Moet je horen!

[p. 49]

De uitverkoop

Daar heb je mevrouw Konijn.
Ze wil een staart van zijde.
En waar kan ze dan beter zijn
dan op de Grote Weide?
Want daar is juist een uitverkoop
van allerhande staarten.
De dieren lopen er te hoop
en kijken op de kaarten.
‘Een mooie pluim,’ zo lees je daar,
‘kost vijftig beukenootjes.’
De kopers roepen door elkaar
en dringen met hun pootjes.
Mevrouw Konijn loopt vlug in 't rond.
Ze kijkt wat ze kan kijken.

[p. 50]

 

Ze denkt: Zo'n mooie vossenbont

 

die zou me toch wel lijken.

 

De egelkoopman zegt beleefd:

 

‘Wilt u uw man verrassen!?

 

Wanneer u mij de maat maar geeft

 

dan zullen we eens passen.’

 

Hij zoekt een mooie eekhoornstaart

 

en zegt: ‘Die staat u prachtig.

 

Hij is wel honderd nootjes waard

 

maar u krijgt hem voor tachtig.’

 

En 's avonds loopt mevrouw Konijn

 

parmantig naar haar huisje.

 

Daar staan de buren, groot en klein

 

en lachen in hun vuistje.

 

O, kijk nu toch, wat komt daar an,

 

is dat niet om te gillen!

 

Haar staart is wel een meter lang,

 

ze kan hem haast niet tillen!

 

Mevrouw Konijn loopt haastig voort

 

met grote boze stappen

 

en doet alsof ze heel niets hoort

 

van al die nare grappen.

 

Maar toen ze in de spiegel keek

 

is ze toch wel geschrokken.

 

Ze heeft maar gauw en erg van streek

 

die staart weer uitgetrokken.

 

En als je haar nu tegenkomt

 

- op straat of in haar huisje -

 

dan draagt ze weer haar eigen rond

 

en wit konijnenpluisje.