Nederduytsche poemata 1616

Op het belech van Oostende.

AEnschout het kleyn tooneel, het graf der vromer helden,
Die voor het Nederlandt haer lijf te pandestelden,

Den dorren mollen hoop besprengt met menschen bloet,

Bestreden van de pest, de vyant, en de vloet,

Bevochten en bewaert met alle d'elementen,
Vier, water, aerd', en locht, maer meest met Spaensche renten,

En 't Indiaensche gout, daer Hollandt met verdrijft

Den Spanjaert uyt het landt, en selve meester blijft.

De weerelt wacht het endt, den hemel telt de jaeren,
En siet het wonder aen. Daer eerst de wallen waren,

[p. 13]

 

Is nu des vyants macht. de Spanjaert komt gegaen

 

Int midden van de Stadt, noch heeft hy daer niet aen.

 

De menschen houden plaets die doot zijn, en die leven,

 

Self die verslagen sijn en willent noch niet geven,

 

Zy stellen haer te weer. want daer de aerde wijckt,

 

Daer wort zy wederom met menschen vlees gedijckt.

 

VVaer wilt de vyandt sijn? wat heeft hy toch begonnen?

 

Oostenden is hy quijt, al heeft hy't al gewonnen.

 

De menschen staen int sandt, hoe dat het komt of gaet,

 

De Stadt is lange wech, de Spanjaert komt te laet.