|
| |
| |
| |
Danielis Heinsii
Nederdvytsche poëmata.
| |
| |
| |
| |
| |
Op de Doot ende treffelicke victorie van de mannelicken helt Iacob Heemskerck, Admirael, begraven binnen Amsterdam.
HIer binnen in dit graf, o Vrienden, licht gesloten
Dé onbeweechdé helt van Amsterdá gesproten,
Die vol van manlick bloet, onwinbaer, onversaecht,
Heel Spanjen op het lijf de koortsen heeft gejaecht.
Naer dat hy vá te voor was door het ys gebroké,
En buyten Son en Maen een weerelt hadd' ontloken,
Daer niemant was geweest, noch Liber, noch den helt
Die aen des werelts endt twee paelen heeft gestelt.
Al ist dat zy nu bey, by Iupiter geseten,
Bevrijt sijn van de doot, en met de Goden eten,
Het is nochtans bekent, dat haere kloeckste daet
En haeren grooten roem beneden desestaet.
Die komend' aen de kant van Hercules bevaeren,
En noch naer hem genoemt, daer vele schepen waeren,
De meester van de zee, voor d'oogen van de stadt,
Int midden van zijn volck heeft by de kop gevat,
Gevolcht, aen boort geklampt, den ancker uyt gesmeten,
Hem vast daer aen gemaeckt,op dat hy sou vergeten
Te keeren wederom, en stekend' in den brant
Al dat int water lach, gaen branden af het lant.
Gelijck de dolle Mars, de breker van de steden,
Eer Tydei groote soon quam tegen hem gereden,
Stont boven op zijn koets, gewapent, en soo vast
Als eenen staelen muyr: soo stont hy voor de mast.
| |
| |
Het sweert was in de vuyst, het lichaem was omgoten
Van yser en metael, en rontom toegesloten,
Het hert spranck uyt het lijf, en overliep hem schier,
Zijn aensicht was vol moet, zijn oogen vol van vier.
Soo stont hy sonder vrees, en yewers op te dencken,
Als om des vyants macht te schenden en te krencken,
Te volgen waer hy vloot. tot dat hem is de voet
Genomen van het lijf. Noch stont hy met demoet.
Noch brocht hy aen het volck, vermaend' haer te bespringen
Het schip van alle kant, den brant daer in te bringen.
Int midden van de doot noch even onbevreest,
Niet voelende de pijn, en gevende de geest.
Die vliegend' uyt het lijf wiert dadelick verheven
Int midden van de locht daer al de helden leven.
Van daer keeck hy om leech, en sach de weerelt staen
Beneden onder hem, die hy was om gegaen.
Hy sach ons ydelheyt, en al de sotte wenschen,
Het draven en het gaen, het loopen van de menschen.
Maer keerde meest zijn oog naer't Indiaensche goet,
Dat onse deucht bevecht, en die vergeten doet.
Hy sach de sneeu, het ys, hy sach de witte beeren,
Maer boven al de maets haer op het water weeren:
Den Spaensen Avila vol vrees en schrick: hy sach
Een klimmen op de mast, en nemen hem de vlach.
Hy sachse man voor man uytvoeren sijn bevelen,
En in Neptunus baen staen kaetsen ende spelen
Met ballen van metael. die vlogen alsoo dick
Als hagel ende sneeu, en maeckten groote schrick.
De donder met gewelt quam breken door de baeren,
Of Iupiter felfs hadd' op't water komen vaeren,
| |
| |
Gewapent met de vlam, die Brontes moedernaeckt
En Steropes zijn maet, en Mulciber hem maeckt.
De schepen spogen vier, dat even quam gedreven,
Gelijck doen Terrae volck den hemel dede beven,
Doen Ossa met gewelt en ongehoorde kracht
VViert boven op het hooft van Pelion gebracht.
Neptunus swam int bloet, men sach zijn baren rollen,
En steygeren om hooch, van dooden opgeswollen.
De zee was heel ontstelt, de menschen op het landt
Vergingen half van vrees, en storven half van schandt.
Zy stonden als beroest van voeten en van handen,
En sagen tot de gront haer eygen schepen branden.
Den armen Admirael veranderde te spae,
Vuytstekende de vaen, en biddend' om genae.
Een van den Spaenschen hoop, int nemen van de schepen,
Bejegend' een maetroost, die op hem hadd' geslepen
Zijn mes en zijn gemoet: dat siende de Maraen,
Spranck schielick buyten boort, om hem alsoo t'ontgaen.
Maetroost die volcht hem na, niet denckend' op het sterven,
Maer besich met den specht te volgen en te kerven:
Hout hem int water vast, en druckt hem daer soo stijf,
Tot dat hy hem de siel geperst heeft uyt het lijf.
Noch was dat niet genoech, begost hem te verscheuren,
Teschudden met de mont, te trecken en te leuren:
En heeft hem self geleyt, inslorpende zijn bloet,
Tot aen den kouden stroom van Acheron de vloet.
Men secht dat Charon self, alsoo hy maet sach komen,
Van vrees en groote schrick de vlucht heeft aengenomen,
En siende zijn gesicht soo leelicken gestoort,
Beducht was dat hy self sou raken buyten boort.
| |
| |
Doen sach de Spaenjaert eerst, dat doot en helsche krachten,
En Styx en Phlegeton sijn minder als de machten
Van een hoochmoedich hert, gewapent met zijn recht,
Dat voor het vaderlandt, en voor de vryheyt vecht.
Doen heeft hy eerst gesien, doen heeft hy moeten mercken,
VVaer onse sterckten sijn en rechte bollewercken.
En dat de muyr, de wal, seer weynich daer toe doet,
Maer dat de vryheyt licht gegraven int gemoet.
Gelijck de wreede wolf is op het schaep gebeten,
De koninck van de locht sijnd' op een duyf geseten,
Verscheurt haer met de klau, soo schijnt het oock te gaen,
Als een van Nederlandt bejegent de Maraen.
Marane neemt ons wech ons landen daer wy leven,
VVy sullen sonder vrees ons in de zee begeven:
Daer nu de schepen gaen, daer sullen wy tot spijt
Van uwen trotsen moet sijn even wel bevrijt.
Al daer den hemel streckt en daer de wolcken drijven,
Ist even waer men woont, als kinders ende wijven
Sijn buyten slaverny, sijn verre van u handt.
Al daer ghy niet en sijt, daer is ons vaderlandt.
De vogel is alleen geboren om te snijden
Met vleugelen de locht, de peerden om te rijden,
De muylen om het pack te dragen, of de lijn
Te trecken met den hals, en wy om vry te sijn.
Doch du geswinde helt met voorspoet overleden,
VVont beter als wy doen, en gaet daer boven treden
By Bruti groote siel, by Cato, by de man
Die aldereerst ons landt gebrocht heeft uyt den ban.
Gestorven voor u volck, vol lof, vol eer, vol weerde,
Begraven en bedeckt van vrygevochten eerde.
| |
| |
En dat de vyant is noch d'aldermeest' ellendt,
Niet lange naer u doot, heeft hy dat self bekent.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd
