Amor ontdekt Aruba

[p. 68]

6

‘Onbegrijpelijk waar hij gebleven is,’ zei Cynthia toen zij uit de spelonk geklauterd, weer boven op de steenvlakte gekomen waren. ‘Waarom is Sjon Eli ons in het geheel niet achterna gekomen?’

‘Misschien heeft hij werkelijk zoveel instinct gehad,’ antwoordde Evertsen vrolijk. ‘Kijk, daar staat hij!’

Hij wees in de verte naar een rotsboog die er net als een stenen stenen zadelbrug tussen twee vormeloze pijlers aan de kust gespannen stond.

‘Hij kan onmogelijk in de grot geweest zijn. Zo lang zijn wij daar toch niet gebleven?’

‘Lang genoeg,’ zei Cynthia met een knipoog van vertrouwelijkheid. ‘Wat moeten we hem zeggen?’

Evertsen bleef staan.

‘Luister,’ zei hij, terwijl hij zijn hand op Cynthia's schouder legde. ‘Wij zeggen hem gewoon, dat wij gaan trouwen, zo gauw als dat mogelijk is. Accoord?’

‘Hebben we dat ook afgesproken?’ vroeg Cynthia lachend. ‘Ik dacht alleen maar...’

‘Als vrije mensen elkaar vertellen dat ze van elkaar houden, dan zie ik geen reden waarom ze niet met elkaar zouden trouwen. Om duidelijk bij elkaar te horen, ook tegenover de maatschappij waarin zij samenleven,’ pleitte Evertsen. ‘Zie jij soms wel een reden om het anders te doen?’

‘Zo direct nog niet. Maar...’

‘Een bruiloft op Aruba, aangenomen dat je nog altijd verliefd bent op Aruba... en ik op jou.’

‘Ik ben benieuwd wat Sjon Eli ervan zegt,’ was Cynthia's enige

[p. 69]

antwoord. Maar haar lachende blik bevatte alle commentaar die Evertsen nog nodig had.

De Arubaan scheen op zijn rotsbrug verzonken in zijn beschouwing van de deinende, met golftoppen gekroesde horizon waarnaar een paar strakke bundels zonneschijn, tussen de wolken doorgedrongen, als bovenaardse zoeklichten hun stralen richtten en brede glinsterplekken in de verte vormden.

‘Waarom bent u niet in de grot gekomen? Het was er prachtig,’ zei Cynthia toen ze bij hem waren, onzeker of hij er niet misschien tóch geweest was en het gekus gezien had...

Sjon Eli keerde zich verrast om.

‘O, zijn jullie er al? Dat is gauw, wanneer het zo prachtig was als ik verwachtte.’

‘We zijn een hele tijd weggebleven,’ insinueerde Evertsen. ‘Het is het mooiste geweest wat ik ooit beleefd heb. Het mooiste van heel Aruba.’

‘En u die altijd zo geestdriftig bent,’ vorste Cynthia nog, onzeker. ‘Waarom is u niet meegekomen?’

Sjon Eli haalde de schouders op.

‘Ik heb het al veel te dikwijls gezien. Dit hier, in de open, vrije lucht bevalt me beter. En ik wist, dat jullie mij van hier uit wel zouden zien.’

‘Zoals het een goede gids en leidsman betaamt,’ antwoordde Evertsen van ganser harte.

De glans van vergenoegen op Sjon Eli's gezicht logenstrafte zijn bewering: ‘Wat helpt een goede gids op een dag die met slechte voortekens begint?’

‘Ik zou eigenlijk om vergiffenis moeten vragen,’ begon Evertsen.

Maar Cynthia onderbrak hem met de woorden: ‘Doe dat liever op de dag dat wij onze bruiloft vieren. Wat zou u ervan zeggen, Sjon Eli, als Jan en ik hier op Aruba trouwden?’

De vraag kwam abrupt en kon moeilijk op een ongeschiktere plaats gesteld worden. Want ze stonden alle drie midden op de stenen brug die uitgebeten was door eeuwenlang gebeuk van zee

[p. 70]

en zon en wind. Op een punt dat hen niet al te hoog geheven hield boven het schuimende water. Drie wankele gestalten op zijn ruwe, onverzettelijke rug!

De zon brak aarzelend en slechts voor korte ogenblikken door, zette het water tot de horizon in lichterlaaie, of dwaalde zoeklichtachtig, maar met brede vegen zijn fonkelend goudlicht langs het ruige blauwig grijze watervlak. Hoe klein en nietig stonden zij gedrieën daar, omhooggekropen uit de chaos van verbrokkelde koraalsteen, maar bevrijd, met volle ademteugen in de tropendag opademend, ver van het alledaagse, het vervelende, het kleine. Om hun verlegenheid te verbergen gingen de twee die nu elkaar toebehoorden naast Sjon Eli zitten op de natuurlijke stenen brug.

Sjon Eli keerde zich om, met zijn rug naar de zee en zijn gezicht naar het doodstille eiland toe gewend. Hij scheen de vraag een lange overweging waard te vinden en zei bij wijze van voorbereiding: ‘Laat ons gaan zitten.’ Daarop strekte hij zich uit, midden op de boog boven de branding die telkens kokend wegstierf in de hoeken en de holen onder de brug. En ernstig begon hij: ‘Voor jullie beiden is dus Aruba de geboorteplaats geworden van een nieuwe levensfase. Ook dat ligt in het vermogen van ons eiland. Daarom is het ook billijk dat dit nieuwe leven hier bezegeld wordt, waar het ontstond, en dat ik jullie daarbij alles...’

‘Steek niet zulke plechtige redevoeringen af,’ onderbrak Cynthia hem lachend. ‘Zeg me liever de waarheid; bent u niet verschrikkelijk verrast?’

‘We leven hier in een boel dromen en kennen allerlei voorgevoelens,’ antwoordde Sjon Eli ontwijkend.

‘Ik had vanmorgen een voorgevoel dat absoluut vals was,’ bekende Evertsen deemoedig. ‘Zoals mijn opinie over menigeen fout geweest is,’ voegde hij er haastig aan toe bij het zien van de trouwhartige vergenoegdheid waarmee Sjon Eli hen beurtelings aankeek. ‘Hoe lang moet men hier wonen om er te kunnen trouwen? Niet dat ik bezwaar heb hier nog lang te zijn. Maar wat zegt de wet, Sjon Eli?’

De ander ging strak overeind staan en rekte zich uit. ‘Laat ons

[p. 71]

niet denken aan zulke starre dingen als wetten,’ antwoordde hij. ‘Het komt daarmee heus wel in orde, op de een of andere manier. Laat ons liever denken aan een van die heerlijke onregelmatigheden, die zich somtijds in het leven voordoen, schijnbaar plotseling, maar daarom des te aangenamer, namelijk dat toevallige ontmoetingen tot levenslange vriendschap kunnen leiden.’ Waarna hij weer ging zitten om op zijn gemak zijn redenatie voort te zetten.

Zijn wijsgerige stemming had hem nog steeds niet verlaten. Eerlijk gezegd had hij die filosofische instelling ook hard nodig om zelf gelukkig te blijven bij het geluk van anderen. Hij bleef doorpraten over dit thema, tot hij eensklaps merkte, dat hij eigenlijk tegen zichzelf sprak en noch de man, noch de vrouw die bij hem zaten, naar hem luisterden.

Hij zweeg dus ten slotte, zich verkneukelend over de merkwaardigheid, dat overal ter wereld verliefden in elkanders ogen staren en de hele wereld om zich heen vergeten, alsof zij de hele wereld in die ene blik ontdekken. Maar de plotselinge wegval van zijn stem deed Cynthia en Evertsen snel opzien uit hun peinzende overgave.

‘U zei?’ vroeg Evertsen verbaasd, alsof hij niet meer wist hoe hij hier terechtgekomen was.

‘Ik zei: Aruba, verstaat u mij,’ spotte Sjon Eli, met een knipoog naar Cynthia die bijna schuldig keek. ‘Ik zei: Arriba Aruba, wat betekent: leve Aruba. Heeft u nog niet ontdekt dat maar één ding mij kan schelen, en dat dit ene ding Aruba is? Welnu dan, elke liefde die Aruba voortbrengt, is een bevestiging van haar voortreffelijkheid, is 't niet?’

Cynthia sprong nu overeind met een gebaar van komische hopeloosheid.

‘Laat ons in 's hemelsnaam gaan eten,’ riep zij uit. ‘Dit eiland van u maakt me hongerig, Sjon Eli!’

‘Alleen dit eiland?’ vroeg de ander met gemaakte onnozelheid.

‘Hoe dan ook, laat ons alvast vlug weggaan om een voorproef te nemen van ons bruiloftsmaal,’ was Evertsens advies.

[p. 72]

Voorzichtig zetten zij hun stappen op het uitgebeten, korrelig koraal dat in de middag lag te gloeien nu de zon geheel was doorgebroken en de lucht begon te trillen langs de steilten. Maar alvorens in te stappen in de auto die geduldig had staan wachten waar de weg begon, keken ze eenmaal nog heel triomfantelijk om zich heen. Vast met dezelfde dappere en blijde blik waarmee van oudsher de ontdekkingsreizigers op deze eilanden en het naburig continent in alle richtingen hebben uitgekeken naar een toekomst vol onzekerheid, maar evenzeer vervuld ook van geloof in eigen lotsbestemming. Geloof in het land, in het leven en in de liefde die eeuwig alles herontdekt.