Nederduytsche poemata 1616

10. In poenam vivo.

Me Ionckvrou, 'tis genoech. den beul die door u oogen

Gekropen is in my, die weygert my de doot.
Te sterven waer my vreucht: dat wilt hy niet gedoogen.
Om dat ick levend' blijf, soo blijf ick in de noot.
V aensicht is de banck daer ick op lig gebonden,
Daer ick op word' gereckt. u soetheyt, u verstandt,
Heeft een mael in mijn hert een machtich vier gesonden,
Dat my altijdt ontsteeckt, en nimmermeer verbrandt.