Het euvel Gods

[p. 40]

Het binnenste der aarde

In een kleine badplaats aan de Middellandsche Zee ontmoette ik een Oostenrijker, die met ware hartstocht het rendement van zijn vacantie uitbuitte tot het allerlaatste. Behoudens de uren der maaltijden was hij geheel de dag aan het strand, waar hij zijn gebruinde lichaam liet bestralen door de genadelooze zuidelijke zon, terwijl hij zich met de regelmatigheid van een klok ieder half uur enkele oogenblikken in zee afkoelde. Hij bleef altijd dicht bij de kant, en toonde ondanks zijn liefhebberij een soort van vrees voor het water, welke onverklaarbaar leek bij iemand, die minstens twintig seizoenen aan een strand moest gelegen hebben, om zulk een gezonde bruine kleur te kunnen bezitten.

Naast hem op het zand uitgestrekt in een zeer vredig nietsdoen, kon ik niet nalaten daarover een spottende opmerking te maken, die de Oostenrijker echter niet, zooals ik verwacht had, lachend beantwoordde, maar waarop hij ernstig, met eenige zwaarwichtigheid zelfs, inging.

‘Als je bijna vijftig bent...’ zei hij een weinig mismoedig, en toen met de ietwat melancholische heldhaftigheid, die ik reeds bij meer van zijn landgenooten opmerkte: ‘Er is een tijd geweest, dat ook ik bijna geen vrees kende. Maar wie eens een schipbreuk meemaakte, komt nooit meer zonder huivering op het water. En mijn leven kent veel averij... bij wijze van spreken natuurlijk.’

‘Waren het dan geen echte schipbreuken?’ vroeg

[p. 41]

ik, nieuwsgierig om de hartsgeheimen van een oudere man te leeren kennen. Maar de ander scheen, hier onder deze heerlijk-blauwe lucht, in een zonnegloed, die getemperd werd door de lichte zeebries, er allerminst over te denken sentimenteele herinneringen op te halen.

‘Och, zei hij, waarom zou ik het niet ronduit bekennen. Ik ben een bang en vreesachtig mensch geworden. En niet omdat ooit een vrouw mijn hart heeft teleurgesteld; ik zou vandaag, bij zulk weer misschien nog wel verliefd kunnen worden. Doch er zijn soms dwaze, onvoorziene gebeurtenissen, die je volkomen ongeschikt kunnen maken voor verdere avonturen.

Bij mij is dat ook gebeurd, op een van de reizen, die ik ondernam als jongeman. Ik bezocht het eiland Mallorca in een tijd toen het nog slechts weinig vreemdelingen trok, en het voorkwam, dat zich in de beste fonda van de hoofdstad slechts vier vreemdelingen bevonden: een tamelijk excentriek Engelsch echtpaar, menschen in de ouderdom dat kinderen trouwen en men met zijn leven niet goed meer raad weet, een jonge Spaansche handelsman, en een Française van onberekenbare leeftijd, op wie ik natuurlijk binnen enkele dagen verliefd raakte.

Er ontstond een kleine idylle in deze fonda met haar sierlijk Moorsch binnenplaatsje, overschaduwd door een breede vijgeboom. En deze idylle zou haar apotheose vinden in een uitstapje naar een der verste uithoeken van het eiland, met zijn lieve, onbedorven dorpjes en zijn vele bezienswaardigheden. Wij spraken langdurig

[p. 42]

over de te volgen route, en het gevolg ervan was, dat ook de Engelschen zich bij ons wilden aansluiten, teneinde gezamenlijk die tocht te maken, terwijl de Spanjaard niet wilde achterblijven, nu ons tête à tête toch was verstoord.

Zoo vertrokken wij dan op een vroege morgen in een wit overhuifde wagen, waarvan de koetsier zingend de paarden aanvuurde, terwijl hij zich aan ons niet het minste stoorde, tevreden in de eenzelvigheid welke kenmerkend is voor de eilanders.

Gedurende twee dagen bezochten wij tal van schilderachtige dorpjes, totdat we weer bij de Oostelijke uitlooper van het eiland de zee bereikten, en een langere halte maakten aan een kleine baai, waar zich tusschen twee hooge rotswanden een zandstrandje had gevormd, paradijselijk om te aanschouwen, met zijn groepje pijnboomen die het overlommerden.

Nog zie ik mijzelf daar zwemmen in het azuurblauwe water, dat telkens in witte golven uiteenstoof op het zand. Op een punt, enkele tientallen meters verder, zat de jonge Spanjaard, naakt en bruin als een centaur. Mijn vriendin deed haar siesta onder een majestueuze boom.

Opeens kwam de oude Engelschman met meer haast dan anders aanloopen en riep mij toe: ‘Er is iets interessants. Ik geloof dat ik het goed verstaan heb.’ Een bewoner van een der naburige kleine visscherswoningen had hem verteld, dat er prachtige druipsteengrotten te zien waren, boven in een der rotswanden, nog geen uur ver, en dat het zeer de moeite loonde om ze eens te

[p. 43]

bezoeken. Hij was min of meer de bewaker van dit natuurmonument en wilde voor eenige pesetas gaarne met een fakkel ons geleiden naar het binnenste der aarde.

Onmiddellijk was mijn nieuwsgierigheid gewekt, en nog nat van het stuivende zeewater togen wij allen op weg, achter de gids aan, een tanige magere man, met groote zwarte oogen die bijna hongerig keken. Hij was karig met zijn woorden, en de dingen die hij zei, waren altijd opmerkingen over merkwaardigheden van het landschap, dat het grensgebied scheen te zijn van woeste verlatenheid en liefelijke vredigheid. Dit laatste keerden wij de rug toe, en ons pad liep, dicht langs een steile kaap, vanwaar zoo nu en dan de blauwe zee te zien was, de grijze woestenij van onbegroeide rotsen in.

Er is niets troosteloozer dan deze kale steen, waarop maandenlang een vlijmende zon heeft geschenen, zonder dat er een enkele regendruppel viel. Het gesteente heeft iets roodachtigs dat pijnlijk voor de oogen wordt, en nergens groeit het geringste grassprietje. Ons pad werd, hoe hooger wij stegen, des te moeilijker begaanbaar, tot wij, bij een vooruitstekende punt gekomen, weer plotseling de zee ontdekten, in al haar blinkende blauwheid, maar nu ver beneden ons, glad en bollend als een spiegel. En zoozeer had dit prachtige schouwspel ons gedurende eenige oogenblikken geboeid, dat wij geen van allen opgemerkt hadden, waarheen onze gids verdwenen was.

Bij vreemde menschen, wier taal men maar half kent, zijn zulke misverstanden altijd te verwachten, en daar

[p. 44]

wij met het uitzicht over de verre zee ruimschoots beloond waren voor onze tocht, wilden wij juist in alle lijdzaamheid terugkeeren, toen de gids als een dier gekropen kwam uit een spleet tusschen de rotsen, een soort van ondiepe grot of portiek, die wij tevoren door de ongewone scherpte van het licht niet hadden gezien.

‘Ik heb de lichten reeds aangestoken,’ zei hij, op de zangerige toon van een vraag. En toen kortaf en bevelend: ‘Volgt mij.’

Ik vergiste mij toen ik aanvankelijk dacht dat wij ons zouden moeten wringen in de rotsspleet. Zij was wijd genoeg om een forsch-gebouwde man door te laten, en aanstonds daarop bevond men zich in een schemerlichte ruimte, welke wel twintig menschen kon bevatten. Achter mij stond de Spanjaard, die zulke grotten vaker had bezocht, en zei: ‘Sluit eerst uw oogen enkele oogenblikken; dan kunt ge beter zien.’ En zijn raad opvolgend, ontwaarden wij thans, in de achtergrond van de ruimte die ons eerst dichtbij en duister voorgekomen was, een aantal flauw-roode lichtjes, die naar schatting minstens honderd meter verder moesten branden.

Op onze uitroepen van verbazing antwoordde de gids: ‘De kathedraal.’ En hij begon de glibberige trappen af te dalen. Wij volgden hem en zagen tenslotte dat de roode lichten kleine fakkels van dennenhout waren, die een statige druipsteengrot verlichtten, waarin op onbegrijpelijke wijze het water van eeuwen de grilligste hangers en zuilen had gevormd. De gids gaf ons ieder zulk een fakkel in de hand, en zelf met de

[p. 45]

grootste voorop, boog hij onder een kantwerk van gesteente door, in een nieuwe zaal, waar het nu plotseling koel en vochtig was. Men kon het water hooren druppen, glasachtig en traag, met vreemde regelmatigheid.

Met een enkel gebaar, zonder een woord te zeggen, wees de gids ons naar beneden: een donkere diepte scheen het te zijn. Hij haalde een steentje uit zijn zak en wierp het in de duisternis; men hoorde het vallen over de vochtige rotsen. Dan wees hij ons een grillig gevormd gesteente, dat gelijkenis vertoonde met een doodskop, en een ander dat op een waterval van glinsterend gruis geleek. ‘Dat zijn de tranen,’ sprak hij, en mij terzijde nemend, omdat ik het dichtst naast hem stond, fluisterde hij: ‘Hoor! de steen valt nòg!’

Ik luisterde, doch hoorde niets dan een zeer nabij ruischen, zooals in een schelp; het moet het bloed aan mijn slapen geweest zijn, dat zong in deze gesloten ruimte.

Dieper drongen wij binnen in de druipsteen-gangen, op fluistertoon tegen elkander sprekend, tot op eens onze gids zich met merkbare verontwaardiging omkeerde, en met de vinger op zijn mond mij beduidde, dat wij geen woord meer mochten zeggen. Ik gaf zijn bevel door aan Odette, mijn vriendin, die, instede van hem te gehoorzamen, zei: ‘Laten we toch liever teruggaan. Wij hebben reeds genoeg gezien.’ Ook de beide Engelschen wilden liever naar buiten, maar toen de Spanjaard dit de gids aan het verstand wilde brengen, schudde hij heftig van neen en zei, bijna smeekend nu: ‘Neen,

[p. 46]

neen. Alles zien.’ En zonder eenig antwoord af te wachten liep hij door.

Wij moesten hem nu wel volgen, ofschoon met wrevel en geprikkeldheid, die bij mij toch verdwenen toen de weg terrasvormig omhoog begon te loopen en ik licht meende te bespeuren, dat wel van een nieuwe uitgang kon komen. Het moet gezichtsbedrog geweest zijn, want wij stonden thans in een hal, die duidelijk een soort van verdieping liet herkennen, ‘Ginds, zei de gids met zijn fakkel zwaaiend, is de hel, en hier is de plaza.’

‘Dezelfde fraaie namen krijgen die dingen overal,’ merkte de Engelschman vinnig op. Doch de gids, zonder zich aan hem te storen, ging voort: ‘De hel is daar, omdat de bodem onvindbaar is. En señor Ponce zit daarin te branden.’

‘Wie is señor Ponce?’ vroeg ik. De ander beduidde echter opnieuw dat wij niet spreken zouden en zei: ‘Luister maar.’ Hij haalde heel diep adem als iemand die gaat zingen, en stiet daarop vier korte, hooge tonen uit: ‘Ha-ha-ha-ha!’ die honderdvoudig weerkaatst werden, als door een carillon van doffe onderaardschc klokken. Het geluid stierf langzaam weg, nog in de verte nagezongen door trillende stalactyten. Doch voor het gansch verdwenen was, scheen het weer aan te groeien, gebroken nu en bijna kreunend, alsof het de schaduw van het geluid was, de stervensrochel van een bedolven dier.

Tegelijk met de Spanjaard riep ik uit: ‘Wat is dat?’ De gids haalde zijn schouders op en zei: ‘Señor Ponce.’

Odette liet mij niet meer los. Ik voelde haar hand

[p. 47]

beven aan mijn jas, en ook de Engelschman had zijn vrouw een arm gegeven. De ruimte scheen gegroeid te zijn; het gewelf was zoo hoog, dat het in het midden niet meer te zien was.

‘Wij gaan nu terug,’ zei ik opnieuw tot de gids om mijn vriendin gerust te stellen.

‘Neen,’ antwoordde hij weer, op zijn besliste, onbeleefde toon.

‘La plaza, la plaza de toros.’

‘'t Is mooi, zei de Spanjaard. Wij hebben het al gezien. Wij gaan nu.’

Maar als in afwachting bleef de gids staan. Zijn oogen hield hij strak naar de muur van duisternis gericht. Zij werden groot van wachten en van vrees misschien. Zelfs in dat halfduister kon ik zien hoe of het wit rondom die oogen groeide. En eensklaps, terwijl hij een luid en dierlijk gebrul uitstiet, viel hij voorover op handen en voeten, en sprong zoo naar ons toe, stootend met zijn kop alsof hij een stier was.

Odette klemde zich aan mij vast. Ik wilde lachen om haar gerust te stellen, maar ik kon niet; plotseling wist ik met de stellige zekerheid die wij hebben bij elk groot gevaar; die man is gek. Hij was het misschien reeds lang en daarom moesten wij iedere crisis vermijden, en zorgen dat hij ons weer naar buiten bracht.

Doch toen gebeurde het verschrikkelijkste. Hij had zijn fakkel weggeworpen terwijl hij voorover gevallen was, en deze, naar omlaag gevallen, bescheen een woud van spichtig druipgesteente, dat rossig, bijna karmijn-achtig kleurde.

[p. 48]

De gek zag het, op hetzelfde oogenblik dat de Spanjaard hem vastgreep, en wild om zich heenslaand schreeuwde hij: ‘Mas sangre! Meer bloed, meer bloed!’ tegelijk den ander naar de keel springend. Een worsteling ontstond, diep onder, in de aarde. Een worsteling als van voorwereldlijke dieren, van velen tegen een, maar tegen één die het leven van allen in zijn greep hield. Ik moest Odette van mij afrukken om de Spanjaard te kunnen helpen. Flarden van kleeren vlogen rond in de kilte, als vleermuizen; eeuwenoude druip-steenen braken onder het gewicht van de val der mannen. Ook de Engelschman was toegeschoten. Hij hield zijn fakkel nog in de hand.

In zijn razernij had de gek een onmenschelijke sterkte, en met een infernale listigheid trachtte hij ons te drijven naar de kant van de diepte, waaruit thans slechts de echo's van onze stappen en slagen kwamen, dof en ver als het rommelen van de donder. Met een goed gemikte slag brak de Engelschman zijn fakkel in tweeën op het hoofd van de gek, die bewusteloos neerzeeg.

Nooit had ik zulk een kracht verwacht bij een reeds grijzende man. Doch hij scheen dezelfde niet meer, maar groot en stijf als een ijzeren pop in het bevende licht dat zijn vrouw vasthield.

En wat nu te doen om diep, in het binnenste der aarde te ontsnappen aan de dood? Odette lag bewusteloos, de Spanjaard bloedde hevig uit zijn wang. En waar was de uitgang? Moesten wij het lichaam van de gek daar laten? Wat te doen? Waarheen? Duizend duistere vra-

[p. 49]

gen doemden thans op, en nooit heb ik onze gedachten zoo tastbaar naast ons geweten als toen.

‘Het licht!’ riep de Engclschman uit. ‘Wij moeten misschien nog uren zoeken. Denk daaraan.’ En hij begon de gevallen fakkels op te rapen, en liep vooruit, terwijl wij bij het schijnsel van één enkele fakkel volgden: ik Odette in mijn armen torsend, de Spanjaard een kleedingstuk tegen zijn hoofd aangedrukt om het bloed te stelpen. En door al die angst en moeite heen dreef iets mij nog om even om te zien naar 't lichaam van de gids, dat in de duisternis daar neerlag, donkergrijs, bewegenloos als het omringende gesteente, reeds bijna gansch verslonden door het duister.

Al de angsten van het dolen door die gangen en het zoeken naar de weg die weer naar buiten leidde, vallen bij mij samen in de eene angst die ik had bij 't plotseling hooren van gebrul, dat uit de donkerte, ver achter mij moest komen. Verbeelding? Werkelijkheid?

‘Hij is weer bijgekomen. Hij schreeuwt,’ kreunde ik tegen den Engelschman.

‘Neen, hij is dood,’ antwoordde deze, zonder dat zijn schreden aarzelden. En zonder om te zien zei hij: ‘Nierwaar Jenny? Een man die in deze grotten zingt, krijgt tot antwoord het kreunen van señor Ponce. Er zijn vele vreemde dingen in deze wereld.’ En hij begon een wijsje te mummelen.

Zonder hem hadden wij nimmer den uitgang gevonden. Wij moeten groote omwegen gemaakt hebben, want de zon ging al onder toen wij eindelijk buiten kwamen. Maar zijn gevoel voor richting, zijn instinct

[p. 50]

om het leven te achtervolgen, had hem niet bedrogen.

Odette liep weer. Als menschen uit een andere wereld staarden wij elkander aan. Angst moet voor altijd zijn sporen hebben achtergelaten op ons aller gezicht. Het is het verschrikkelijkste, deze oer-angst, verloren te zijn in de massa, in de chaos van aarde, lucht of water.’

De Oostenrijker ging weer languit liggen in de zon. Hij knipperde niet met zijn oogen; na zulk een duisternis schenen zij zich nooit meer te kunnen verzadigen aan het licht.

‘De anderen?’ vroeg ik.

‘Tenslotte gaat ieder zijns weegs. Het lichaam van de gids werd echter niet teruggevonden.’

‘Die kreten waren dus werkelijkheid!’

‘Je zoudt, terwijl je bezig bent te verdrinken, de liefste woorden van je geliefde hooren fluisteren, en je er om bekommeren of het werkelijkheid is of niet?

Beste jongen, als je zoo oud bent als ik, trek je die scherpe grenzen niet meer. Deze heerlijke dag is al bijna voorbij; is hij er werkelijk geweest?’

Voor de laatste maal vóór het avondeten besprenkelde hij zich met een handvol zeewater, voorzichtig en precieus, op de wijze der oude vrijgezellen.