Uitstel van executie?
27 februari 1998
Natuurlijk zijn we allemaal opgelucht dat het niet tot een uitbarsting van geweld over Irak is gekomen, maar, eerlijk gezegd, die massale opluchting en vreugde doet me een beetje denken aan München 1938. Toen leverden Frankrijk en Engeland Tsjechoslowakije, een bondgenoot van Frankrijk, uit aan Hitler. Grote vreugde alom, de vlaggen gingen uit (behalve in Tsjechoslowakije), maar het was slechts uitstel van executie.
De vergelijking is niet helemaal billijk, want terwijl Frankrijk en Engeland zestig jaar geleden niet van hun militaire macht gebruik durfden te maken, was de Amerikaanse en Britse bereidheid geweld te gebruiken nu wezenlijk onderdeel van het pakket waarmee Kofi Annan Saddam Hussein tot wijken wist te brengen.
Is dit fantasie? Nee, op de persconferentie na ondertekening van het akkoord zei de Irakees Tariq Aziz dat het ‘diplomatie, en niet sabelgekletter, was geweest waardoor het akkoord bereikt was’, waar Kofi Annan onmiddellijk aan toevoegde: ‘Je kan een boel met diplomatie bereiken, maar natuurlijk kun je een boel meer bereiken wanneer diplomatie gesteund wordt door vastberadenheid en kracht.’ (De Nederlandse televisie liet overigens die woorden van Annan weg.)
En als 't ware om die woorden te onderstrepen zei Annan na terugkeer in New York: de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk ‘waren de perfecte vredesbewaarders van de Verenigde Naties. Zij hebben laten zien dat de beste manier om macht te gebruiken is die macht te tonen om die vervolgens niet te hoeven gebruiken.’ Daar wordt waarschijnlijk in Groen-Links, de linkervleugel van de PvdA en de kerken anders over gedacht, maar ik hoorde maandag minister Pronk, hun lieveling, voor de televisie eigenlijk hetzelfde zeggen.