Niet te veel lopen, dat weet ik wel. Maar hoe kun je je daaraan houden terwijl wij voorttrekken, telkens boot-in, boot-uit met moeilijke stappen, klauteren, de bosrand langs over bobbels en bulten en glibberige paden die niet eens paden zijn? Over al dit gesteente bij de vallen... Alleen liggend in de hangmat, met mijn poten ter hoogte van mijn hoofd uitgestrekt - navolger van Okamé - vind ik enig soelaas. Maar dit is veel te opvallend overdag en zou de anderen maar alarmeren. De narigheid zit vooral bij mijn enkels, en die heb ik het meest nodig. Genoeg, - niet langer zeuren. Je kunt hier toch bezwaarlijk achterblijven, stel je voor!
Ik laat het maar hierbij voor vandaag. Alle schrijflust ontbreekt me. Het doet er ook niet toe. Avanti!
Auteursrechtelijk beschermd