Nederduytsche poemata 1616

[p. 83]

29. Qui me nourrist, m'estaind.

Het gene dat de torts ontsteeckt en doetse branden,
Dat selve blustse weer soo haest men keert zijn handen.

Soo gaet het in de min. O wreeden brandt, O brandt,

VVat baet mijn wijsheyt my, oft' treffelick verstandt?

Ick loop her ende weer, ick gae nu soo veel daegen,
En soecke dees en die, om mijnen noodt te klaegen.

Ick moet weer na het vier, de gene die 't my doet

Als oorsaeck van mijn vier, mijn vier oock blussen moet.