|
| |
| |
| |
Flirtation.
Toen-ie op 't strand kwam, vermoeid van de reis, lusteloos, te down om van iets of iemand notitie te nemen, moest zij 'r al geweest zijn. Vreemd dat-ie 'r mooie oogen niet dadelijk gezien, gevoeld had...
Nu, na 'n lekker slaapje opkijkend, was-ie ineens in den greep van dat lieve, teere gazelle-bruin, dat met 'n tikje melancholie en 'n glimlachende berusting, wonderlijk met zijn stemming van 't oogenblik harmonieerde.
Den rand van den strooien hoed naar de zeezij verschuivend, waar de zon met 'n pijnlijke schelheid de kuiven der golven doorwitte en 'n zilverkam opklaterend licht tusschen twee donkere afgronden stak, trachtte-ie 't clubje te bespieden, zonder dat ze 't opletten.
Twee door de zon gebruinde jongens met bloote kuiten en 'n dot van 'n meisje, misschien vijf jaar oud, waren gierend van pret en opgewondenheid bezig 'n heel-jonge vrouw te begraven. Tot over 'r heupen lei ze al onder 't mulle, glijdende, blijgele zand. Daarboven rondde 'r buste, jong van vorm, aanleunend tegen den zandberg in 'r rug. 'r Witte à jour bewerkte blouse liet den fraaien, gevulden hals, blank en teerhuidig, vrij - en 't vleesch van 'r armen, dat in de mouwen te schuil lag, kleurde
| |
| |
zacht-rose de doorschijnende tulle. 'r Haar, fluweeligdonker, gierlandde dicht langs de zwarte wenkbrauwen naar de kleine roode ooren. 'n Roomgele strandhoed met papavers en gestrengelde wijnrose linten, speelde 'n schaduw-ovaal tot bij de lachende lippen. Oplettend hoe hij bewonderend toekeek, kreeg ze 'n kleur, die 'r frisch gezichtje teeder verjongde.
‘Wat 'n aardig strandspel,’ dacht-ie, 't hoofd op de hand steunend: ‘'n moeder zonder zorg - kinderen zonder zorg - je zou 'r je eigen balloorigheid aan dronken drinken’...
't Was goed dat je andere menschen om je heen zag, als zoo'n bui van beuheid je inert tot werk maakte. Wat 'n heerlijke, diepe oogen - wat moest 'r man van 'r houen - als zij van 'r man hièld. Wat 'n oogen om mee te dwepen! Maar, voelend dat-ie 'r hinderde, keek-ie weer naar de spaden van de jongens, die 't laatste zwart van 'r bottines onder 't zand deden verdwijnen. 't 'n Getrouwde vrouw lastig maken, had-ie nog nooit gedaan, zou-ie ook nou niet.
Terwijl ging 't luidruchtig gesprek der kinderen.
‘Georgine, niet zoo wild smijten!’
‘Ga jij an de andere kant staan!’
‘Miepie, voorzichtig kind! 'k Wil 'r liever niet héélemaal onder. Of kan jij onder zand ademhalen?’
‘Nou 'r zijn dieren die 't wel kennen,’ zei 't grootste ventje: ‘'n worm die ken 't.’
‘Ja, maar ik ben geen worm, George,’ sprak de lachende mond, en de stem had 't prettig accent van 'n vrouw, die gewend is den kindertoon te vatten: ‘als m'n hoofd 'r onder raakt, ben 'k heusch begraven, zullen jullie huilen, omdat 't niet plezierig is wanneer iemand niet meer praten en lachen kan. Vin jij dat ook niet, Charles?’
| |
| |
‘Dat weet 'k niet,’ antwoordde 't kereltje, dat met 'n vuurrood gezichtje te scheppen stond en zich al zóó dikwijls met de zandige handjes gewreven had, dat z'n slapen en wangen met zandveegjes bekleefd waren.
‘Weet je dat niet?’
‘Nee,’ zei-ie, op z'n schopje leunend: ‘want gister heeft Dien ons voorgelezen van iemand die levend begraven was - en net zoo lang klopte tot ze 'm hoorden.’
‘Mooie verhalen zijn dat,’ lachte de jonge vrouw: ‘zulke dingen màg Dien niet voorlezen!’
‘Gebeurt 't dan niet, dat ze menschen lévend begraven?’ vroeg het grootste ventje.
‘Wel nee,’ zei de jonge vrouw weer, maar ineens liet ze 'r zoo iets droefgeestigs op volgen, dat de glimlachende toehoorder verbaasd opkeek: ‘menschen die begraven worden zijn dood - bij springlevenden komt 't meer voor dat ze levend-begraven worden’...
‘Hoe kan dat?’
‘Dat zal 'k je later wel 'ns vertellen. Schep je niet, Miepie?
‘Nee, tante,’ zei 't meisje klagerig, en 'r schopje neersmijtend, begon ze plotseling diep-smartelijk te huilen.
‘Wat is dat nou, Miep?’, vroeg de jonge vrouw verschrikt.
‘Kijk me vinger is,’ snikte 't kind: ‘d'r zit zoo'n groote splinter in.’
‘Laat 't tante 'ns zien.’
‘Nee! Nee!’, verdedigde zich 't meisje: ‘niet ankommen!’
Uit z'n makkelijke houding opstaand, 't klein accident van 't meisje als 'n voorwendsel aangrijpend, om 'n praatje op 't strand te maken, boog-ie zich
| |
| |
naar 't vingertje, dat in 't knuistje der andere hand beveiliging zocht.
‘Blijf u maar rustig in 't wàrme graf, mevrouw,’ praatte-ie terwijl: ‘ik heb die operaties meer bij de hand gehad. Niet zoo huilen, kleine meid. 't Doet heelemaal geen zeer, heusch niet. Kijk dat doen wij zoo: hokus: pokus - 'r uit is-ie! Pijn? Nee, hè?’
‘Dank u wel, meneer,’ zei de jonge vrouw, die achterwaarts op de vuisten steunend, bij z'n vlugge vingerbeweging toe had gekeken: ‘u is zeker dokter, dat u 't zoo handig klaar heeft gespeeld?’
‘Nee, medisch student, mevrouw.’
‘Pardon, ik ben geen mevrouw,’ lachte ze.
‘Dan is 't pardon aan mij,’ lachte hij mee: ‘- 't blijft altijd 'n onaangename vergissing, als je 'n meisje op mevrouw-schap taxeert.’
‘Waarom?’, zei ze: ‘ik ben hun moedertje, niewaar, jongens, zoolang mama op reis blijft.’
‘Permitteert u dat 'k bij George en Charles in den kuil kom zitten - en dat 'k me voorstel?’ vroeg-ie brutaal.
Dadelijk toehappend, of ze bereid was 'n weinig te flirten - wat toch iedereen op 't strand dee - knikte ze ja.
‘Asjeblief,’ zei hij z'n kaartje overreikend.
‘Dank u,’ sprak ze rustig-glimlachend: ‘'k kan 't niet met 'n kaartje reciproceeren, omdat 'k 'r geen bij me heb, en als 'k 'r wel een had, zou 'k 'r toch niet bij kunnen, omdat 'k hàlf in 'n graf zit. Ik heet Antoinette Sistermans - dat zijn m'n neetjes en me nichtje.’
Mekaar in de oogen kijkend en beglimlachend, praatten ze 't eerste 't beste, telkens gestoord door de kinderen, die den berg op tante's beenen tot 'n last deden groeien. Hij, soms bescheidenlijk 'n schopje mee-scheppend, zat op den rand van den kleinen af- | |
| |
grond, dien de kleuters gediept hadden, en bij z'n stijgende bewondering voor de twee groote gazelleoogen in de schaduw van den strandhoed, dacht-ie met 'n zwakke opleving van 't cynisme dat 'm de laatste maanden verbitterd had - dat de mooie, jonge tante 'n gewone coquette vrouw was, waarvan de mooiheid gauw zou vervelen - de eene vrouw leek op de andere - als ze leelijk waren keek je niet naar ze - en mooi, waren ze meestal wanhopig léég...
‘Krijg u 't niet 'n beetje benauwd?’, vroeg-ie, half met z'n gedachten 'r bij: ‘ze laden zoo langzaam aan 'n gewicht op u.’
‘Wel nee. 'k Voel 'r niets van.’
‘Is uw familie ook op 't strand?’
‘M'n zwager komt strakjes. Die is m'n zuster gaan opzoeken. Misschien dat ze voor den dokter in Augustus hier mag komen.’
‘Is uw zuster ziek?’
‘Ja, in 'n sanatorium, voor een van de longtoppen. Daarom ben ik zoolang moedertje. Miep, hou je hoedje op. De zon schijnt te sterk.’
‘Zal uw zwager niet opkijken, als-ie 'n vreemde heer bij u vindt, die van 'n splinter in 'n vingertje gebruik maakte, om zich aan u op te dringen?’
Even kleurde ze, 'n kleur die 'r gezichtje boven 't wit der blouse allerliefst dee opleven.
‘M'n zwager,’ zei ze beminnelijk-scherp: ‘heeft 'r nooit iets op tegen met 'n héer kennis te maken - zoo min als u met 'n dáme.’
‘Betrekkelijk,’ zei hij iets loslatend van de stemming van daar straks: ‘in den laatsten tijd was 'k 'n halve Don Quichotte - morgen ben 'k 't heelemaal - overmorgen accepteer 'k windmolens als denkende dieren’....
‘Dat begrijp 'k niet.’
| |
| |
‘Ik zelf ook niet,’ lachte hij: ‘'k weet alleen, dat 'k nog geen vier en twintig uur geleden allerplechtigst gezworen heb, in geen half jaar met 'n vrouw te praten, en dat 'k 't nou tòch doe.’
‘Dat is geen bewijs van karakter-vastheid,’ spotte ze, wat te hoog opgeworpen zand van 'r blouse tikkend: ‘heeft u zoo vrééselijk veel ondervonden?’
‘Zoo vreeselijk niet,’ praatte-ie sarkastisch: ‘voor ruim 'n jaar heb 'k 'n engagement verbroken - met 'n beeld van 'n meisje, dat zich enkel voor dingen die mij geen seconde warm maakten, interesseerde - en gister - zoo'n zotskap ben 'k - heb 'k 'n twééden engagementsring aan 'n ànder beeld teruggegeven, die bij 'n verzenboek, waarmeê ik dweepte, zat te geeuwen en te grinniken. U denkt natuurlijk; wat 'n raar soort heer is dat, die met zulke dingen te koop loopt. En u hebt gelijk. 'k Flapte 't 'r uit, omdat 'k 'n beetje overstuur ben, en omdat ik u daar straks zoo volkomen juist hoorde zeggen, dat 'r meer levenden dan dooden levend-begraven worden....’
In 'n dwaas-opwellende bui, zich al geneerend terwijl-ie sprak, had-ie aan 't vreemde meisje zitten vertellen, ingepalmd door 'r stille, mijmerende vertrouwen-wekkende gazelle-oogen. Plomp afbrekend, drukt-ie z'n voet in den vochtigen bodem van den kuil, waarin water begon te drabben.
Zij antwoordde niet, wist zich geen houding te geven.
Toen, in den vorm van 'n verontschuldiging zei-ie kort: ‘Als 'k u met m'n malle ontboezeming gehinderd heb, moet u 't eerlijk zeggen - of wil u....’
‘Blijf u rustig zitten,’ sprak ze, 'm met de hand wenkend, en vriendelijk z'n sympathiek gezicht observeerend: ‘'r is toch niet één man op de wereld, die 'n vrouw om 'r hoedanigheden neemt. U is misschien 'n beetje te veeleischend geweest.’
| |
| |
‘Ik zoek,’ zei hij spottend: ‘'n vrouw met iets ànders dan....’
‘Dan?’.... vroeg ze rustig.
‘...Dan 't uiterlijk,’ haperde hij, onaangenaam geprikkeld door z'n jongensachtig, onbenullig, dom geflirt, waarmee-ie al dadelijk te ver ging.
Zij, in de kalmte van 'n vrouw, die niets hinderlijks aan dien toon van conversatie vond, glimlachend of ze 'm lang kende, 't over 't weer had, sprak zachtironisch:
‘Iets anders dan 't uiterlijk? Is ù zóó'n abnormaal man?’
‘Ja,’ zei-ie beslist: ‘of ik eindig in den strop van 'n vrouw met geld’...
‘Heel grappig,’ praatte ze zacht: ‘maar u doet onverstandig zulke confidenties aan 'n vreemde te doen, vooral aan 'n vreemde vróúw. Gaat u liever bij de mannen rond en zeg ze, dat 'r óók vrouwen zijn, die minachting voor 't uiterlijke hebben.’...
‘U ook?’ vroeg-ie, 'r in de prachtige oogen kijkend.
‘Ik ook.’
‘Dat kàn niet,’ zei-ie onrustig.
‘Ik ook,’ herhaalde ze.
De kinderen schepten, waren bezig 'n gang in 't zand te graven. Misschien zouen ze langer gesproken hebben, als de zwager niet gekomen was.
Zich gedeeltelijk uit 't zand-graf loswrikkend, reikte Antoinette 't visitekaartje over, stelde voor: ‘de meneer die zoo vrindelijk geweest is, Miepie te helpen, toen ze 'n splinter in 'r vinger kreeg’....
't Gesprek, dat door den geëxalteerden student, die in één jaar twee tè mooie meisjes bedankte, 'n gevaarlijke wending had genomen, kwam weer op 't pad van normale daagsche dingen.
‘Wat hebben jullie 't tante lastig gemaakt,’ knorde vader: ‘wil ik je even helpen, Antoinette, om uit
| |
| |
je graf op te staan?’, lachte hij dan, 'r 'n hand toestekend.
‘Nee,’ weerde ze 'm af: ‘ik vind 't heerlijk zóo in 't zonnetje te liggen - en te dróómen.’
Na 'n poos ging de student heen, bang 't te lang te maken. Tusschen de badstoelen nam-ie zich voor de gazelle-oogen nog eens te ontmoeten. Nog ééns. 'n Boek openslaande zette-ie zich neer, en toen-ie na wat bladzijden opkeek, zàg-ie 'r aan den arm van 'r zwager, moeilijk strompelend in 't mulle zand.
Ze had een houten been, dat-ie door 't spel der kinderen niet had kunnen zien, dat 'r mismaakte.
Wat kon je je vergissen.
Niet licht kreeg dié 'n man. Jammer.
1 Juni 1906. |
|
Auteursrecht onbekend