Dollars

4

Een laken lag half over haar heen, ik nam het weg, ze was naakt. Vroeger had ze ook altijd al naakt geslapen. Ze had een prachtig figuur. Gehad. Er dwarrelde een bloemblaadje van de bos rozen die ik nog steeds in mijn hand hield omlaag, dat als een bloedvlekje tussen haar borsten bleef liggen.

Op haar voorhoofd zaten schrammen en haar hals zat vol rode plekken. Haar ogen staarden glazig naar het plafond. Haar lichaam was hard en koud en stijf, onecht, alsof het van papiermaché was.

Ze was erg mooi geweest, mooi en lief en slecht. En vol vreemde geheimen.

‘Mijn God, wat zonde,’ zei ik hardop en schrok van mijn eigen stem, zo stil was het in de kamer. Doodstil.

Ik moest iets doen, maar wat? De bos rozen legde ik op tafel en ik begon nauwkeurig rond te kijken. Op de vloer voor de boekenkast, naast het bed, vond ik een foto in een zilveren lijstje. In het glas dat de foto beschermde, zat een ster, alsof er met een hard voorwerp op was geslagen. De foto was een portret van een man van een jaar of veertig met een bleek, smal gezicht, een scherpe mond met een dun snorretje op zijn bovenlip en lang donker, naar achteren geplakt haar. In de rand stond met grote letters geschreven: ‘To my dearest and beloved Jeanette, from Alfred.’

Ik had nog nooit van een Alfred in Jeanette's leven gehoord. Toen

[p. 37]

ik nog eens scherper keek, zag ik dat hij een donker pilotenuniform droeg. Dat klopte dus, waarschijnlijk had ze hem pas ontmoet toen ze zelf ging vliegen, dan kon ik hem onmogelijk gekend hebben. Verder vond ik niets bijzonders in de buurt van haar bed. Maar op de stenen tafel tussen de leren banken zag ik plotseling mijn whiskyglas en de asbak met de peuk van mijn sigaret staan. Ook de twee antieke champagneglazen stonden er nog en ze waren nog steeds ongebruikt. Ik nam alles mee naar de kitchenette, waar ik de glazen met heet water afspoelde en ze, na ze afgedroogd te hebben, in de keukenkast zette. Op de ijskast stond een champagne-emmer. Ik opende de ijskast en vond er, behalve vele lekkernijen, een fles ijskoude champagne. Veuve-Clicquot. Om zo op te drinken. Het zag er naar uit dat Jeanette nog nachtelijk bezoek had verwacht dat óf niet was komen opdagen, óf ze waren niet aan de champagne toe gekomen.

Toen ik de ijskast weer sloot, zag ik onder de keukentafel haar schoudertas staan. Ik sloeg de vaatdoek om mijn vingers heen, pakte het tasje op en opende het. Het zat vol met de rommel die altijd in damestasjes schijnt te zitten, lippenstift, dropjes, oorbellen, los geld, in dit geval veel buitenlands geld, haarspelden, jarretelles, een zakboekje.

Ik viste het zakboekje eruit en bladerde er even in. Er stonden voornamelijk adressen in, allemaal adressen van Italianen, verspreid door heel Europa. Giuseppe Campilli, Wenen, I. Turmgasse 12. Alfredo Verdi, Hotel City, Bahnhofstrasse 3, Frankfort. Masimo Centadi, Sohosquare 8, Londen, enz.

Ik begon te vermoeden dat Jeanette in iets verzeild was geraakt dat groter was dan ik zo op het eerste gezicht had kunnen vermoeden. Ik stak het boekje in mijn zak. Wat ik ermee wilde, was mij ook niet duidelijk, maar het leek mij vanzelfsprekend dat ik het mee moest nemen. Daarna liep ik terug naar het bed en sloeg het laken weer over haar heen. Met mijn zakdoek probeerde ik zoveel mogelijk mijn vingerafdrukken te verwijderen, keek toen nog een keer goed rond of ik niets had overgeslagen, trok het gordijn weer dicht en verliet de kamer zo stil als ik kon. De sleutel legde ik weer onder de mat. Op mijn tenen sloop ik de trap af en ik was blij toen ik eindelijk op straat stond en nog blijer toen ik de hoek om was. Inmiddels was het al bijna twaalf uur en om half een moest ik in Americain zijn.

Het propvolle, goudbruine café-restaurant van Americain gonsde als een stationshal. Af en toe riep een luidspreker een naam om van

[p. 38]

iemand die aan de telefoon werd verlangd, zoals ook op stations rangeerders en machinisten worden opgeroepen. Alleen het snerpende fluitje van de stationschef en het kreunen van de startende en stoppende treinen ontbraken om de illusie te vervolmaken.

Ik kon mijn aandacht niet bij het gesprek houden. Larings had voor een ongelofelijke lunch gezorgd, met zalm, pasteitjes, schotels koud vlees, heerlijke hors d'oeuvres...

Niet dat dit allemaal te mijner ere werd opgediend, want hij was zelf een onverbeterlijke veelvraat en lekkerbek en placht iedere middag zo te lunchen. Ik had nog nooit met hem gedineerd, maar wel gehoord dat dat een heel speciale gebeurtenis moest zijn. Er werd gefluisterd dat hij wel eens op een avond heen en weer naar Parijs vloog, alleen maar om er te schransen. Hoe die man dat bij zijn vele werk volhield, was mij een raadsel. Ik ben altijd een paar uur uitgeteld als ik geluncht heb, vandaar dat ik het dan ook nooit doe. Tenzij in speciale gevallen, zoals die dag met Larings. Hij praatte honderduit, over zijn bungalow in Loosdrecht, over zijn jachthonden, zijn zeilboot, zijn sportwagen, zijn vrouw... een stoot van een wijf, zoals dat in vakkringen heet, die met dezelfde gulzigheid mannen verorberde als hij maaltijden. Hun party's waren beroemd. Zij liep voortdurend de slaapkamer en de tuin in en uit, terwijl hij naast het koude buffet met haar slachtoffers zat te praten.

Een ober zette een nieuwe schaal brossige pasteitjes op tafel en schonk mijn wijnglas nog eens bij. Ik was al helemaal doezelig van al die sherry, pils en Campari die ik die ochtend door elkaar had gedronken en nu moest ik nog een hele fles rode wijn soldaat maken ook, weigeren kon ik niet, want Larings had deze wijn speciaal besteld, omdat hij mij voor een wijnkenner hield.

‘Wanneer kun je aan de slag gaan, Sid?’ Hij keek mij vrolijk lachend aan, alsof hij net een goeie mop verteld had en nu mijn lachstuip afwachtte. Ik wist uit ervaring dat dit de inleiding tot een harde, zakelijke onderhandeling betekende, waar ik totaal geen zin in had.

‘Wanneer je maar wilt, chef.’

Chef, ook al zo iets bespottelijks, wie wil er nou chef genoemd worden, zelfs zijn vrouw moest chef tegen hem zeggen.

‘Concreet, Sid, concreet. Wanneer kun je beginnen, hoelang heb je nodig, wanneer ben je uiterlijk klaar?’

Concreet, me neus. Hoe kon ik weten hoelang ik nodig zou hebben om kauwend Nederland te overtuigen dat ze op Belo's bubblegum over moesten gaan? Belo's bubblegum blaast betere bellen ban be bellen ban be boncurrent.

[p. 39]

Jeanette had die Italiaan dus als haar zwager voorgesteld, maar mevrouw Effimandi had al gauw doorgehad of ontdekt of ‘gezien’ dat ze helemaal geen zuster had. Die Italiaan kwam meestal over de vloer als ze terug was van een vliegreis. Soms in gezelschap van een mooie vis. Nou konden die heren natuurlijk best met erotische bedoelingen bij haar thuis komen, maar wat deed hij dan in dat vliegtuig? Of was dat toeval? En als dat toeval was, waarom hadden ze dan gedaan alsof ze elkaar niet kenden? En dat zakboekje vol Italiaanse namen? Ik kon toch niet aannemen dat ze zich als een vliegende matras voor eenzame Italianen door de wereld had bewogen. Ik had haar te goed gekend en wist dat dat niet bij haar paste, hoe hongerig ze ook geweest mocht zijn.

‘Hé, Sid, ik heb je iets gevraagd.’

‘Ik kan over twee weken beginnen, chef, als ik weer in mijn eigen huis woon.’

‘Twee weken, man, ben je nou helemaal belazerd? Over twee weken moet je klaar zijn.’

‘Maar ik kan toch niet op dat kolerige hotelkamertje gaan werken.’ ‘Dan geef ik je een kamer op kantoor. Je kunt er een secretaresse bij krijgen, en twee telefoons, een auto en een psychiater, maar je moet morgen beginnen.’

‘Hotelkamer of kantoor, dat maakt voor mij geen verschil, dat weet je ook wel.’

‘Verdomme Sid, waarom maak je het je zelf en anderen altijd zo moeilijk. Dan kom je maar bij mij in huis wonen. Je mag de tuinkamer hebben en de sleutel van de bar en niemand zal je storen, maar begin in godsnaam.’

Soms verdacht ik hem er wel eens van dat hij mannen aan zijn vrouw probeerde te koppelen, maar als je dan weer naar zijn zwetende, onschuldige lucullusgezicht keek en hem verliefd in een plak Westfaalse hesp zag peuteren, leek zo'n vermoeden toch weer ongegrond. Hij was veel te veel op zijn eigen lijfelijkheid geconcentreerd om ooit aan het onderlijf van iemand anders te kunnen denken.

Mevrouw Effimandi mocht dan wel radgek zijn, maar goeie oren had ze ook. Ze kon de zwager bij voorbeeld aan zijn voetstap herkennen. Ze had hem gisteravond horen weggaan. Daarna was er weer iemand boven geweest, die maar heel kort was gebleven. Dat was ik zelf natuurlijk. En daarna was Jeanette weggegaan met een taxi. Ze had

[p. 40]

zich er helemaal voor moeten aankleden, want toen ik kwam stond ze op het punt om naar bed te gaan, al sliep ze dan nog niet zoals ze zelf voorwendde. Zou het een erg vérstrekkende conclusie zijn om aan te nemen dat mijn onverwacht bezoek en haar vertrek samenhingen? Ik had de zwager herkend en dat was duidelijk niet de bedoeling geweest. Kon het zijn dat zij daar onmiddellijk melding van was gaan maken? En als dat zo was, bij wie? Bij de Italiaanse zwager zelf?

‘Hé, Sid, geef eens antwoord, verdomme.’

Ik schrok wakker. ‘Sorry chef, ik ben een beetje slaperig van de wijn.’ ‘Wijn of geen wijn, hoe laat kan ik je morgen verwachten? Cognac bij de koffie?’

‘Waar? Geen cognac, dank je.’

‘Waar? Je hebt toch niet de hele tijd zitten maffen? Waarom denk je dat ik hier zit?’

‘Om je vol te proppen.’

‘Als je je geintjes nou eens achterwege liet. Ik ben een zakenman, Sid, iedere minuut kost me geld.’

‘Een goed zakenman wordt per minuut rijker.’

‘Maar niet als hij een uur lang tegen een slaperige copywriter zit aan te zeiken, die niet precies weet wanneer hij aan het werk wil gaan.’

Die Alfred, wie zou dat zijn? Mevrouw Effimandi had het over een verbannen koning waar Jeanette trouw aan probeerde te blijven. Met wisselend succes blijkbaar. Waarom lag dat portret op de grond? Was het tijdens de worsteling uit de kast gevallen?

‘Dus morgen?’

‘Wat morgen?’

‘Jezus, Sid, wat wil je nou eigenlijk? Duizend piek meer? Zeg dat dan eerder. O.K. Ik geef je er duizend pop bovenop, maar dan moet je ook absoluut morgen aan het werk gaan, en het moet over veertien dagen af zijn. Dat is een exorbitant bedrag, realiseer je je dat wel? Maar ik betaal het jou, omdat je het waard bent en omdat jij de enige bent die het snel af kan hebben. Maar niet als je de hele tijd blijft zitten maffen.’

Hij draaide zich abrupt om en keek om zich heen. ‘Waar zit dat mooie wijf dan, Sid?’

‘Welk mooie wijf?’

‘Je zit de hele tijd in de verte te staren en je kijkt alsof je je eigen ogen niet kunt geloven.’

[p. 41]

‘Dat komt van de wijn, chef, dat zei ik toch al.’

Plotseling werd hij weer ernstig. ‘Goed, hoe laat kan ik je morgen verwachten? Dan zal ik Annie zeggen dat ze het bed vast moet laten opmaken.’

Annie was zijn hongerige eega. Zou hij mij toch willen koppelen? Ik zag het opgemaakte bed al voor me. Roze geparfumeerde lakens, onder het hoofdkussen een tulen nachtjapon verstopt. Op een tafeltje naast het bed een zilveren ijsemmer met een fles champagne erin, daarnaast een kristallen vaas met rozen.

Die enge open ogen van Jeanette. De vormen van haar naakte lichaam onder het laken. Ik loop terug naar het raam om het gordijn te sluiten en kijk nog eens om mij heen om mij te vergewissen dat ik niets vergeten ben. Er is iets in de kamer dat mij niet bevalt, maar, luguber grapje, dat zal het lijk wel zijn. Glas en asbak afgewassen, vingerafdrukken zo goed mogelijk uitgewist. Ik doe het gordijn dicht, trap af, deur dicht. Buiten. De rozen!... de bos rozen die ik in haar kamer op tafel had laten liggen. O jezus...

Ik sprong vloekend op. Larings keek mij stomverbaasd aan.

‘Sid?’

‘Luister chef. O.K., zoals je wilt. Morgenochtend ben ik op je kantoor om het contract te tekenen. Over veertien dagen ben ik klaar. Erewoord. Maar ik moet nu weg. Tot morgen.’

Ik was al halverwege de grote zaal toen ik hem hoorde roepen.

‘Sid...’

Ik draaide mij om en zwaaide in zijn richting. Hij zat verbaasd en dik achter zijn tafeltje. Zijn mond hing half open, alsof hij nog iets wilde zeggen. Zijn ogen hadden een teleurgestelde uitdrukking, waarschijnlijk dacht hij aan het vele lekkere eten dat aan mij verspild was. De tafel voor hem was bedekt met talloze schalen, borden en glazen, en terwijl hij mij aankeek bewogen zijn handen mechanisch tussen zijn bord en zijn mond heen en weer.

Ik knikte hem nog eens geruststellend toe en riep: ‘Tot morgen.’ Heel Americain keek verwonderd op en ik was er nu in ieder geval zeker van dat MEN wist dat ik weer terug was.

Ik liet de taxi op de Churchill-laan, om de hoek van de Herman Heijermansweg, stoppen. Het ging de chauffeur niets aan waar ik moest zijn. Ik had in paniek een taxi genomen terwijl ik helemaal nog niet wist hoe ik het huis binnen moest komen. Maar als de politie,

[p. 42]

die onvermijdelijk zou verschijnen, straks naast het lijk een bos rozen zou vinden, en mevrouw Effimandi vertelde hun van mijn bezoek... God zij dank, en God weet waarom, maar de voordeur stond open. Wat een geluk. Ik vloog als een haas de trap op. De sleutel lag onder de rubbermat. Ik draaide snel de deur open. De kamer baadde in een verblindend zonlicht. Het was er smoorheet. Jeanette was verdwenen.