Vlammen

5

Toen ik de lobby binnenkwam, stond de man met de receptionist te praten. Ik liep de telefooncel in de hoek van de hal binnen en draaide het nummer van mister Kimberlin's hotel.

‘Is mister Kimberlin aanwezig? U spreekt met Stefan. Ik heb gisteren al een paar keer gebeld.’

‘Zeker Herr Stefan. Ik verbind u door.’

Na wat geknap en gesuis zei een stem: ‘Kimberlin speaking.’

‘U spreekt met Sid Stefan. Ik ben de vertegenwoordiger van Qyllan and Cie.’

‘Natuurlijk jongeman. Ik wacht al de hele ochtend op je telefoontje.’ ‘Ik heb gisteren een paar keer gebeld, sir, maar u was er niet.’ Ik legde die neutrale, beleefde toon in mijn stem waarop jonge officieren in Amerikaanse films tegen hun meerderen spreken.

[p. 44]

De man in het grijze pak bood intussen de receptionist een sigaret aan, haalde een aansteker te voorschijn en draaide zich een kwartslag om. Terwijl hij aan zijn sigaret zoog, tuurde hij over de brandende aansteker heen naar de telefooncel. Ik trok een onschuldig, lachend gezicht. Kimberlin zei intussen: ‘Kom onmiddellijk hier naar toe, jongeman. Ik wil kennis met je maken.’ Hij had een stem die bij een groot, dik, door drankmisbruik geteisterd lichaam paste.

‘I'm sorry, sir,’ zei ik. ‘Ik kan nu onmogelijk komen. Ik zit te lunchen met de directeur van de Nationale Zwiterse Watervallen Beschermingsdienst. Een vriend van mijn ouders.’

‘I see.’ Er klonk enig ontzag in zijn stem. ‘Wanneer dan?’

‘In de loop van de middag. Ik bel u van tevoren.’

‘O.K.’ Hij hing op.

Ik liep naar de receptionist, die nog steeds met de grijze vent in gesprek was. ‘Bitte schön?’ vroeg hij, toen hij zag dat ik stond te wachten.

‘Ik verwacht een telefoontje uit Calcutta. Ik wacht hier in de hal. Wilt u mij waarschuwen als het binnenkomt? Het is uitermate belangrijk.’ ‘Natuurlijk, natuurlijk. Wanneer kan het binnenkomen?’ vroeg hij onderdanig.

Ik maakte een achteloos gebaar. ‘Geen idee. Het zal wel een uurtje duren.’

De grijze staarde intussen strak voor zich uit. Ik draaide mij om en wenkte een passerende ober. ‘Brengt u mij een whisky-soda.’

‘Bitte schön.’

Ik ging zitten, sloeg een krant open en begon te lezen. Het duurde drie minuten voor de man om zijn kamersleutels vroeg.

‘Bitte schön, Herr Moebli,’ zei de receptionist toen hij hem de sleutel overhandigde.

‘Merci vielmals.’ Hij slenterde langs mijn stoel de trap op. Ik gaf hem vier minuten, stond toen op, rekte mij uit en zei tegen de receptionist: ‘Geef mijn sleutel even, ik ben zo terug.’ Hij knikte glimlachend.

Er lagen dikke lopers in de gangen, zodat ik bijna onhoorbaar kon lopen. Ik knielde voor de deur van Jadranca's kamer en luisterde. Na een minuut dacht ik dat ik me toch vergist had en op hetzelfde moment hoorde ik binnen iets ritselen. Ik stond op, liep naar mijn kamer en opende geluidloos de deur.

Ik nam de schouderholster en de Beretta uit mijn reistas en gespte de holster om. Daarna schreef ik op een blaadje papier: ‘Herr Moebli, maak open of ik ga schreeuwen en laat de politie komen.’ Terwijl ik

[p. 45]

terugliep naar Jadranca's kamer stak ik de Beretta in zijn holster.

Ik klopte aan, schoof gelijktijdig het papiertje onder de deur door en ging een paar passen opzij.

Het bleef doodstil in de kamer, maar na een minuut opende hij de deur op een kier. Ik duwde de deur open, stapte naar binnen en terwijl hij een paar passen achteruitging, deed ik de deur achter mij dicht. We keken elkaar aan, ik grinnikte een beetje.

‘Wie bent u?’ vroeg hij ten slotte. Hij had een aangename stem, zacht en een beetje raspend.

‘Ik wilde u hetzelfde vragen,’ zei ik.

‘Verlaat u onmiddellijk deze kamer.’

Ik begon hard te lachen.

Hij liet zijn blik langs mijn lichaam glijden. Het viel mij op dat zijn ogen een eigenaardige uitdrukking hadden. Terwijl de rest van zijn gezicht volkomen anoniem was, brandde er in zijn ogen een vreemde, groene gloed. Hij deed mij aan iemand denken, maar ik wist niet aan wie.

‘Wat doet u hier? Geef onmiddellijk antwoord. U hebt niet het recht om de kamer van mijn vriendin te doorzoeken.’

‘... Uw vriendin?’ vroeg hij ongelovig. ‘Sinds wanneer?’

‘Wat heeft u daarmee te maken?’

‘Tjonge, dan hebt u niet lang meer te leven. Ik ga er inderdaad maar liever meteen vandoor.’ Hij liep naar de deur, maar ik stak mijn hand uit en hield hem tegen.

‘Wat bedoelt u daarmee?’ Voorlopig bleven we nog beleefd tegen elkaar.

‘Kom zeg, dat weet u wel.’ Hij stond onbeweeglijk, terwijl mijn hand nog steeds tegen zijn borstkas drukte. Zijn hoofd hield hij schuin achterover en hij keek mij door halfgesloten ogen aan.

Plotseling flitsten zijn handen door de lucht en in de volgende seconde lag ik op mijn rug in het midden van de kamer. Hij liep naar me toe en boog zich over mij heen. ‘Maak dat je wegkomt, dit is geen zaak voor amateurs, jongen. En wij houden niet van kapers op de kust. Zorg dat je zo gauw mogelijk het land verlaat, anders laat ik je over de grens zetten. Een telefoontje naar de politie is voldoende.’ Zijn Zwitserse accent verminderde de dreiging van zijn woorden, maar dat liet ik niet merken. Ik kreunde en kwam langzaam overeind.

Nauwelijks stond ik op mijn benen of hij maakte opnieuw een beweging met zijn armen. Deze keer kwam ik achterover op Jadranca's bed terecht, met mijn hoofd op het hoofdkussen. Opnieuw boog hij

[p. 46]

zich over mij heen. Plotseling wist ik aan wie hij mij herinnerde. Aan Jadranca. Ze hadden dezelfde smeulende roofdierenblik in hun ogen. ‘Vooruit vertel op, jongen. Wat is jouw connectie met haar?’

‘Dat zeg ik toch,’ steunde ik, ‘Jadranca is mijn vriendinnetje.’

Hij keek even verbaasd. ‘Jadranca? Ik ken alleen mademoiselle Jacqui.’ Hij boog zich dieper over mij heen en gaf mij een lichte stomp in mijn maag. Ik rochelde en deed mijn ogen dicht. ‘Hoe ver ben je met haar gekomen? Heeft ze je al door?’ vroeg hij. Hij moest nu vlak bij mij zijn, want ik voelde zijn adem in mijn gezicht. Ik opende mijn ogen, pakte hem bij zijn hals vast en terwijl ik hem optilde, ramde ik zijn hoofd met alle geweld tegen de muur achter mij. Hij gaf geen kik, maar viel zwaar en slap boven op mij.

Ik schudde hem van mij af, stond op en trok hem aan zijn haren overeind. ‘Wat wil je van haar? En nu onmiddellijk,’ snauwde ik. Hij wankelde heen en weer, maar ik hield hem aan zijn kraag vast. Toen hij zijn ogen even opende, was alleen het wit van zijn oogballen te zien.

‘Alleen een routinecontrole... We wilden kijken of we iets konden vinden...,’ zei hij hortend en stotend terwijl hij heen en weer zwaaide.

‘Wat vinden?’

‘Zijn niet zeker dat ze het werkelijk in haar bezit heeft.’

‘Bezit heeft? Wat nou weer?’

‘Weet je best.’

Ik trok mijn arm in en gaf een rechtse opwaartse stoot in zijn maag. Hij viel op zijn knieën, liet zijn hoofd op de grond zakken en maakte een hoog, piepend geluid terwijl hij naar lucht hapte.

‘Sla maar,’ zei hij ten slotte. ‘Ik zeg niets meer.’

Ik wist dat hij de waarheid sprak en gaf hem een glas water. Een minuut later stond hij weer op. Behalve dat hij een beetje grijs zag, was er niets bijzonders aan hem te zien. Zijn stem en zijn bewegingen waren weer normaal. Deze man was duidelijk een professional, waarin dan ook.

‘Kun je mij naar haar toe brengen?’ vroeg ik. Ik tutoyeerde hem om hem de ware krachtsverhouding duidelijk te laten merken.

Hij keek mij even aan en zei toen: ‘Dat zou wel kunnen.’

‘Laten we dan gaan.’

‘Goed,’ Hij knikte en liep naar de deur.

Terwijl we de trap afliepen, vroeg ik: ‘Hoe ben je eigenlijk haar kamer binnengekomen? ’

[p. 47]

Hij keek mij van terzijde aan en trok ironisch een wenkbrauw op. Ik knikte beamend en zweeg. Een professional mag men zulke dingen niet vragen.

We gaven onze sleutels af en liepen naar buiten, maar de receptionist riep mij terug. ‘Wat moet ik met uw telefoontje uit Calcutta doen, Herr Stefan?’ vroeg hij.

‘Ik ben uiterlijk over twee uur terug, zeg dat maar tegen de telefoniste.’

Op het tafeltje naast de stoel waarop ik had gezeten, stond een onaangeroerd glas whisky, waarin de ijsblokjes al half gesmolten waren.

‘Goed, mijnheer.’

‘Dus u heet Stefan?’ vroeg Moebli, terwijl we de straat in liepen.

‘Inderdaad.’

In een zijstraat naast het hotel stond een grijze Peugeot geparkeerd. Hij ging achter het stuur zitten en opende de andere deur. ‘Gaat u zitten.’

Ik stapte in, hij startte en reed weg.

Een minuut of tien reden we zwijgend door de stad. Ik had geen idee waar we naar toe gingen, wel merkte ik dat we ons steeds verder van het meer verwijderden.

‘Luister eens, Moebli,’ zei ik ten slotte, ‘vertel me nou iets meer, dan weet ik tenminste waar ik aan toe ben.’

Hij schudde zijn hoofd, haalde een sigarettenkoker te voorschijn en bood mij een sigaret aan. Het waren lange, dunne filtersigaretten die ik niet rookte en ik stak een Gauloise op.

‘Werk jij voor eigen rekening?’ vroeg hij.

‘Ik zeg niks meer.’

Hij wachtte even voor hij verder ging. ‘Niet doen, Stefan,’ zei hij toen. ‘Neem een raad van mij aan: dit is geen zaak voor one-man operators. Geloof me, ik heb veel bewondering voor jullie soort mensen en ik weet dat er een paar vaklui zijn die goed verdienen en ik geloof best dat jij heel wat kunt, maar toch moet je hier met je vingers van af blijven. Tenzij mademoiselle Jacqui met ons handel doet, gaan er vandaag of morgen doden vallen. En omdat niemand weet wat hij aan jou heeft, zal er niemand om je rouwen.’

‘Waarom zou ze eventueel geen handel met jullie doen?’ vroeg ik. ‘Haar prijs is te hoog,’ zei hij prompt. ‘Mijn chef verdomt het om zoveel te betalen aan een gewezen strip-tease-danseres. Ik vind het stom, maar hij moet het zelf weten. Maar zo belangrijk zijn die foto's

[p. 48]

ook weer niet voor ons. Ze vormen alleen maar het bewijsstuk voor dingen die we al lang weten. De Fransen denken dat de Amerikanen die foto's willen gebruiken om ze onder druk te zetten, maar dat is helemaal niet waar. Het materiaal is verouderd en die kerels gaan allemaal binnen een paar jaar dood.’

Ik rookte mijn sigaret en dacht na. Deze Moebli was een zeurkous, dat was duidelijk, al was hij dan ook een professional. Hij dacht dat ik meer wist dan ik wilde toegeven en liet zelf meer los dan hij mocht vertellen. Maar waar het precies om ging, zou ik van hem ook nooit te weten komen.

Ik had helemaal geen zin meer om naar de plaats te gaan waar Jadranca was. Ze kwam toch wel terug naar het hotel en ik wilde Moebli's chef niet ontmoeten. Ik was nieuwsgierig, maar ik wilde geen onnodige risico's lopen.

We hadden inmiddels de rand van de stad bereikt. We waren aanmerkelijk gestegen en onder ons strekte de stad zich uit tot aan de oever van het meer. Het was smoorheet. In de verte lagen tientallen zeilboten met slappe zeilen doodstil op het water.

We reden door een uitgestorven villawijk waar grote huizen achter hoge muren in uitgestrekte tuinen lagen te doezelen.

Op enkele sportwagens na, die meestal door jonge vrouwen werden bestuurd, was er geen verkeer.

‘Ik heb eigenlijk geen zin meer om met je mee te gaan, Moebli,’ zei ik.

‘Je moet nu wel.’

‘Ik kan hier toch uitstappen.’

‘Nee.’

De weg bleef stijgen. Tussen de villa's, die steeds groter en rianter werden - hoe hoger je kwam, hoe mooier het uitzicht en hoe duurder de grond, waarschijnlijk - lagen nu bossen en weilanden waar koeien en paarden, vooral paarden, op graasden.

Toen zag ik in de verte een wegsplitsing. Van de geasfalteerde hoofdweg liep een hobbelig paadje af dat tussen de weilanden door kronkelde en in een bos verdween. Ik haalde mijn Beretta te voorschijn, zwaaide er even mee, zodat Moebli hem goed kon zien, en zei: ‘Rij dat weggetje even in.’

‘Je durft toch niet te schieten,’ zei hij en drukte het gaspedaal in. Ik zette het pistool tegen zijn slaap en pakte met mijn vrije hand het stuur vast. Hij remde onmiddellijk af, de oude professional die geen risico's neemt, en stuurde het weggetje in. Ik liet het stuurwiel los,

[p. 49]

maar hield het pistool tegen zijn slaap gedrukt. Na tweehonderd meter bereikten we het bos. ‘Rij door,’ zei ik. De weg werd steeds slechter. De keiharde, uit zand en stenen bestaande grond was doorgroefd met diepe karresporen. Ten slotte bereikten we een open plek. Er lag een stapel boomstammen en er stond een primitief houten hutje dat waarschijnlijk door houthakkers werd gebruikt.

‘Stop,’ zei ik.

Hij gehoorzaamde en schakelde de motor uit. Plotseling was het doodstil om ons heen. ‘Wat ga je doen?’ vroeg hij.

‘Ik ga je doden.’

‘Niet waar.’ Zijn stem was even vlak als altijd en de uitdrukking in zijn ogen veranderde niet, maar er glommen zweetdruppels op zijn bovenlip.

‘Nee, dat is ook niet waar. Als je je maar kalm houdt. Ik wil geen trucjes met je handen en zo.’ Dit laatste zei ik met stemverheffing, want ik zag dat hij zijn adem inhield en dat zijn handen doodstil maar gespannen in zijn schoot lagen.

‘Goed.’ Hij leunde achterover en ademde uit.

‘Buig je voorover met je hoofd op je stuur.’

Terwijl hij gehoorzaamde zei hij: ‘Sla niet te hard. Een schedel is brozer dan je denkt.’

‘Maak je geen zorgen. Ik heb het al vaker gedaan,’ antwoordde ik, terwijl ik met de greep van het pistool op zijn achterhoofd sloeg.

‘Ugh.’ Zijn armen vielen slap omlaag, maar het kon zijn dat hij mij belazerde. Even bleef ik doodstil zitten en toen hij zich niet meer bewoog, tilde ik zijn hoofd op. Hij was wel degelijk k.o. Ik nam zijn das af, bond zijn handen aan het stuur vast en boeide toen met mijn eigen das zijn voeten aan het rempedaal en de koppeling. Veel zou het niet helpen, maar het ging ook meer om het gebaar.

Daarna onderzocht ik zijn papieren. Hij heette Armin Moebli en was vertegenwoordiger van beroep. Vertegenwoordiger van het Goede of het Kwade? Dat was onduidelijk. Hij leek een aardige man te zijn. Een net persoon. Hij droeg een trouwring. Waarschijnlijk was hij een voorbeeldig familievader. Volgens zijn rijbewijs woonde hij in Bazel. Ik draaide het raampje open zodat hij voldoende lucht kreeg, stapte uit en sloot de deur.

De wandeling terug was prettig. De weiden geurden sterk naar honing en warm gras en ik zag een paar vlinders en hoorde een paar vogels die ik nooit eerder had gezien. Op de hoofdweg probeerde ik te liften, maar de jongedames in de sportwagens durfden het niet aan.

[p. 50]

Na een half uur bereikte ik een cafeetje. Ik dronk eerst een paar glazen bier en nadat ik mister Kimberlin had gebeld en een afspraak met hem had gemaakt, liet ik een taxi komen.