Prins Peter

[p. 55]

Fantasio moet alles zien.

Lieve Fantasio.

Nu weet ik, dat u al geraden hebt wat er in mijn brief staat.

Ik zou zoo vreeslijk, zoo vrééslijk graag willen, dat u hier kwam. Het is hier heel mooi, maar zoo stil aan de groote zee, wanneer ik alleen ben met de gravin. Grootvader komt niet dikwijls bij mij, want hij heeft het te druk met regeeren.

En ziet u, lieve Fantasio, ik zou niet langzamerhand beter worden, als u mij niet zooveel verteld had.

[p. 56]

Daarom verlang ik zóó naar u. Het lijkt mij wel een eeuw geleden, sedert ik u zag. Komt u dan nog niet kijken hoe ik er uit zie?

Weet u nog wel, toen u uit het dorpje terug kwam? Wat heb ik u toen verrast. Weet u nog wel, dat u naar mijn bed ging en dat ik toen schreeuwde van pret van achter het scherm? Wat keek u toen verbaasd, toen u mij op de rustbank zag.

En weet u nog wel, toen ik den eersten keer mocht rijden in het park? Hè, wat was dat gezellig!

U moet dus ook hier naar me komen kijken. Toe, kom een beetje bij me, lieve, beste Fantasio. De gravin vertelt niet zoo als u en de gouverneur geeft me werk op, akelige sommen, Fantasio. Kom bij uw vriendje Peter, die zoo heel veel van u houdt. Er is een mooie kamer voor u hier; net iets voor u, zegt de gravin. Want weet u, het kasteel ligt boven op een berg en van daar uit zien we op de zee. Die doet niets dan ruischen, Fantasio, en ze kan zoo blauw en zoo groen zijn. En tegen den berg zijn bosschen, zulke mooie en groote, veel stiller dan die bij ons park, en er zijn zulke oude boomen in. En zooveel vogels, Fantasio!

[p. 57]

Als ik buiten lig, dan denk ik aan het feeën-prinsesje, waarvan u aan die dorpskinderen vertelde; het is net iets voor u.

Toe, Fantasio, kom bij uw vriendje. Uw kamer ziet uit op de bergen en de zee. Ik beloof u, dat ik niet lastig zal zijn en u niet zal storen, als u aan het werk bent. Maar u hebt misschien wel één uurtje, een heel klein uurtje voor mij per dag. Ik wou u zoo heel erg graag al de mooie plekjes laten zien en al de gezellige dingen in het kasteel.

Ik verlang zoo verschrikkelijk naar u, vooral 's avonds, als het zoo stil is en ik de schildwachten hoor stappen op het voorplein. Wat zal het gezellig zijn naar u te kijken in de groote zaal, als u vertelt.

De gravin en ik komen u per rijtuig halen van het station, want het is nog wel een uur rijden.

Ik zal zoo verlangend uitzien naar een brief.

In gedachten geef ik u een hartelijken handdruk.

U moet komen.

Uw vriendje

Peter, die verschrikkelijk naar u verlangt!!

[p. 58]

Mijn kleine, verwende Peter,

Ik kom, hoor, met al mijn werk in mijn valies. Ik kom babbelen met jou en de gravin en luisteren naar de zee en de vogels.

Tot ziens, mijn verwende, kleine man. Ik kom Dinsdag met den morgentrein.

Pas maar op, dat ik je niet te hard aan je oor trek. Dag, beste jongen.

Fantasio.

‘Gravin, gravin, hoe heerlijk, Fantasio komt,’ riep Peter, ‘nu moeten we gauw zijn kamer in orde brengen. Dinsdag, dat is overmorgen.’

Van allerlei had nu Peter te bedisselen en toch scheen het hem of de uren langzaam voortgingen.

Maar nu was het Dinsdagmorgen en de trein stoomde het station binnen.

‘O, Fantasio, hoe heerlijk, dat u gekomen bent,’ en de handen van den knaap drukten onstuimig die van den dichter.

‘Wel, wel, is mijn kleine vriend zoo blij,’ lachte de dichter.

[p. 59]

‘Nu, Peter, laat mij nu ook eens de gravin goeden dag zeggen. - En ik moet nog even mijn koffertje krijgen. - Dat is wat moois, zoo'n ouden man als ik op te schepen met zoo'n kleinen, verwenden Peter.’

‘Ik ben ook zoo vreeslijk blij, dat u gekomen bent.’

‘Zoo! zoo! Maar dat wist ik nog niet! - Wat zegt u, gravin! - En wat ziet me die jongen er bruin uit!’

‘Vindt u niet,’ zei de gravin, en haar vriendelijke oogen straalden van plezier.

‘Kom nu mee naar het rijtuig,’ zei Peter.

Nu stapten alle drie in.

‘O, Fantasio, u zult het zoo mooi vinden bij ons. Kijk, ziet u, daar liggen de bosschen en straks kunnen wij de zee zien, en als wij den hoek om zijn, dan kunt u het kasteel zien liggen. Kijk, ziet u daar! Wat is het toch gezellig, dat u gekomen bent. Nu kan ik u alles laten zien.’

Fantasio keek, en luisterde, en lachte tegen den knaap.

‘Is het niet mooi, Fantasio. Hebt u spijt dat u gekomen bent? Is het niet net iets voor hem, gravin?’

De oude dame lachte, innig vergenoegd.

[p. 60]

Ziet u, Fantasio, wij moeten overal heen. Ik moet u alles laten zien. Kijk, daar is de zee,’ - en Peter wees naar links, waar bij een bocht van den weg, blauw onder den blauwen hemel, de zee zich in de verte uitstrekte.

‘Kijk nu, Fantasio, daar in de hoogte ligt het kasteel en op den hoek is uw kamer. Ziet u? - Nu zijn wij er haast. Nu nog den berg op. Hoe heerlijk, dat u gekomen bent.’

Stapvoets liepen de paarden nu en trokken het rijtuig den berg op door het bosch heen.

‘Nu, Fantasio, zijn de beuken hier niet mooier dan bij ons in het park? Hoort u wel de houtduiven? Maar 's morgens, dan zult u het mooi vinden, want dan zingen er zooveel vogels! Niet, gravin?’

‘Ja, ja,’ knikte de oude dame.

‘Nu zijn wij er dadelijk, hoe vreeselijk gezellig!’

Voor de stoep hield het rijtuig stil en de lakei hielp bij het uitstappen.

‘Kom nu mee naar uw kamer,’ drong Peter. ‘Die moet u eerst zien, of alles naar uw zin is.’

En het prinsje stak zijn arm door dien van den

[p. 61]

dichter en ging met hem de trap op en troonde hem mee naar een der vertrekken.

‘Zie, daar ziet u de zee. Kijk, en daar de bergen en de bosschen. En hier hebben wij de schrijftafel gezet. Dan kunt u alles zien, wanneer u maar even op kijkt. Dat heeft de gravin zoo gewild. En al die bloemen heb ik voor u in de bosschen geplukt. Nu, Fantasio, u zegt niets.’

‘Ik kijk, Peter; het is hier mooi, heel mooi.’

En de dichter trad op het balkon en tuurde naar het prachtige verschiet.

Het prinsje sloeg vertrouwelijk zijn arm om Fantasio heen en vroeg: ‘Zal het niet vreeslijk gezellig worden?’

‘Het is hier heel mooi,’ herhaalde de dichter.

‘Peter,’ klonk de stem van de gravin, ‘nu moet Fantasio uitrusten.’

‘Ja, ja. Tot straks, Fantasio. Wat ben ik blij, dat u er is.’

Toen lachten de dichter en het prinsje.