na, toen riep hij een van de roeiers. ‘Ba-Kpelle, zei hij, die blikjes-

[p. 65]

kost hangt me de keel uit. We moeten vanavond een feest maken, en jij moet zorgen voor een maaltijd van versche spullen. Maar gauw, want het is zóó donker.’

Ba-Kpelle scheen te snappen wat de bedoeling was, en trok erop uit met twee andere negers. Zij moesten zich haasten, want binnen een uur zou de zon verdwenen zijn in een Kassaï van vloeibaar vuur. Terwijl Fowler het werk aan de boot inspecteerde, stond ik juist dit schouwspel gade te slaan, toen wij beiden gelijktijdig opkeken, opgeschrikt door iets dat nog niet tot ons bewustzijn was doorgedrongen.

Wij zagen elkander vragend aan.

‘Is er iets?’ riep Fowler.

‘Neen...’ zei ik.

Eerst op dat oogenblik hoorde ik een ver rumoer, een donker gonzen, dat even goed het rommelen van een vulkaan als een aftrekkende donderbui of een optocht die ontbonden wordt, had kunnen zijn. Het woud was bladstil, omgeven door de ontzagwekkende huivering, die daar altijd bij het vallen van den avond ontstaat.

‘Wat kan het zijn?’

‘Iets van muziek... vallende boomen?’

‘Negermuziek!’

Inderdaad kwam het geluid naderbij; het scheen zich op een uur afstand te bevinden en vervulde even uitgewaasd en alomtegenwoordig als het avondzonlicht de ruimte om ons heen. En terwijl wij nog luisterden om duidelijker te onderscheiden, stond Ba-Kpelle weer voor ons en zei: ‘Niets gevonden, de anderen hebben alles. Alles-alles voor groot feest.’

[p. 66]

Bij stukjes en beetjes maakten wij op uit de mededeelingen van Ba-Kpelle, dat hij was gekomen aan een nederzetting van dwergachtige Kassaï-negers, die juist die nacht een groot feest hielden. Wat voor feest het was, kon de roeier niet zeggen. Trouwens, ieder negerstammetje heeft zijn eigen goden en gebruiken, waar je niets wijzer van wordt.

Fowler was uit zijn landerigheid ontwaakt. ‘We gaan erheen, zei hij. Als jij er niets tegen hebt Rice? Er behooren volgens de boekjes geen negers hier te zijn. Ik wil er het mijne van hebben.’ Minder nieuwsgierig dan mijn chef, voelde ik niet veel lust om op dit uur nog naar een onbekende nederzetting te trekken. Maar toen Fowler ook nog begon te spreken van ‘daar dan meteen eten,’ wist ik, dat ik hem niet zonder ruzie kon dwarsboomen, en ik zette mij dus over mijn afkeer heen.

Ook Ba-Kpelle en de andere negers toonden zich eerst weigerachtig, maar toen Fowler boos werd en begon te schelden, sloegen ze de oogen neer en gingen ons voor.

De schatting was juist geweest. Een goed uur liepen wij door het bosch, en in dat uur was het nacht geworden, toen wij, geleid door het toenemende feestrumoer, bij een kleine valleiachtige vlakte kwamen waar de nederzetting was. Een tiental hutten, een beek, een paar palmen, en een rijpe, heldere maan die boven de zwarte band der bosschen in de verte omhoog rees. De hutten waren cirkelvormig geplaatst zoodat ze een pleintje vormden. Een vreugdevuur brandde er, waar-

[p. 67]

omheen gedanst werd, en in een breedere kring oude negers en negerinnen in het plissé van hun rimpelhuid gehurkt zaten.

Nauwelijks waren wij op de vlakte gekomen, of een korte, dikke neger huppelde naar ons toe.

‘Kruising van pygmee en hottentot,’ determineerde Fowler halfluid. De man sprak een lijzig en onverstaanbaar taaltje, waar noch Fowler, noch de roeiers iets van begrepen. Maar het was duidelijk dat hij ons inviteerde om zijn gasten te zijn. En met een tienvoudig ‘allright, allright, allright,’ begon Fowler hem te volgen.

Wij kwamen in de feestkring. Een paar mannen grijnsden ons toe, nieuwsgierige vrouwenoogen waren op ons gevestigd. Onze eigen negers bleven schuw in het donker staan. Er werd door de feestelingen een beetje gezongen, gedanst en gelummeld. Eigenlijk vrij vervelend, omdat wij er niets van verstonden.

Toen kreeg Fowler een inval. Hij maakte het aan alle redelijke wezens bekende gebaar van eten. En de hoofdman begreep het. Hij lalde iets tegen de vrouwen, die gichelend de koppen bij elkaar staken, waarop enkelen van hen verdwenen.

Nog geen vijf minuten waren verloopen, of een wonderlijke geur van versch graan en van bloesemachtige zoetheid sloeg mij tegemoet. Zonder reden moest ik opeens denken aan een Zondagmorgen in de lente; ik was zeventien, liep in ons dorp langs witte hekken waarachter een viooltjes-tuin. Neen... wacht eens... zoo rook de jurk van een meisje dat nog hangend haar droeg, toen ik 't kuste in haar hals...

[p. 68]

Ook Fowler snoof op. ‘Ha-ha, je chateaubriand, kerel! lachte hij. Dat wordt iets goeds.’

De geur verscherpte; het was inderdaad iets van wildbraad, dat nog sappig is en maar even wordt aangeroosterd, terwijl men het dicht bestrooit met kruiden. Fowler wreef zich de handen van plezier, en ook ik begon mij in een behagelijke stemming te voelen. Het duurde nog maar eenige oogenblikken, of uit een der hutten werd op een platte houten schaal onze maaltijd aangedragen en tusschen Fowler en mij neergezet.

Het was een ragout van vrij groote brokken glimmend vleesch, overgoten met een dikke bruine saus, waarin kleine aardvruchtjes dreven. Het vleesch was juist voldoende geroosterd en toen nog even aangekookt; de geur was heerlijk en zou iedere kok ter wereld tot eer gestrekt hebben.

Wij haalden onze zakmessen voor den dag en prikten een brok van de schaal.

‘Je zoudt zweren dat het een lamsbout was,’ zei ik. Het vleesch had dezelfde compacte structuur, was sappig en vertoonde als men het met de draad doorsneed nog de sporen van geweiachtige arteriën. Maar in dat deel van Afrika is er geen enkele schapensoort te vinden. Fowler antwoordde dan ook met beslistheid: ‘Neen, noch schaap, noch geit.’

‘De smaak heeft toch wel iets zoets,’ zei ik met een mond vol. Want de heerlijke geur had mij plotseling zoo hongerig gemaakt, dat ik bedacht, in geen weck versch vleesch geproefd te hebben. En dit smaakte verrukkelijk.

[p. 69]

‘In ieder geval was het beestje omnivoor, stelde Fowler vast. Dat proef ik aan dit mergpijpje.’ Hij kloof dat het een lust was, en ook ik vischte met mijn zakmes naar een kluifje. Het brak tusschen mijn tanden, en ik bekeek het stuk dat ik vasthield.

‘Verrek, als dat niet net de kootjes van een vinger zijn,’ mummelde mijn gezel, half ernstig, half spottend.

‘Tjesses, schei uit met die flauwe onzin.’

‘Wat je niet weet, deert je niet. En de eerste de beste hongersnood is voldoende om te bewijzen dat wij allemaal kannibalen zijn.’

‘Ik eet niet meer, Fowler, en dat is jouw schuld,’ zei ik, en schoof de schotel van mij af. Het was alsof ik plotseling walgde, maar het kan geweest zijn omdat ik volop mijn bekomst had. Het was een machtige, vettige saus die ik met het vleesch gegeten had.

‘Wat het ook geweest is, Rice, lekker was het.’

Hij wenkte naar Ba-Kpelle, die met begeerige oogen ons eten had gadegeslagen en bood hem de schotel aan. De neger nam een stuk vleesch van de schaal, maar nauwelijks had hij het bij zijn mond gebracht, of hij gaf een schreeuw van afgrijzen, spuwde het uit, en rende weg, gevolgd door zijn makkers.

Al ons terugroepen hielp niets, zij bleven aan de rand van de vlakte staan, beschenen door het heldere maanlicht. En daar wij niet alleen konden achterblijven, waren wij wel gedwongen overhaast met hen te vertrekken, zonder in de gelegenheid geweest te zijn onze gastheer en zijn voortreffelijk keukenpersoneel behoorlijk te bedanken en te beloonen.

[p. 70]

‘Als je ooit wijs uit die negers wordt...,’ bromde de expeditieleider. Ik antwoordde maar niet, verbaasde mij slechts een weinig over het zonderlinge gedrag van de anders zoo gelijkmoedige Ba-Kpelle, Doch wat ik de volgende dag ook deed, ik kon geen verklaring uit hem loskrijgen van zijn dwaze op de vlucht slaan.

Ik vergat het heele voorval. Maanden later waren wij in Boma terug, waar ik een kamer had in de Koloniale School, vlak naast de bibliotheek.

Ik zat er met Fowler avonden lang onze gegevens uit te werken. Op een keer, toen ik binnenkwam, zat hij te lezen in een oud boekje, waaruit hij bleek, en met groote glazige oogen opkeek, toen ik zijn naam riep.

‘Godskristus, zei hij, luister eens. Dit is een oude beschrijving van Afrika door een zekere Cantropius, een duisterling met wie de wetenschap nooit rekening heeft willen houden. Hij geeft een beschrijving van het kannibalisme bij de negers. Luister:

“In het Zuiden zijn er onder de Zwarten ook van dezulken welke in hun Godloosheid den verslagen vijand verorberen met groot festijn ende ontuchtig gelag. Bij voorkeur eten zij eenen blanke, zoo zij denzelve meester worden. En naar het zeggen van een hunner, dien ik te Cabinda ondervroeg, smaakt het blanke vleesch niet ongelijk een geitenboksken oftewel cabriet, maar een weinig zoetiger ende sappiger, zoodat men, de spijs wel toebereid zijnde, mocht denken het een fijn wildbraad geweest te zijn. Inzonderheid die van den Oost-Kassaï ende de dwergachtige zwarten de-

[p. 71]

welke de Hottentotten nabijkomen, oefenen deze duivelsche practijken.”’

‘Je wilt toch niet zeggen...’ riep ik uit.

Maar voordat Fowler kon antwoorden, trad kolonel Bordener binnen, en zei: ‘Het treft goed dat ik u samen vind. Er is een bericht gekomen dat een der dapperste missionarissen die onder de Kassaïden werkten, pater O'Brian, is vermoord. De wilden zouden hem hebben opgegeten, vertellen de negers. Heeft u misschien sporen van hem ontdekt? Uw roeiers schijnen er wel iets van af te weten.’

Ik zag hoe Fowler kokhalsde, en was niet in staat te antwoorden. Zwijgend ben ik naar buiten gegaan en heb ‘op de wijze der vaderen’ mijn vinger in mijn keel gestoken en gebraakt tot ik mij voelde als een leege zak.’

Will Rice zweeg en maakte een gebaar van intense walging.

‘Het is toch niet zeker...’ zei ik. Maar hij, op zijn gewone sceptische en ietwat droomerige manier, haalde de schouders op en bromde: ‘Wat is er zeker... Ik bèn immers een kannibaal.’