Vlammen

[p. 129]

14

Na een minuut of twintig merkte ik dat ik werd gevolgd door een man die een grote hond aan een lijn hield.

De schemering viel snel. Aan de overkant lag Locarno nog in het laatste restje avondzon, maar in... was het al bijna donker en het land koelde snel af.

Na een half uur lopen kwam ik bij de oprijlaan die naar Tomasini's huis leidde. De smalle geasfalteerde weg die vanuit het dorp omhoogliep, slingerde tussen de wijngaarden verder naar de verkeersweg naar Lugano, die aan de andere kant van de berg lag.

Het plateau waarop Tomasini's huis was gebouwd, lag een paar honderd meter boven het dorp en ik had een schitterend uitzicht over het Lago Maggiore. Hij woonde niet slecht.

Aan het einde van de laan, die aan beide zijden door hoge bomen werd geflankeerd, was een hoge stenen muur die beveiligd was met ijzeren staketsels waartussen draden waren gespannen. Tien tegen één dat ze onder stroom stonden.

Een poort gaf toegang tot het landgoed. In de poort was een zwaar ijzeren hek, dat open stond. Ik liep naar binnen en kwam in een grote tuin terecht. Het huis lag ongeveer vijfenzeventig meter verder. De bomen in de tuin waren verlicht door verborgen schijnwerpers. Achter het huis was een parkeerplaats, waarop een groot aantal auto's stond.

Voordat ik verder liep, draaide ik mij even om en zag de man met de hond in de poort staan. Aan de binnenkant van de muur waren stukken glas en scherpe stalen punten gemetseld en er liepen een paar draden vanuit het huis naar de muur toe. Een alarmsysteem misschien.

Het verbaasde mij dat het hek open was en dat er geen ontvangstcomité op mij stond te wachten, maar toen ik mij weer omdraaide om verder te lopen stond er plotseling een man voor mij. Ik had hem niet horen aankomen en begreep ook niet waar hij vandaan was gekomen. Het was een lange dunne vent in een smoking. Hij had gelig haar, dat in een sluike lok voor zijn ogen hing. We waren bijna even lang en omdat ik weet wat voor een raar gezicht het is als er twee van die magere latten tegenover elkaar staan, begon ik te grinniken. Hij glimlachte eveneens, boog zich een beetje voorover en vroeg: ‘Wordt u verwacht, monsieur?’

[p. 130]

‘Inderdaad.’

Hij stak een hand naar mij uit. ‘Mag ik uw kaartje hebben?’ ‘Kaartje?’ ‘Uw visitekaartje, monsieur.’

Het hek viel achter mij dicht en een stem zei: ‘Zit.’ De hond gromde. ‘Het spijt me. Pardon. Ik heb geen kaartje bij me.’

De lange man bleef glimlachen. ‘Uw naam, monsieur?’

‘Dat weet u toch? Stefan.’

‘Ah, natuurlijk, monsieur Stefan. Wilt u mij volgen?’ Hij draaide zich om en liep naar het huis. Ik volgde hem. Ergens in de tuin klaterde een fontein, in sommige bomen waren luidsprekers verborgen, waaruit beschaafde stemmingsmuziek sijpelde. In de verte hoorde ik zacht gelach en gerinkel van glazen.

Het huis was inderdaad immens en gebouwd als een bunker. Op de begane grond waren geen ramen en de ingang was een smalle stalen deur die openging toen de lange man op een belletje drukte. ‘Dit is monsieur Stefan. Hij heeft geen kaartje,’ zei hij en deed een pas opzij. ‘Gaat u binnen.’

Ik betrad een grote, steenkoude marmeren hal. In een hoek was een ijzeren wenteltrap. Aan het plafond hingen luchters met brandende elektrische kaarsen. Aan de witte muren hingen lelijke, rafelige wandkleden.

Een tweede man, eveneens in smoking, stond naast de deur en begroette mij buigend. ‘Bonsoir, monsieur.’

‘Bonsoir.’

De ijzeren deur viel dreunend in het slot.

‘Monsieur Tomasini verwacht u. Zoudt u zo vriendelijk willen zijn om mij uw pistool te geven?’ Hij sprak op een onderdanige toon die niet bij zijn gezicht paste, dat enigszins Indiaanse trekken had. Hij had kille visseogen en over zijn linkerwang liep een wit litteken. Met een kleine revolver wees hij naar mijn oksel.

Ik haalde de Beretta uit de schouderholster te voorschijn en zei: ‘Hij is ongeladen, kijkt u maar.’

Met zijn vrije hand pakte hij het pistool aan. ‘Draait u zich om. Gezicht naar de muur, handen op uw hoofd.’

Ik gehoorzaamde en hoorde dat hij het magazijn opende. ‘Inderdaad,’ zei hij. ‘Blijft u nog even staan....’ Zijn handen gleden langs mijn jasje en mijn benen. ‘In orde. Alstublieft.’ Ik draaide mij om en nam mijn pistool weer in ontvangst. We liepen door de hal en hij opende een deur.

[p. 131]

Het vijftigtal mensen dat in avondkleding en met cocktailglazen in de hand tegen elkaar stond te kwetteren, ging eigenlijk verloren in de grote zaal die voor mij lag, maar de spaarzame verlichting en de harde muziek maakten veel goed. De man met het litteken ging mij voor. Terwijl hij een weg voor ons baande, herkende ik een bekend Frans filmsterretje en wat verderop stond een man die sprekend op een Engelse autocoureur leek. Mijn gids liep op iemand af die in druk gesprek was gewikkeld met een kale, dikke man en een juffrouw die zo dun was dat je haar tussen duim en wijsvinger kon vasthouden.

Hij zei iets tegen de man, wiens gezicht ik niet kon zien, waarna deze zich omdraaide.

Tomasini zag er op het eerste gezicht uit alsof hij nauwelijks twintig was. Alleen zijn ogen hadden de jarenlange uitspattingen niet doorstaan. Ze waren dof en lelijk en gaven zijn gezicht een vermoeide, fletse uitdrukking. Hij droeg een lichtroze smoking die met gouden vlinders was bestikt. Een kledingstuk dat mij enigszins verbijsterde, maar hij wist het wel te dragen.

Hij was lelijk. Hij had geen kin, een grote mond en een bot neusje. Zijn voorhoofd was te laag en zijn haar lag als een deksel op zijn hoofd geplakt. Maar hij had een slank atletisch lichaam en hij draaide zich om met een snelle, gracieuze beweging die toch niet verwijfd aandeed. ‘Monsieur Stefan, enchanté,’ zong hij met een lichte, muzikale stem. ‘U boft. We hebben een klein partijtje.’

Ik knikte, maar wist niet meteen wat ik moest zeggen.

‘Kent u hier iemand?’ vroeg hij. ‘Nee, waarschijnlijk niet. Ach Lybelle, wijs jij monsieur Stefan even waar de drank staat.’ Hij legde zijn hand om de taille van het dunne wezen. ‘Monsieur, wilt u mij excuseren. Ik ben nog even...’ Hij maakte een verontschuldigend gebaar. ‘Natuurlijk,’ zei ik.

‘Ik kom straks bij u.’

‘Uitstekend.’

De libelle zweefde op mij af en stak een broos pootje onder mijn arm door. ‘De drank staat hier helemaal niet. De drank vliegt,’ zei ze. Ze knipperde mij toe met twee ogen die even blauw en doorzichtig waren als de sterretjes waar wij vroeger mee knikkerden.

Ik glimlachte vaag, omdat ik haar niet begreep.

‘Kijk maar.’ Ze wees naar een in smoking geklede jongeman die een blad met glazen droeg.

‘O ja.’ Ik lachte en voelde het zweet langs mijn rug lopen. Ik had alles verwacht, maar geen gekkenhuis. De zaal waarin het feest plaats-

[p. 132]

vond, zag eruit als een decor. In de hoeken en tussen de lampen zaten dikke spinnewebben. Hier en daar stonden gemakkelijke stoelen met gesprongen veringen en gescheurde bekleding. In een hoek stonden een paar verdroogde clivia's in grote potten. In de muur daarachter zat een groot aquarium dat volkomen was dichtgegroeid.

De man met de glazen had gezien dat het meisje naar hem wees en schoot op ons af. Lybelle nam kirrend een glas champagne. Ik vroeg of hij whisky had. Hij wees een paar glazen aan en noemde snel een aantal whiskymerken achter elkaar. Ik nam een Johnny Walker. Hij gleed weer weg.

‘Chin chin,’ zei Lybelle. ‘Wat ben jij lang, zeg.’

‘Aardig hoor, om me meteen te frustreren.’

‘Het lijkt me juist fijn. Je kunt veel meer zien.’

‘Da's waar.’ Ik nam een slok.

‘Wat zie je allemaal?’ Ze zag dat ik rondkeek.

‘Ik zie een paar mooie vrouwen. Ook een paar lelijke. Een paar dikke oude kerels. Veel jonge mannen. Op een bank in de verte zit een meisje te huilen. Daar in de hoek staat een vent met een blauw oog. Waar hebben we 't feestje aan te danken?’

‘Thomas is jarig. Wist je dat niet?’

‘Helemaal vergeten.’

‘We zijn al sinds eergisteren bezig. Dit is ons ontbijt.’

‘Zo.’

‘We zijn net op. Je begrijpt dat we allemaal even een borrel nodig hadden om bij te komen.’

‘Dat kan ik me voorstellen.’

‘Lybelle, wie is dat nieuwe gezicht?’ vroeg iemand.

We draaiden ons om. Een meisje van een jaar of zeventien in een cocktailjurkje met een decolleté dat nauwelijks haar tepels bedekte, stond achter ons. Ze was niet lelijk, maar haar ogen waren zo rood als aardbeien. Ze hield een glas whisky in haar hand alsof ze ermee geboren was. ‘Dit is Annebelle, dit is Stefan. Wie ben je eigenlijk, Stefan?’ vroeg Lybelle.

‘Ik ben Sid.’

‘Hm?’

‘Ik heet Sid. Stefan is mijn achternaam,’ verduidelijkte ik.

‘Ah. En wie ben je? Hoe ken je Thomas eigenlijk? Ik heb je nog nooit ergens gezien.’

‘Ik ben een verjaarscadeau. Hij krijgt mij op een presenteerblaadje zo maar opgediend.’

[p. 133]

Lybelle knipperde verbaasd met haar ogen, maar Annebelle zei: ‘Je hebt geen roze strik om.’

‘Natuurlijk wel. Onder mijn overhemd.’

‘Mag ik je dan eens uitkleden?’ vroeg Annebelle. ‘Een roze strik lijkt me het einde.’

‘Ik was eerst,’ zei Lybelle. Ze keek er zelfs boos bij.

‘Laten we de verrassing voor Thomas bewaren,’ zei ik kalmerend.

‘Daar komt hij al aan,’ zei Annebelle en verdween achter twee in pyjama geklede mannen die in iedere hand een Bloody Mary hielden en samen een vreemd dansje maakten en hun best deden om daar niet bij te morsen.

‘Annebelle is bang voor Thomas,’ zei Lybelle.

Tomasini was al zo dichtbij dat hij haar had gehoord. ‘Jij ook,’ zei hij.

Ze lachte schril, deed een pas achteruit en stootte tegen een van de Bloody Mary's aan. De danser vloekte, de andere lachte. ‘Gewonnen!’ riep hij. Hij dronk zijn glazen achter elkaar leeg en sloeg zijn arm om Lybelle heen. ‘Jij krijgt de helft, schat,’ zei hij.

‘Waarvan?’ vroeg ze.

‘Ik had met Pierre gewed dat hij niet...’ De rest van zijn woorden gingen in het rumoer verloren.

‘Gefeliciteerd,’ zei ik tegen Tomasini.

Hij knikte, pakte mij bij mijn elleboog vast en wees naar een verre hoek. ‘Of zullen we de tuin in gaan?’

‘Het is mij om 't even.’

‘Dan gaan we daar zitten.’

Op een bank vlak bij ons lag een meisje in een avondjurk te slapen. Ze snurkte zachtjes. Een van de smokingjongens zette een glas whisky voor mij en een jus d'orange voor Tomasini op tafel. Ze wisten al dat ik whisky dronk. Tomasini opende een sigarettenkoker en bood mij een sigaret aan. Hij rookte zwarte Russische sigaretten met een gouden mondstuk, die in Zwitserland erg populair zijn. Ik bedankte hem en stak een Gauloise op. We zwegen even. Ik nipte aan mijn glas en keek naar de feestgangers.

Ze dansten en lachten, maar zonder enig plezier. Het was noodzakelijk voor ze geworden om in beweging te blijven. Dat krijg je na twee dagen zuipen. De motor moet blijven lopen. Als hij afslaat, val je om. ‘Kaarten op tafel, Stefan,’ zei Tomasini ten slotte. ‘Ik weet wanneer ik heb verloren en ik ben een goeie verliezer.’

Ik inhaleerde en blies de rook langzaam uit. ‘Hoe wist je dat ik zou

[p. 134]

komen?’ vroeg ik.

‘Dat wist ik vanochtend al.’

‘Van de dorpsagent?’

Hij knikte ongeïnteresseerd.

‘Waar is Jadranca?’

Hij kneep zijn lippen op elkaar, maar wist zich tijdig te beheersen. ‘Ik hoopte dat jij mij dat kon vertellen, Stefan.’

‘Ik?’ Ik was werkelijk verbaasd.

‘Ten slotte heb jij bijna twee weken met haar rondgezworven.’

‘Hoe weet je dat?’ vroeg ik snel.

‘Ja, moet je luisteren...’ Hij maakte een snuivend geluid. ‘Het heeft ze wel veel moeite gekost, maar tot Venetië hebben mijn jongens jullie kunnen volgen. Daarna zijn ze jullie kwijtgeraakt. Hoe vind je de meisjes hier?’

‘We zijn naar Antwerpen gegaan. Daar heeft ze me aan een paar Fransen versjacherd. Terwijl die me te grazen namen, is zij 'm gesmeerd. Gaat wel.’

‘Wat gaat wel?’

‘De meisjes hier.’

‘Zoek er maar een uit.’

‘Later misschien.’

‘Hebben die Fransen je weer laten lopen?’

‘Natuurlijk niet. Ik ben uitgebroken.’

Hij rolde op een merkwaardige manier met zijn ogen.

‘Van die Fransen hoorde ik over die foto's die jij van je vader hebt gekregen.’

Hij draaide zich naar mij toe en grinnikte. ‘Nou en?’

‘Niks. Ik ben op de hoogte. Ik wou er eens over praten.’

Hij lachte toonloos. ‘Jij bent niet de enige, man. Half Europa weet zo langzamerhand van die foto's af. Maar ze kunnen me niks maken, dat is 't aardige. Ik heb die foto's geërfd. Daar kan ik toch niks aan doen? Ik heb ze niet gemaakt.’

‘Maar jij gebruikt ze ook om te chanteren.’

Hij keek stomverbaasd. ‘Ik? Hoe kom je daarbij? Denk je dat ik gek ben? Wie heeft je dat wijsgemaakt?’

Ik aarzelde. Hij ontkende zo overtuigend dat ik hem bijna begon te geloven. ‘Ja jezus,’ zei ik geërgerd. ‘Ik vertel ook alleen maar wat ze mij weer hebben verteld.’

‘Wie? Wie heeft dat gezegd?’

‘Die Fransman die me in Antwerpen heeft laten oppikken. Ene Geor-

[p. 135]

ge. Een man met een gouden brilletje.’

Hij knikte. ‘George. George Sand. Dat is de vent met wie ik zaken wilde doen.’

‘George Sand?’ Ik begon te lachen.

Hij haalde geërgerd zijn schouders op. ‘Ja, zo heet hij nou eenmaal. Uitgelachen?’ Hij knipte met zijn vingers. Een van de smokingboys, ik had er intussen een stuk of zes geteld, zette weer whisky en jus d'orange op tafel.

Aan de andere kant van de zaal begon een meisje op een tafel te strippen. Een groepje opgewonden mannen stond er handenklappend omheen te wippen. De twee in pyjama geklede kerels klommen op een andere tafel en begonnen aan een parodie, maar niemand lette op hen.

Tomasini schudde zijn hoofd. ‘Denk je heus dat ik zo gek zou zijn, Stefan? Afpersing, wat moet ik daarmee? Mijn vader was een oude idioot. Weet je dat ik nooit heb geweten waar hij zijn geld vandaan had? Ik was stomverbaasd toen hij 't mij vertelde. Nou, ik erfde die foto's en wilde er zo gauw mogelijk vanaf, begrijp je? Maar niet voor niks natuurlijk. Je denkt toch niet dat ik mijn hele leven in deze rare bunker wil blijven wonen? Man, 't is hier ijskoud en vochtig. 't Huis krioelt van de kakkerlakken en als de plee 't toevallig doet, moet je heel eerbiedig dank je wel zeggen. Behalve het huis en de foto's heeft mijn ouwe me niks nagelaten, weet je dat. Hij had al zijn geld opgemaakt.’

‘Daar zul jij 'm wel bij hebben geholpen.’

‘Dat zal best. Hij heeft me altijd gegeven waar ik om vroeg, maar wist ik veel dat hij geen reserves had. Toen ik die foto's kreeg, ben ik meteen gaan proberen of ik ze kon verkopen. Maar die George wilde niet dokken. Ja, wel iets, maar niet wat ik vroeg. We onderhandelden, heen en weer, dit en dat. Intussen zat ik hier als een rat in de val. Ze hebben vijf keer geprobeerd om in te breken. Gelukkig had mijn vader voor goeie bewaking gezorgd. En toen ging die trut er op een dag met de helft van mijn foto's vandoor.’

Het meisje op de tafel had intussen haar beha verwijderd, maar bij de laatste fase begon ze te aarzelen. Een van de mannen op de tafel ernaast liet onder luid gejoel zijn pyjamabroek zakken. ‘Leuk feestje,’ zei ik.

‘Ah, moet je luisteren. Ik verveel me hier rot, dus laat ik af en toe wat lui overkomen. Twee dagen geleden was ik jarig, toen stond de hele meute plotseling voor de deur. Ik wist van niks.’ Hij lachte. ‘Dat

[p. 136]

is het voordeel als je veel vrienden hebt. Ze weten dat mijn vader een kelder vol drank heeft achtergelaten en ze mogen hier doen waar ze zin in hebben, al slaan ze de hele boel aan barrels. Als de drankkelder leeg is, smeer ik 'm. Naar mijn poen kan ik wel fluiten, tenzij die meid weer komt opduiken. Maar ja, ik heb relaties genoeg. Ik haal mijn ouwe dag wel.’

‘Je kunt 't huis toch verkopen.’

‘Ben je gek, dit ouwe krot. Wie wil er nou in zo'n stuk steen wonen. De grond is wat waard, dat is alles. Ik denk dat ik het ding maar in de fik steek. Het is verzekerd.’ Hij wilde opstaan, maar ik trok hem aan zijn mouw. Hij schudde mijn hand af.

‘Ik wil die auto terug hebben, Thomas,’ zei ik.

‘Welke auto?’

‘Die kleine rooie die Jadranca heeft meegenomen. Dacht je dat ik helemaal voor niks uit Antwerpen ben gekomen?’

‘Waar heb je 't over, man. Ik weet niet waar ze is. Na Venetië zijn we jullie kwijtgeraakt, dat zei ik toch.’

Het meisje durfde inderdaad de laatste fase niet aan en klom weer van de tafel af, maar een ander meisje, dikker en ouder nam haar plaats in en rukte enthousiast de kleren van haar lijf.

‘Ik heb veel last van jullie gehad, Thomas. Jullie hebben een gat in die Healey geschoten. Het scheelde een haar of ik was er zelf in gebleven.’

Hij opende zijn sigarettenkoker en stak een zwart stokje tussen zijn lippen. ‘Ik weet niet waar je het over hebt. Wat voor Healey?’

Ik keek hem even peinzend aan en zei toen: ‘Hoe dan ook. Ik moet die Lotus terug hebben. Dank zij Jadranca ben ik mijn baan kwijtgeraakt, maar die auto moet ik teruggeven aan mijn baas.’

Hij stond op. ‘Je bent een dromer, Stefan. Een rare fantast. Ik mag dat wel. Maar je raaskalt.’ Hij wilde zich omdraaien. Ik stond op, pakte hem bij zijn nek en trok hem naar mij toe. ‘Ik wil die auto hebben, hoor je dat?’ zei ik tussen mijn tanden.

Twee van de smokingjongens die voortdurend in onze buurt rondscharrelden, zetten hun bladen neer en staken hun handen in de zakken van hun smokingjasjes. Het dikke meisje sprong spiernaakt op de tafel heen en weer. Ze had een grote en een kleine borst, waardoor haar romp op een scheel gezicht leek.

Tomasini liep paars aan. Niet van pijn maar van woede. Hij begon te trillen en zijn lippen werden wit. Ten slotte siste hij: ‘Laat me los, Stefan, mister Shit Stefan, als je hier levend uit wilt komen, laat me

[p. 137]

dan ogenblikkelijk los.’

Ik duwde hem van mij af. Hij draaide zich om en liep weg. De twee smokingboys pakten hun bladen weer op, maar bleven mij aankijken. Ik voelde en zag aan hun reactie dat er nog een derde achter mij stond. Ik pakte mijn glas op en wandelde naar het midden van de zaal. Van uit een groepje dansers dook het meisje Annebelle weer op. ‘Waar was je al die tijd, lange? Zullen we dansen? Of heb je honger? Laten we iets gaan eten. In de tuin staat een koud buffet.’

‘Wijs jij de weg.’

Ze pakte mijn hand vast en trok mij mee naar een paar openstaande tuindeuren. Onderweg passeerden we het Franse filmsterretje. ‘Waar heb je die vandaan, Annebelle?’ vroeg ze. ‘Hij zegt dat hij een verjaardagscadeautje voor Thomas is en een roze strik op zijn buik heeft.’ Ik gaf een tik op haar dunne billen. ‘Doorlopen.’

‘Bruut!’ zei ze, maar ze keek o zo verrukt.