De kop van den jongen haan, de gouden kop met de gele veertjes lei in 'n klein rood kringetje op de bank. Als 'n vinnige fontein was het bloed, sissend langs de vlammen en glanzingen der bijl in het gelaat der kinderen gespoten, spettend over de kleertjes, de haren bepurprend.
Maar dàt was 't ergste niet, nòg niet het ergste.
Het lichaam, losgelaten, koploos, waggelde voort alsof 't dronken was, vóórbij de bank, òver de steentjes en eerst in 't gras, stuiptrekkend, schokte het neer.
De gele vleugels klepten in 't bloed, de pooten trokken, de borst bewoog sidderend.
‘O’ - zei Geertje, bijna huilend de bloedspetten van haar gezichtje vegend.
‘O,’ herhaalde Dirkje, angstig.
De bijl was uit z'n handje gevallen, lei in het gras met wat roode róéstplekken te schitterglanzen.
‘O, o, me jurk,’ snikte Geertje: ‘dat vìeze, smerige blóéd....’
‘Zag-ie 'm lóópe?,’ praatte Dirkje zacht: ‘jessis, 'n haan zònder kop....
‘O, o - wat zal moeder zegge....’
Ze spraken niet meer van soepkoken, nòch van spelen, keken benauwd naar den kop met de gesloten witte oogleden, staarden naar het lichaam dat met teere huiveringen na-bewoog in het droge vertrapte gras, naar de nekstomp die al maar bloed gulpte....
‘La-we de kop 'r bij legge,’ schuchterde Dirk.
‘Ik hei 't niet gedaan,’ huilde 't meisje.
‘Hei jij 'm niet vàstgehoue, meid? - Toe pak dan de kop!’
Ze bekeek de kleine vuile handjes, roodgeverfd - liep naar de greppel, bukte, wisch het róód weg.
Hij, bang, maar brutaler, tipte den kop tusschen z'n aarzlende vingers, smeet 'm naar 't lichaam in 't gras.
Auteursrecht onbekend