Trinette

(1913)–Herman Heijermans– rechtenstatus



[pagina 120]
XIV. Hoog stond de zon aan den hemel. Op 't erf werkte Trinette, de mouwen opgestroopt, hing zingend 't vochtige waschgoed aan strak gespannen lijnen. De stukken wapperden in den wind, klapperend als vogelwieken. Grappig, gekwuivend, golfden hemden van tante, naast onderbroeken van oom en Florent, witte slieren, de lijnen in 'n zwellende kromming trekkend.... De paarse kousen waren van oom.... de groote bruine met aangebreide hielen van Florent.... Cristi, wat 'n groote voeten moest-ie hebben!... ‘Pstt! Pstt!’.... ‘Roep jij?’ ‘Ja....’ ‘'k Ben an de wasch bezig....’ ‘Kom 's hier!’.... ‘Waar bè-je?’.... ‘Hier, achter de middelste serre’.... Nieuwsgierig, wat hij wel te zeggen had, ging ze naar hem toe. Hij zat op den grond, de beenen gekruist, dat z'n sokken rimpelden. 'n Grooten mand peen stond naast 'm, pas uitgerukt. ‘Wil j'n peen?’ ‘Roep je me daarvoor?’.... ‘Wacht nou even.... Je loopt altijd weg.... Zeg, wou je Zondag 's met me uit?.... Stiekem?’ ‘Bè-je heelemaal gek?’ ‘Nee.... nog niet.... Nou?’ ‘Je hoort toch wa'k zeg?’ ‘Ben 'k niet goed genoeg?’ ‘'k Ga met niemand uit....’ ‘Zóó!.... en Frans?’.... ‘Dat was éens....’ Met 'n peen in de hand keek hij lachend op. .... ‘Nou.... maar zóó eens telt, niet?’ Ze werd wit.
[pagina 121]
‘Wat meen je?’ ‘.... Ik?.... Niks.... 'k Zei maar wat....’ ‘Je lachte zoo.... gek....’ ‘Gebeurt me meer.... 'k Wou wel met je uitgaan, Zondag, zeg!’ In z'n botten blik las ze, dat hij haar geheim kende. 't Bloed vloog haar naar 't hoofd in 'n groote drift. ‘Met jou?.... Liever nog met Janneke!.... 'k Zal bij tante klagen!’.... Hij grinnikte. .... ‘Wou 'k wel 's zien....’ ‘Je bent 'n valscherd, 'n genieperd.... Je hebt 't achter je mouw.... 'k Zal tante zeggen....’ ‘Dat doe je niet.... dat doe je niet!’ ‘Niet?.... Dadelijk!’.... Altijd grinnekend, kauwde hij met groote happen. .... ‘Wil j'n peen!’ Ze antwoordde niet, durfde niet heengaan. ‘Zie je’ - hij spoog 't groen weg - ‘je kè-me vertrouwen.... je mot me niet zoo afsnauwen.... 'k Zal 't niemand zeggen, da'k 't weet....’ ‘Wat.... wat?’.... Haar lippen beefden van zenuwachtigheid. ‘Nou.... van jou en Frans....’ ‘Da's niet waar!... Dat lieg je! Dat lieg je!’ ‘.... Hij heeft 't me zelf gezegd.... Hij bluft d'r op.... Als 'k je over wou nemen, was 't goed, zeid-ie....’ ‘Wanneer heeft-ie dat....’ ‘Gister.... gistermiddag....’ ‘O God!’.... ‘Neem nou 'n peen uit de mand.... Ze zijn lekker!’.... .... ‘Jij.... jij.... Geloof jij 't?’ .... ‘'k Zou niet weten, waarom niet!’ .... ‘'t Is gelogen.... gelogen!’.... .... ‘Aflijn.... Da's egaal!.... Wil je nou Zondag mee uit, zeg?’
[pagina 122]
Taai als 'n hond, kwam ie weer op 'tzelfde neer. .... ‘'k Lust jou niet voor vrijer!... Daar!’ Nijdig smeet hij de peenbossen op den grond. .... ‘Verdomme!’.... ‘Vloek maar!.... Heb je nog wat?.... 'k Ga an de wasch....’ ‘'k Hè-je gewaarschouwd....’ ‘'t Is gelogen!’ ‘.... Strakjes zeg 'k 't an je tante.... D'r gaat 'n brief naar huis.... Je moeder hoort 't.... En je mot terug....’ Trinette bleef als versteend. Hier hielp geen ontkennen.... Goeje God als Romaine 't hoorde!.... De pastoor! 'n Reusachtige angst doorflitste haar.... Dàt mocht niet.... Gister had ze nog opgeruimd geschreven.... Als ze dàt hoorden!.... ‘Maak me niet ongelukkig!’.... ‘Begin je nou bij te draaien?’ ‘Zeg 't niet!.... Zeg 't niet!’.... ‘Bè-je bang dat je moeder 't hoort?’ ‘.... Nee.... maar Romaine.... Ach doe 't niet!.... 'k Meende 't straks zoo kwaad niet.... 'k Vin je wel grappig.... Zeg 't niet!’ Hij had 'n boosaardig vermaak in haar angst. .... ‘Heb je nog zóo gewaarschouwd niet alleen met Frans uit te gaan.... Weet je waarom je tante 't dee?.... Hè-je dat niet begrepen, stomme meid?.... Vatte je niet.... dat ze je graag liet vrijen.... omdat.... omdat ze bang was voor me?.... Nou, gáán we Zondag?’ ‘'k Durf niet voor Frans....’ ‘'k Hè-je toch gezegd, dat-ie genoeg van je heeft....’ ‘'k Wil 't 'm eerst vragen....’ ‘Goed dan....’ Onrustig draaide hij op den grond. Als ze 't vroeg, zou ze merken, dat hij 't laatste gelogen had.... Wat verspeelde hij? Hij zou 't 'r maar op an laten komen. Met gebogen hoofd, bleek, ging ze heen.
[pagina 123]
‘Zeg.... Trinette!’ Ze keerde zich om. Hij was opgestaan. Langzaam kwam-ie op haar toe. Ze begreep, liet zich z'n dikke, smakkende zoenen welgevallen. ‘Schei nou uit!’.... ‘Nog één....’ Boven achter 'n raamgordijn verscholen keek iemand toe met oogen waarin de woede van 'n aangeschoten beest bliksemde. Toen Trinette in de huiskamer kwam, zat tante in haar stoel. ‘Scheelt 'r wat an, tante?’ Mad. Pascal stond heftig op, schuim van drift op de lippen. .... ‘M'n huis uit!’.... bracht ze er moeilijk uit, hijgend, kortademig. 'n Zekere intuïtie fluisterde 't meisje in, dat ze gezien of gehoord moest hebben. .... ‘M'n huis uit!’.... Bah! Dan maar heen.... De wereld in!.... ‘Ik ga.... ik ga....’ .... ‘Je bent 'n duivelskind!.... Pierre zal zich in z'n graf omdraaien.... D'r uit!’.... Al haar verkropte toorn barstte los.... Eerst de nachtelijke ontmoeting.... 't Late thuiskomen van de kermis.... De verloren dienst.... De leugens van gisteren.... Die omhelzingen!.... Ze beefde van woede. Trinette was eerst verschrikt, daarna werd ze driftig. Was 't háár schuld, dat Florent van haar hield? .... ‘'k Ga.... Dan bè-je van me af.... 'k Heb je niet noodig!.... 'k Zal thuis schrijven.... 'k Ben niet bang voor je!.... 'k Zal 't vertellen van jou en Florent.... An oom, an iedereen!’ Als twee furiën stonden de vrouwen over elkander. Woedend hief tante de hand op.... bedwong zich.... Jean Manson kwam binnen, terug van de markt. 't Was 'n zeld-
[pagina 124]
zaamheid, dat Trinette 'm zag. Hij merkte dat er ruzie was.... .... ‘Adrienne!.... Adrienne....!’ ‘Ze is 'n feeks.... 'n varken!’ Rood van toorn keerde Trinette zich om. Ze zou zich eindelijk wreken. Maar toen ze 't geelbleeke gezicht, de ingevallen oogen van haar oom zag, kreeg ze plotseling 'n groot medelijden, zei ze alleen simpel: ‘'k Ga weg....’ ‘Nonsens.... Wat gebeurt 'r?’ ‘Niks, 'k ga weg....’ ‘Adri.... Laat j't kind van je zuster weggaan?’ .... ‘'k Wil d'r niet meer hebben.... Allez!.... Pak je koffer!.... Wie is hier de baas?.... Marianne had gelijk.... Ze deugt geen cent.... Hier hè-je reisgeld!.... En vandaag naar Rochefort terug.... Hou je mond, Manson!’ Hij zweeg, maar goedig kwam hij 'n oogenblik later in Trinette's kamertje, waar 't meisje al bezig was haar eenvoudig boeltje te pakken. ‘Is 't zóó ernstig, Trini?’ ‘'k Ga weg.’.... ‘Wat is 'r dan gebeurd?'....’ ‘Niks!.... niks!’.... Toen draaide hij verlegen met z'n pet, kinderachtig verlegen.... .... ‘Iets met....?’ .... ‘Ja.’.... .... ‘Dat dacht 'k wel.’.... Ze keek door haar tranen verbaasd op. De pet wriemelde tusschen de bruine vingers, verkreukt en verfrommeld. .... ‘Je mot 'm wegzenden.... oom....’ .... ‘Ja.... ja,’.... klonk 't zacht, weifelend als van iemand, die positief neê denkt. Ze liep op den landweg, naar Mad. Colbert. In de verte
[pagina 125]
zag ze Bernard, bladerend in z'n gebedenboek. Nee, ze wou 'm niet storen. En ze kon hém toch niet om raad vragen!.... Hij begreep niks van 't leven.... Hij, altijd zoo geduldig, zóó vervelend-geduldig. De boerderij van Colbert was niet een der aanzienlijkste. Het kleine erf was met mest bedekt, waarin kippen ijverig vergane korrels pikten. Als 'n grijs, vuil spooksel stond de waterput in 't midden, waarnaast 'n sterke, slapende trekhond lag. Tusschen de mest schoten kluiten gras. Vlak tegenover het hek was 'n kleine koestal met drie open deuren. Men zag de drekkige billen van 'n paar vette koeien. In de kleine schuur was Madame Colbert bezig met 't schuren van koperen melkemmers. 'n Half dozijn gore kinderen lag als 'n hoop vies vleesch en vuile lompen op den grond te wentelen. De hond sloeg aan, kwaadaardig an z'n ketting rukkend. Frans thuis? Nee, maar hij kon ieder oogenblik komen. Madame Colbert liet 't gereedschap rusten, noodigde Trinette in de huiskamer. 't Zag er even onsmakelijk uit.... Naast 'n beslagen spiegel, drie stoffige heiligenbeeldjes; 'n groote walmende kachel met strijkijzers; 'n breede glazen kast met groen geverfde planken waarop bakjes, koppen, 'n koffiemolen, kleine beeldjes onder stolpen. Op den vloer van roode tegels was zand gestrooid. 'n Achttal klompen slingerde in 'n hoek. De tafel was bedekt met 'n versleten, kleverig zeil, waarop zich dikke vliegen hadden vastgezogen. Madame Colbert had 't zware lichaam breed op 'n stoel geplakt. Nu begon ze nieuwsgierig te vragen.... Zoo, was 'r ruzie geweest?.... Dat had ze wel begrepen.... 't Was 'n schandaal, dat Jean Manson 't zoo maar toeliet.... Wat of Trinette nou ging doen?.... Wist ze 't niet?.... Zeker, ze zou Janneke dadelijk om 't valies zenden.... De hond sloeg weer aan. ‘Da's Frans’.... Fluitend kwam hij binnen, hield verrast op.... ‘Trini!....
[pagina 126]
‘'k Moet je spreken, Frans....’ ‘Kom mee naar boven, naar me kamer.’ Ze volgde hem. Nauwelijks was de deur achter hen dicht, of ze kwam woedend voor 'm staan, kokend van al de drift die in haar was.... Waarom hij 't an Florent gezegd had?.... Of 't waar was, dat ze 'm nou al verveelde? Heftig stampte ze met 't voetje. Hij maakte zich van haar handjes meester, vroolijk, om haar tegenstribbelen. ‘Malle meid.’.... ‘Laat me los.... 'k Ben door tante weggejaagd.... als 'n hond, cristi!.... Laat me los.... 't Is 'n gemeene laagheid van je!.... 'k Hou niet van je.... 'k Heb nooit van je gehouen!’.... .... ‘Klein ding....’ .... ‘Heb j't an Florent gezegd?’.... .... ‘Nou ja.... om 'm jaloersch te maken....’ .... ‘Wou je me an 'm overdoen?’ .... ‘Ben je dol?’.... .... ‘Dat heeft-ie gezegd....’ ‘Nom de Domme!.... Dàt zal 'k 'm gaan vragen’.... ‘Nee.... nou niet!’.... Brommend als 'n nijdige dog bleef hij zitten. ‘Wat mot 'k nou doen, Frans?’ ‘Ja.... wàt nou?’ Hij bleef nadenken. In z'n groote hoofd vocht z'n egoïsme tegen z'n sensualiteit. Als hij haar bij zich nam, zou 't moeite geven later van d'r af te komen. Toch vond hij haar 'n mooie meid, begeerlijk. Hij kon 't probeeren.... Zij moest dan maar voor zichzelf verdienen.... 't Samenwonen waarom hij nog den vorigen dag gesoebat had, schrikte hem af en lachte hem toe. Ten slotte won 't z'n zinnelijkheid. Hij trok haar op z'n knie. ‘Wil je bij mij blijven?’ ‘Hier?’.... ‘Tot morgen.... dan huren we 'n kamer....’ ‘.... 'k Weet niet....’
[pagina 127]
‘Weet je niet?.... Mot je dan op straat blijven?.... Of wil je naar Rochefort terug, zeg?’ Nee dat nooit! Terwijl ze nog tobde, met 'n verdwijnen van haar kalme denken, zoende hij haar zachtjes in 't nekje. Wáárom zou ze 't zich ook moeilijk maken?.... Victorine dee ook wel zóó.... Dàt ze maar niet kon denken op z'n warme knie.... ‘Zeg.... wil je?’.... Toen glee ze achterover in z'n armen, borg 't gloeiend hoofd aan z'n borst.... .... ‘Wat zei je?.... Wat?.... Ja!.... 'k Wil wel.... 'k wil....’

Vorige Volgende

XIV.