Nederduytsche poemata 1616

4. Exitus in dubio est.

Siet toch eens Venus kindt, en die sich daer beneven

Gevoecht heeft op der aerdt, een Godt en oock een kindt,
Die Hymen wordt genaemt: wiens ambacht is te geven
De man zijn soete lief, die hy wel heeft gesint.
Het is een wonder werck: zy dobbelen met steenen,
Of zy 't oock wesen sal, dat seer onseker is.
VVant als ghy meent te sijn seer vast en op de beenen,
De steen die keert noch om, de saecke gaet noch mis.