Nederduytsche poemata 1616

[p. 82]

27. Mes pleurs mon feu decelent.

Mijn vier brandt meer en meer, wat sal het eynde wesen?
Het water spruyt uyt 'tvier, en kan my niet genesen.

Mijn vier dat wort gestoockt, mijn vier dat brandt en blaeckt

Soo lange dat mijn vier my een fonteyne maeckt.

Van traenen vloey' ick wech: wilt zy my niet verhooren,
Ick moet doch eyndelick int water gans versmooren.

O wonderbaeren brant, van branden komt my dat.

Ick swemme daer ick gae, den brant die maeckt my nat.