Prins Peter

[p. 18]

Peter vindt alles om zich heen mooi en goed.

‘Ik bracht eens,’ begon Fantasio nu te vertellen, ‘een poosje in een heel klein dorpje door, ver hier vandaan. Het was zoo'n heel klein plaatsje, midden in de bergen, waar het zoo stil is, dat men er niets hoort dan het ruischen en suizen of bulderen van den wind, die van ver verwijderde streken schijnt te komen. In het dorp zelf hoorde men nu en dan een kar ratelen, de kinderen spelen, een haan kraaien, een koe loeien, maar dat was al. Als ik buiten wandelde, zag ik niets dan bosschen, bergen en hemel en dan hield dikwijls mijn goede fee mij gezelschap en fluisterde mij allerlei verhalen in.’

‘Wezenlijk?’ vroeg prins Peter.

De gravin lachte.

[p. 19]

‘Nee, lach nu niet,’ zei het prinsje. ‘Ik wil zoo graag weten wat wezenlijk gebeurd is in de verhalen van Fantasio.’

‘Dat moet je maar zelf uitvinden,’ antwoordde Fantasio. ‘Zoo buiten in de bergen vertelde mijn goede fee mij allerlei moois en wonderlijks en soms, als ik van allerlei gehoord had, riep ik de kinderen uit het dorp bij mij en dan gingen wij ergens zitten onder een heel ouden boom en dan verhaalde ik hun weer van allerlei. Ik hield veel van die dreumessen. Ze waren blond en bruin en soms heel vies, want het was een van de armste dorpen. Het land leverde niet veel op en als 's winters door het water of de sneeuw de gemeenschap met den omtrek verbroken was, dan werd er bittere armoede geleden.

‘Maar misschien vertel ik je later, mijn prinsje, daar wel meer van. Vandaag zal mijn verhaal kort zijn en je zult zeggen dat er niet veel belangrijks in gebeurt, en toch wou ik dat je het niet dwaas vond.

‘Eens op een avond was ik met een heelen troep kleine vriendjes naar buiten getrokken en wij zaten aan den rand van het bosch, boven op

[p. 20]

een heuvel. Ik zie het nog voor mij. Onder ons lag het dorpje met zijn spitsen kerktoren en rond de kerk lagen de huisjes: net kinderen rond hun moeder. En de zon daalde en haar licht scheen hier en daar de heuvels en bergen als te overstroomen met een zee van goud en zij scheen op al die kinderkopjes rond mij, die met groote oogen naar mij luisterden. Ik had ze verteld van feeën, die wenschen verhoorden, van het schoone wonderland, waarin alles zoo anders gebeurt dan op de aarde soms.

‘Toen hield ik op. Boven onze hoofden scheerden de zwaluwen door de lucht. In de verte stegen er dampen uit het dal.

‘Fantasio,’ zei toen een meisje met een ouwelijk gezichtje, ‘het is heel prettig om naar verhalen te luisteren, waarin van toovergodinnen gesproken wordt. Hè, ik wou dat er zoo'n goede fee bij ons kwam.’

‘Hè ja,’ riepen de anderen.

‘Als ze ook eens wat voor ons deed,’ zei er een, die met peinzende oogen in de verte keek.

‘Zoo,’ vroeg ik, ‘wat zou je vragen?’

‘Dat ik elken Zondag boter op mijn brood kreeg.’

[p. 21]

‘Schrok die je bent,’ riep er een ander.

‘Nee, ik zou haar vragen om een paar schoenen met gespen, als ik groot ben. Dat moet wel echt zijn om zoo naar de stad te kunnen gaan.’

‘Hè nee,’ zei een ventje met groote bruine oogen, dat luisterde, luisterde, als ik vertelde, ‘een boek met platen zou ik vragen, waarin je kijken kunt elken morgen en avond, voor je naar bed gaat en als je opstaat.’

‘En jij,’ vroeg ik aan het meisje met het ouwelijke gezichtje.

‘Ze keek mij aan en zei: ‘zoo vreeselijk veel!’

‘Nu?’

‘Dat we genoeg hout hadden om 's winters te branden, en genoeg brood om te eten, en een lekker zacht bedje voor mijn zieke zusje. Zooveel, zóóveel zou ik vragen.’

‘Och jij,’ viel een ander haar in de rede, ‘jij zou wel alles willen hebben! En dat doen feeën niet. Als ik er een zag, dan zou ik vragen om een kruiwagen voor mijn vader.’

‘Ik om een nieuwe broek, zoo 'n stevige,’ zei een

[p. 22]

ventje met honderden krulletjes, en hij keek naar de gaten, waar zijn knieën door kwamen.’

Op dat oogenblik werd er geklopt.

‘Binnen,’ riep de gravin.

Een lakei trad het vertrek in, boog en vroeg:

‘Zal ik het vier-uurtje voor zijn koninklijke hoogheid brengen?’

‘Nu al,’ riep prins Peter.

‘Ik kwam vanmiddag wat heel laat,’ zei Fantasio.

‘Laat ik dan maar niet eten.’

Maar Fantasio zei: ‘Neen mijn prinsje. Het vieruurtje wacht.’

‘Maar ga dan nog niet weg.’

‘Nee, nee, ik blijf nog wat.’

‘Zijn koninklijke hoogheid wacht,’ zei de gravin tot den lakei.

Nu werd er over het bed van het zieke prinsje een uitslaande tafel geschoven en daarover kwam een glanzend wit damast tafelkleed en daarop werden allerlei lekkernijen en vruchten gezet. En met zorgzame

[p. 23]

handen ondersteunde de oude gravin den zieken jongen en bereidde wat smakelijks voor hem op het oude porselein.

En Fantasio keek naar hem en het was of zijn oogen lichter waren dan ooit.

‘Smaakt het, mijn lieve kleine prins,’ vroeg de oude gravin en haar gezicht keek zoo vergenoegd, alsof haarzelve een kostelijke vreugde bereid was.

‘Fantasio,’ zei Peter, ‘ik’... toen hield hij op.

‘Nu?’

‘Ik weet niet goed hoe ik het zeggen zal. Wat is het hier mooi en goed! Van uit mijn bed kan ik altijd het park zien. En wat is mijn kamer mooi. En wat lekkere vruchten krijg ik.’

Peinzend keek het prinsje rond zich en hij at, als waren zijn gedachten er niet bij.

‘Ik heb heel veel, hè Fantasio?’

‘Eet maar, mijn kleine man,’ zei de dichter, maar zijn geheele gezicht lachte het prinsje toe.

‘Wat heb u toch prettige oogen om naar te kijken,’ zei het prinsje. ‘Gravin, ik ben klaar.’

Toen knoopten de zorgzame handen van de oude

[p. 24]

dame het servet los, en de lakei trad binnen, die nu als onhoorbaar alles wegruimde.

‘En het verhaal, Fantasio,’ vroeg Peter.

‘Ik heb je gewaarschuwd, mijn kleine man, dat het niet lang zou zijn en er niets belangrijks in zou gebeuren. Het is al zoo goed als uit. De avond begon te vallen. We moesten naar huis. En er gebeurde niets.’

‘Dat is jammer,’ zei het prinsje. ‘Ik heb een gevoel, alsof ik veel te denken heb.’

‘Dat is altijd goed, mijn kleine man. Maar ik moet weg. Vertel mij maar morgen wat je gedacht hebt.’

Toen omklemden de beide handen van het prinsje die van den dichter.

En nu was het verteluur weer afgeloopen.