Nederduytsche poemata 1616

34. Inter omnes.

Twee saecken boven al met glans den prijs behaelen,
Mijn liefs seer klaer gesicht, en Phoebi gulden straelen.

De sterren by de Son geleken sijn gans blendt,

En in haer schoonicheyt en vind' ick oock geen endt.

De Son die komt daer heen haer gouden hooft vertoogen,
Mijn alderschoonste lief heeft peerlen in haer oogen.

Een lief, een Son is daer. daer is oock wel een Maen,

Maer die de Sonne derft, en isser niet wel aen.