Nederduytsche poemata 1616

36. O l'estroit eslargir.

Vier vensters quellen my gestadich in de minne:
De oogen die ick hebb', en die van mijn vriendinne:

Daer herbercht Venus kindt, dat is zijn eygen erf,

Mijn lichten die ick draeg, die staen na mijn verderf:

Zy leyden my int strick. wie wilick het gaen klaegen?
Ick hebbe self gehadt in mijn verderf behaegen.

Als ick daer buyten was, soo moest' ick daer in sijn,

VVaer ick nu weer daer uyt, soo waer ick uyt de pijn.