Nederduytsche poemata 1616

38. Te stante virebo.

Haer leven is het mijn, mijn blijtschap moetse geven,
Haer vreuchden sijn de mijn, een siele doet twee leven.

Als ick maer eens den dau, den dau van haere mondt

Mach voelen op mijn hert, soo word' ick gans gesont.

O dat zy maer en wou de kracht van haere straelen
Tot op den diepen grondt mijns herten laeten daelen.

Mijn leven dat ick voer, en hebb' ick maer tot pandt,

Die ick verkoren hebb' die draegt my in haer handt.