Nederduytsche poemata 1616

[p. 86]

35. Ie reviens de mon gré aux doulx lacqs qui me serrent.

Nu ben ick ecn mael los, ick ben eens uytgetogen,
Ick gae daer 't my gelieft, ten lesten noch ontvlogen

De handt die my soo lang gevangen heeft geleyt,

En my dat schoone licht des hemels heeft ontseyt.

Ick ben nu vry. 'tis waer. wat wil ick doch beginnen?
Hoe lieflick ende soet was my den bandt der minnen!

Ick gae van daer ick quam, ick vliege naer de handt.

Om buyten pijn te sijn, moet ick weer in den bandt.