Prins Peter

[p. 70]

Van Harmen en Tommy.

‘Waar woon je?’ vroeg Fantasio, toen hij met den jongen alleen in het bosch was.

‘Daar,’ mompelde de knaap en hij wees met zijn hoofd links in de richting van het dorp.

‘Hoe heet je?’

‘Harmen Vis.’

‘Zoo, Harmen Vis, het is me wat moois, dat je uithaalt! In het park van den koning sluipen en daar bloemen stelen.’

‘Ik zal het niet meer doen,’ huilde de jongen weer en hij wreef met zijn buis langs zijn gezicht, dat al zwarter werd.

‘Het is me wat moois,’ her-

[p. 71]

haalde Fantasio. ‘Zeg, wat zou jij doen, als jij de koning was en zoo'n bengel sloop in den boomgaard en in het park?’

‘Als ik de koning was...’ huilde Harmen, ‘dan zou ik zeggen: het is nog maar een jongen.... en ik heb zooveel bloemen.... ik gaf misschien een heelen ruiker cadeau van die mooie, donkerroode rozen....’

Plotseling begon de jongen te lachen.

‘Verbeel-je, als ik de koning was! Dat zou echt zijn. Ik at den heelen dag pruimen.’

‘Zoo, zoo,’ zei Fantasio, terwijl hij zijn wenkbrauwen fronste, ‘dat zou je slecht bekomen.’

‘Wel nee, dat ging best. Jongens, wat zou dàt echt zijn. En ik zou den heelen dag in boomen klimmen, en pannekoeken eten en zelf het rijtuig mennen, als prins Peter.’

‘Zoo, zoo,’ zei Fantasio, ‘maar je bent de koning nog niet, maar een kleine deugniet.’

Het gelaat van den jongen betrok weer.

‘En zoo'n bengel moet zijn streken afleeren. Wij zullen eens zien wat zijn moeder er van zegt,’ en Fantasio trok zijn strengste gezicht.

[p. 72]

‘Nee, niet naar me moeder, geef me dan maar liever een pak slaag.’

‘En waarom mag je moeder het niet weten?’

‘Nou, laatst met dien boomgaard, heb ik haar beloofd het niet meer te doen... Nou, en ze huilt dan maar... En dan komen de buren en die zeggen: wat heb jij lieve jongens... En dat is zoo'n gezanik... Ze heeft toch niet veel pleizier... Ze is zoo dikwijls ziek en me zusje moet opgepast worden... En me vader, we weten niet waar hij is... Nee, laat zij het nu maar niet weten... Geef me heusch maar een pak slaag... Doe dat nu maar... Me moeder hoeft er niets van te weten...’

‘Zoo,’ bromde Fantasio en zijn oogen schitterden onder zijn wenkbrauwen. ‘Als ik sla, dan sla ik hard. Maar ik moest je nog liever ophangen, daar aan dien hoogen boom, jou kleine bengel.’

‘Nee, hang me maar niet op. Dat zou me moeder ook lam vinden... Ik ben toch nog maar een kleine jongen,’ en weer wreef Harmen met zijn buis langs zijn gezicht.

‘Een kleine jongen! Maar die groot genoeg is om

[p. 73]

streken uit te halen. Wie is ouder, je broer of jij?’

‘Ikke.’

‘Wel, schavuit, moest je dan niet opgehangen worden? De oudste zoon, die zijn jongere broertje een slecht voorbeeld geeft! Het is jouw schuld, als hij later opgepakt wordt!’

‘Meen je dat?’ vroeg Harmen en hij keek Fantasio met groote oogen aan.

‘Natuurlijk meen ik dat. Wat ben jij voor een jongen? Je moeder iets beloven en geen woord houden! Haar verdriet doen... Er is eigenlijk geen boom in het bosch hoog genoeg om je aan op te hangen... Maar dezen keer zal ik het nog niet doen... Ik zal je maar een pak voor je broek geven... Hier vooruit...’

En even kwam de hand van den dichter neer op den jongen. Toen pakte hij hem bij zijn oor en zei: ‘Maar dit zeg ik je. Harmen, pas op je broertje. En maak nu, dat je weg komt.’

Als een pijl uit den boog vloog Harmen weg en Fantasio zag den jongen na, die tusschen de boomen wegholde.

[p. 74]

Plotseling echter keerde de jongen zich om.

‘Zeg,’ zei hij, en hij haalde iets uit zijn zak. ‘Dat is voor jou. Maar je moet van die bloemen niets aan mijn moeder zeggen.’

Toen rende hij weer weg en Fantasio bewonderde een glazen knikker met witte strepen er door heen.

De dichter wandelde voort in gedachten, lette nauwelijks op de zonneplekjes in het bosch, had geen aandacht voor de vlinders, luisterde maar half naar het gesuis en gezoem om hem heen.

Toen sloeg hij weer den weg naar het kasteel in en zette zich op een hooggelegen plekje, waar men de zee kon zien. En een eindje van hem vandaan, tegen de helling van den berg, zat een klein zwart figuurtje, dat onbeweeglijk tuurde naar het water, het hoofd in de handen, de ellebogen op de knieën. Roerloos keek het kind naar zee: iets zwarts, kleins en eenzaams in het wijde landschap.

In de verte sloeg een klok.

Het bruine kereltje stond op en klom langzaam naar de plek, waar Fantasio zat en toen hij den dichter bemerkte, keek hij schuw om zich heen.

[p. 75]

‘Zou je mij wel den kortsten weg naar het kasteel willen wijzen?’ vroeg Fantasio.

‘Dan moet u zoo gaan,’ zei het zwarte ventje.

‘En jij.’

‘Ik moet ook een eindje zoo.’

‘Hoe heet je?’

‘Tommy, maar nu moet ik weg.’

‘Dag Tommy. Kijk me eens aan.’

Het kind sloeg de oogen op en keek den dichter in het gezicht.

‘Zoo, en geef me nu een hand.’

Tommy gaf zijn donker knuistje aan Fantasio, die hem even zacht over het kroezige haar streek.

‘Dag Tommy,’ zei de dichter en vervolgde zijn weg. Een eindje verder keerde hij zich om en zag het zwarte ventje dat hem nakeek. Toen wuifde Fantasio hem toe en het kind lachte, zoodat zijn witte tanden blonken in zijn gezicht.

Dien avond vertelde Fantasio aan de gravin en Peter van Harmen en Tommy.

‘Wat is het vreeslijk gezellig zoo met u te praten,’ zei Peter. ‘Hoe heerlijk toch, dat u gekomen bent.

[p. 76]

En het is zoo mooi van avond. Kijk, de zee gaat lichten.’

‘Willen wij nog even langs het strand?’ vroeg Fantasio.

De gravin trok een bedenkelijk gezicht. ‘Hè, ja toe,’ vleide Peter. ‘Ik zal mijn jas aandoen, als u bang bent, dat ik kou vat. Gaat u mee, gravin?’

‘Neen,’ zei de oude dame, ‘ik blijf liever op het terras. Maar niet te lang wegblijven.’

Nu wandelden het prinsje en de dichter door het bosch langs het pad, dat naar beneden leidde. De zon was ondergegaan. Nog was er aan den westelijken hemel een donkerroode tint. Tallooze sterren tintelden reeds en de zee ruischte en murmelde en lichtte groenachtig blauw.

Zwijgend staarden de dichter en het kind naar het prachtige schouwspel.

Daar trokken nu ook vallende sterren lijnen van licht langs den hemel.

‘Heb je een wensch gedaan?’ vroeg Fantasio.

‘Ja, dat ik niet meer ziek zal zijn. En u?’

[p. 77]

‘O, ik,’ lachte Fantasio, ‘zoo'n oude dichter als ik wenscht niets meer voor zichzelf.’

Toen zwegen weer beiden en staarden naar de zee. Plotseling echter stak Peter zijn arm door dien van den dichter en zei: ‘Fantasio, ik heb al lang wat willen vragen. U is altijd zoo alleen. Hebt u geen familie?’

‘Neen, mijn jongen. Mijn vrouw is gestorven, lang, lang geleden. En ook mijn beide zoontjes.’

‘Dan zal ik nog meer van u gaan houden,’ zei het prinsje. ‘Want ik heb geen vader en geen moeder, geen broers en geen zusters.’

‘Nòg meer van me houden,’ zei de dichter. ‘Maar wat staan we hier met treurige gedachten! Kom, Peter. Kijk daar boven in het kasteel de lampen op het terras vroolijk branden. De gravin wacht ons. En we gaan het al gezelliger en vroolijker maken.’

Langs de zwijgende boomen, die zoo rustig stonden te slapen in den zomeravond, gingen nu Fantasio en Peter den bekenden weg naar boven.

‘Was het mooi?’ vroeg de gravin.

‘Mooi, heel mooi,’ antwoordde Fantasio. ‘En zoo

[p. 78]

gezellig branden de lampen, van beneden gezien.’

‘Fantasio zegt, gravin, dat we het hier al vroolijker en gezelliger zullen krijgen.’

‘Dat is een prettig vooruitzicht,’ vond de oude dame.

Doch al heel spoedig was het of het kasteel sliep. Want alle lichten waren gedoofd. En niets hoorde men dan het ruischen en murmelen van het water en het geritsel der boomen.