Dollars

7

Op een tafeltje naast het bad, waarin ik mijn geblutste lijf lag te weken, stond een uitvoerig ontbijt en met luie hand schonk ik af en toe een kop koffie in. Esquire en Playboy lagen binnen handbereik en natuurlijk ook alle ochtendbladen. Af en toe rookte ik een sigaret, af en toe dommelde ik wat in, af en toe dronk ik wat of at ik wat, af en toe draaide ik de heetwaterkraan nog eens open. Op een stoel

[p. 57]

naast het dampende bad lag mijn jachttrofee, Carlo's zwarte Beretta, in haar zachte leren schouderholster te pronken.

Kees en Anneke hadden maar niet eens verbaasd gekeken toen ik 's ochtends om zeven uur met twee koffers en een gehavend gezicht voor hun villa in Bergen uit een taxi stapte. Ze hadden mij sinds jaren niet meer gezien, toch vroegen ze niets. Daarom was ik juist ook naar hen toe gegaan. Er zijn maar weinig mensen die weten wanneer ze niets moeten vragen. Kees was zo iemand. Hij was illustrator en had zijn geld goed weten te bewaren, zodat hij na een aantal jaren hard werken een huis in de duinen bij Bergen-Binnen had kunnen kopen, waar hij nu met zijn vrouw en drie kinderen een vlijtig, teruggetrokken bestaan leidde.

Ze hadden mij de logeerkamer op de bovenste verdieping gegeven, een zonnige zaal met uitzicht op de duinen en een aangrenzende badkamer. Na een uur in het geparfumeerde, hete water te hebben gelegen, voelde ik mij weer min of meer de oude, ook al had ik die nacht dan niet geslapen. De schrammen op mijn gezicht deden geen pijn meer, op mijn achterhoofd zat nog steeds een flinke buil, maar gelukkig had ik niets gekneusd tijdens het stoeipartijtje.

Na een uur stapte ik uit het bad, droogde mij af en kleedde mij weer aan. Dit keer koos ik een gemakkelijke sportcombinatie uit die meer in overeenstemming was met hetgeen ik mij had voorgenomen, een zandkleurige corduroy broek, een ruimzittend donkergrijs tweedjasje, met voldoende plaats voor de schouderholster, een geel katoenen sporthemd en gemakkelijke loafers aan mijn voeten.

Toen ik beneden kwam, bleek het huis leeg te zijn. Kees was naar zijn atelier aan de andere kant van het dorp, Anneke was boodschappen gaan doen en de kinderen waren naar school. Op de tafel in de huiskamer lag een briefje voor mij. Anneke had er met grote haastige letters opgekrabbeld dat er bier in de ijskast stond en jenever in de bar.

Dat ik mijn gang kon gaan en moest doen alsof ik thuis was. Ik schreef eronder dat ze mij die avond terug konden verwachten en dat het ontbijt heerlijk was geweest. Daarna belde ik Annette. ‘Waar hang je toch uit?’ vroeg ze geërgerd. ‘Ik heb net je hotel gebeld en hoor dat je er niet meer woont. Er is vanochtend al een paar keer telefoon voor je geweest.’

‘Ik ben de stad uit. Wie hebben er gebeld?’

‘Larings, nota bene. Je wordt vanochtend op zijn kantoor verwacht.’

‘Als hij weer belt, zeg hem dan dat ik waarschijnlijk vanmiddag kom.’

[p. 58]

‘Als hij weer belt? Waar woon je dan? Dan geef ik hem je adres wel door.’

‘Het doet er niet toe waar ik woon. Wie heeft er verder nog gebeld?’

‘Veenling. Je had gisteren thee bij hem zullen drinken.’

‘O God, die oen, helemaal vergeten. Zeg maar dat ik hem wel bel als hij je nog eens lastig valt. Schrijf voortaan van iedereen de namen en telefoonnummers op, wil je?’

‘Waarom bellen al die mensen mij toch op?’

‘Daarom.’

‘Sid, wat heeft dit te betekenen...’

‘Dag schat.’ Terwijl ze verontwaardigd bleef doorsputteren hing ik op.

De grote tuin om het huis stond in een late nabloei. Het was nog steeds prachtig weer, wel zat er herfst in de lucht, maar het bleef zomers warm. In het midden van het grasveld lag een luie boxer in de zon te soezen. Eigenlijk had ik zin om zijn voorbeeld te volgen. Om op mijn rug te gaan liggen met een grassprietje in mijn mond en de schapewolkjes te gaan tellen. En de wereld de wereld te laten zijn en de dingen de dingen.

Maar kom, in de nieuwe wereld van Sid Stefan was geen plaats meer voor dromen. Dromen betekent dat je niet op je hoede bent, en als je niet op je hoede bent kun je in een val lopen, en als je in een val loopt...

Ik stak een verse sigaret op en sloeg de weg naar het dorp in om een garage te zoeken waar ik een auto kon huren.

Kale Kees stak het pakje dat ik hem gaf, zonder commentaar in zijn zak. Als hij de inhoud gekend zou hebben, achtduizend dollar en Carlo's papieren, zou hij misschien anders hebben gereageerd, nu dronken we samen een pilsje en spraken we over het mooie weer. Ik had het geld niet naar de bank gebracht, omdat ik er niet zeker van was of de biljetten wel echt waren.

Op het kadaster verkreeg ik het adres van de makelaar die het huis op de Geuzenkade beheerde. In een café tegenover het kadaster, op het Droogdok, belde ik op.

Het bleek door een Amerikaans echtpaar te zijn gehuurd dat voor langere tijd terug naar Amerika was en het gemeubileerd had doorverhuurd. Aan de andere kant van de lijn had ik een zeer kordate juffrouw te pakken. Ik vroeg of ze wist hoe het echtpaar heette.

‘Mr. en mrs. King. Hoezo?’

[p. 59]

Ik hing een verhaal op over post die maar steeds verkeerd bezorgd werd en vroeg of ze misschien een adres in Amerika hadden. De juffrouw wist het niet, maar raadde mij aan om contact op te nemen met hun onderhuurder, een Italiaanse journalist. Of anders met de KLM, want meneer King was piloot, meende ze zich te herinneren. Of ze zijn voorletters ook wist. Ze moest even kijken. O ja! A. To my dearest and beloved Jeanette, from Alfred. De cirkel begon zich te sluiten.

‘Wie bent u eigenlijk?’ vroeg ze achterdochtig en ik hing snel op. Daarna belde ik de KLM en vroeg of ze mij het tegenwoordige adres van gezagvoerder King konden geven. Ik was een vriend van hem, net terug uit het buitenland.

De juffrouw aan de telefoon wist van niets, ze moest het even navragen. Na een paar minuten kwam ze terug met de boodschap dat ze geen gezagvoerder King op de lijst kon vinden.

‘Kunt u niet nagaan of hij vroeger, misschien een jaar geleden, voor de KLM heeft gevlogen?’ Ze zou haar best doen. Het kon natuurlijk best zijn dat hij helemaal geen gezagvoerder was geweest en een lagere rang had gehad, maar ik vond dat een verantwoordelijke positie meer bij zijn naam paste. Na lang wachten kwam er een strenge mannenstem aan de telefoon die vroeg waarmee hij mij kon helpen. Ik herhaalde mijn vraag. ‘Inderdaad,’ antwoordde hij terughoudend, ‘gezagvoerder King heeft voor ons gevlogen, maar hij is ongeveer anderhalf jaar geleden weggegaan.’

‘Ontslagen?’ vroeg ik snel.

Het was even stil. ‘Inderdaad.’

‘Waarom?’

‘Dat kan ik u niet zeggen. Wie bent u eigenlijk?’

Ik noemde een willekeurige naam en vertelde nog eens dat ik een oude vriend van hem was en vroeg of hij misschien wist waar King thans zou kunnen verblijven.

‘Vermoedelijk werkt hij voor de Nippon Air Charter System, daar is hij tenminste naar toe gegaan. In dat geval zal hij in Japan wonen. U kunt hun agent eens proberen.’

Hij noemde de naam van een kantoor. Ik schreef het snel op, bedankte hem en hing op. De cirkel was gesloten. De verbannen koning was gevonden. King Alfred.

Nog een keer bellen, nu de agent van de Nippon Air Charter System. Men moest het eerst nakijken, maar kon mij toen vertellen dat group-captain King inderdaad voor hun maatschappij werkzaam was. Hij

[p. 60]

woonde in Tokio. Zijn vrouw ook? Dat wisten ze niet. Was hij misschien gescheiden? Dat wisten ze uiteraard ook niet.

Ik hing op, betaalde, stapte in mijn auto, zoals bijna alle huurauto's een Opel, en reed naar de Geuzenkade.

De Citroen was weg. Eerst reed ik een paar keer langs het huis heen en weer, maar ik kon er niets bijzonders aan ontdekken. Het werd niet bewaakt door kleine mannetjes of zo. Ik parkeerde de auto om de hoek, in de Willem de Zwijgerlaan, en liep de portiek in. Met Carlo's huissleutel opende ik de voordeur en na even geluisterd te hebben, sloop ik de trap op. De Beretta in de hand, veiligheidspal los, vinger aan de trekker. Op de trap rook ik al dat het huis was schoongemaakt. Het blonk en glansde als een plaatje.

Carlo was weg. Alle sporen die op zijn aanwezigheid hadden kunnen duiden, waren uitgewist. De vloeren waren in de was gezet en alles was met lysol en ammoniak af genomen. Zelfs het kogelgat dat Carlo in de muur van de voorkamer naast mijn hoofd had gemaakt, was dicht gepleisterd.

De volgende stap leidde naar het Italiaanse consulaat op de Herengracht. In een klein, rommelig kantoortje zat een bedaarde oudere heer bewust langzaam te doen. Een groep jonge Italianen, wier papieren blijkbaar in orde gemaakt moesten worden, en die intussen op topvolume de merites van enkele obscure voetbalclubjes bespraken, scheen hem geenszins in zijn langzame tempo te storen. Laat staan te stimuleren. De telefoon rinkelde onafgebroken. Een paar kinderen scharrelden tussen de benen van de mannen door, achtervolgd door overbezorgde, veel te luidruchtige moeders. Hel leek alsof er een complete volksverhuizing op de been was, maar hij scheen er geen last van te hebben. Heel rustig werkte hij één voor één de mannen af. Na drie kwartier was ik aan de beurt.

‘Ja meneer?’

‘Ik zou graag een inlichting willen hebben over een Italiaanse journalist die hier in Amsterdam woont.’

‘Wij verstrekken algemeen niet persoonlijke inlichtingen. Hoe is zijn naam?’

‘Carlo Voltini.’

Vergiste ik mij of keek hij mij een seconde lang scherp aan?

‘Ogenblik.’ Hij drukte een knopje op zijn telefoon in en mompelde zacht iets in de hoorn. ‘Er komt zo iemand, gaat u zitten,’ zei hij toen hij weer op had gehangen en wees op mijn stoel, die echter al was ingenomen door een jongeman met flitsende tanden en koeieogen,

[p. 61]

waarmee hij mij brutaal aankeek. Ik wachtte. Na een kwartier kwam er eindelijk een klein, onooglijk mannetje binnen. Na even met de heer achter het bureau gepraat te hebben, deze wees verstolen in mijn richting, kwam hij naar mij toe en zei in moeilijk begrijpelijk Engels: ‘Volgt u mij maar.’ We liepen een gang af en hij liet mij voorgaan door een deur die toegang gaf tot een miniem kamertje. Een tafel met twee stoelen en een brandkast in een hoek waren de enige meubels en er was nauwelijks nog plaats over om je benen te strekken. Hij wees zwijgend op een van de stoelen en nam zelf op de andere plaats. Zijn adem rook naar wijn, hij moest zich dringend scheren, zijn kleren konden best eens een strijkijzer gebruiken, en ik had zelden iemand gezien die er zo moe uit zag. ‘Wat kan ik voor u doen?’

‘Ik zou willen weten of er bij het consulaat ook een journalist Carlo Voltini bekend is.’

‘Zeker, die kennen wij, wat wilt u over hem weten?’

Inderdaad, daar zat ik plotseling. Wat wilde ik eigenlijk over hem weten? ‘Voor welke krant hij werkt,’ zei ik maar.

‘Ah, daar ben ik al te veel om gevraagd. Met zulke dingen houden wij ons niet bezig. Waarom wilt u dat weten?’

‘Zo maar.’ Ik kreeg het gloeiend heet alsof ik bloosde. Ik stond op. ‘Dank u wel meneer.’

‘Hoe is uw naam?’ Hij was eveneens opgestaan.

‘Akkerman.’

Hij opende de deur en liet mij weer voorgaan. ‘Juist meneer Akkerman, als ik nog eens van dienst kan zijn, komt u maar weer langs.’ Ik meende een ironische klank in zijn stem te horen.

‘Zeer vriendelijk van u, mijn dank.’

‘Was niets, niets.’

Een overbodiger gesprek had ik zelden in mijn leven gevoerd.

Ik zat weer in mijn auto. Wat nu? Detective spelen was toch moeilijker dan ik had gedacht. Deze laatste poging was geen groot succes geweest, maar alles moet geleerd worden.

Het was duidelijk dat Carlo over een vrij groot aantal medewerkers moest beschikken. Hoe hadden ze mij anders kunnen ontvoeren, en mijn bagage kunnen weghalen en het huis op de Geuzenkade zo snel kunnen schoonmaken? Op de een of andere manier moest ik met ze in contact komen.

Er zijn, of althans er waren in ieder geval, in Amsterdam een stuk of vijf, zes koffiebars, waar de Italianen, Spanjaarden en Marokkanen

[p. 62]

die zich in de stad ophielden, zich pleegden te verzamelen. Ze waren bijna allemaal om het Leidseplein gesitueerd. Ik besloot om er eens een lijntje uit te werpen. Bij gebrek aan beter moest ik zelf het aas zijn. En nu maar kijken of ze me ook zouden lusten.

Het kostte mij vele, vele cappucini en nog veel meer sigaretten. Ik slenterde van de ene bar naar de andere en weer terug. Om de tijd te doden bestudeerde ik er de talloze blondjes die er in het zog van hun maestro's binnenkwamen. Ze spraken allemaal vloeiend Italiaans, met een plat Amsterdams accent natuurlijk. Ik had geen enkel succes bij ze. Ik was te blond en te lang. Ze prefereerden hun mannen, klein en rap en donker, met jaloerse ogen en driekwartsmaat regenjassen en blijkbaar veel vrije tijd.

Ik las wat rondslingerende blaadjes, Oggi en Corriera della Domenica, at nog een paar tosti's en na een uur vond ik het welletjes. Het was halfvier, ik had nog tijd genoeg om mijn contract bij Larings te tekenen. De volgende dag kon ik altijd wel een nieuwe ronde langs de pleisterplaatsen maken. Als ik er dan nog zin in had tenminste. Ik belde naar zijn kantoor van uit de espressobar in de Leidsestraat waar ik mij op dat moment bevond. Maar hij was er niet en werd die middag ook niet meer verwacht. Nee, hij had ook geen boodschap voor mij achtergelaten. Dat was vervelend. Ik liet bericht achter dat ik de volgende ochtend nog eens zou bellen, hing op en liep naar de kassa om af te rekenen. Aan de bar zaten twee gorilla's, ze moesten zijn binnengekomen terwijl ik telefoneerde, want ik had ze nog niet eerder zien zitten en het waren geen types die je gemakkelijk over het hoofd zag. Hun identieke gezichten, smoelen was hier beter op zijn plaats, leken nog het meest op leeggelopen, platgedrukte oude voetballen met een paar scheuren er in voor de ogen en de mond. Ze waren even breed als lang. Ze droegen beiden fantasievolle combinaties van zwarte leren jasjes met gele linnen broeken en ze hadden wonderlijk kleine voetjes. Op hun hoofden, en onder hun neuzen en op hun handen, en vermoedelijk over hun hele lichamen, groeide roestig prikkeldraad.

Een van hen zag mij uit de telefooncel komen. Hij keek mij ongelovig aan en gaf toen zijn collega, misschien was het zijn broer wel, die broeierig in een kopje koffie zat te turen, een por. Met een bijna onmerkbaar knikje wees hij in mijn richting. De ander volgde zijn blik, kneep zijn ogen samen en stak een sigaret op. Ik liep naar de kassa en in plaats van af te rekenen bestelde ik nog een cappucino en ging

[p. 63]

weer zitten. De man die mij het eerst gezien had, stond op en verdween in de telefooncel. Ik staarde naar buiten. Toen hij even later terugkwam, bestelde ze allebei nog een espresso. Ik was bijna zeker dat ik tuk had. Maar om volledige zekerheid te verkrijgen stond ik onverwachts op, rekende snel af, keek ze bij het weggaan in de deur nog eens goed aan, ze keken somber voor zich uit en negeerden mij, en liep de Leidsestraat in.

Vijf winkels verder bleef ik voor een etalage staan, er gebeurde niets. Ik liep treuzelend weer door. Tuurde opnieuw in een etalage, maar er kwam nog steeds niemand achter mij aan. Tot ik plotseling, weerspiegeld in de winkelruit, aan de overkant van de straat een kleine donkere man naar mij zag staan kijken.

Dat was dus de reden van het telefoontje geweest. Heel slim van ze om mij door iemand van buiten het café te laten volgen. Ik liep door en controleerde het even later nog eens in een etalageruit, juist, daar was hij weer. We liepen nu langs het KLM-kantoor op de hoek van het Leidseplein en de Leidsestraat, ieder aan een kant van de straat. En net op dat moment kwam Jeanette's lieftallige roodharige collegaatje naar buiten. Onze blikken kruisten elkaar en bleven drie, vier, vijf seconden lang aan elkaar hangen. Ik glimlachte, ze herkende mij, begon te blozen en stak snel het plein over in de richting van de Schouwburg.

Ik volgde haar. Ze liep onder de peristyle van de Schouwburg door en stak de straat over naar het Americainterras. Zo liepen we met z'n drieën achter elkaar aan. Zwaan kleef aan.