‘En van 't gasthuis...’ zei de student na een poos: ‘heb je met je man over 't gasthuis gesproken?’
‘Komt niks niet van in hoor, niks.’
‘Zoo. En je hèbt 'm gezegd dat de jongen anders binnen twee maanden dood gaat?’
‘Ach wat! Wie wou dat weten? Dat weet God ommers alleen,’ zei vrouw Blok, sterk, met ijvrig gebrei, zonder opzien.
‘Ik zeg je,’ hernam de student met nadruk: ‘ik zèg je dat-ie geen twee maanden leven meer heeft.’
‘Nou wat God wil, mot God weten,’ bruut zei de moeder: ‘maar dan sterft-ie bij z'n vader thuis. 'k Laat 'm niet gaan naar 't gasthuis; wat zeg jij?’ - vroeg ze aan de lumlende buurvrouw.
‘Nee nièt naar 't gasthuis,’ zei deze met beslist gebaar van ontkenning: ‘Klieren mot je laten werken... Al dat gesnij in die gasthuizen helpt niks, niks - niemendal.’
‘En wie het 'r nou geen klieren?’ -, meende vrouw Blok weer.
‘Ach wel ja,’ zei vrouw Jaap: ‘pàppen!’
‘Dus je laat 'm niet naar 't gasthuis gaan?’ -, vroeg de student nog eens geduldig.
‘Nee. Daar komt niks van in,’ zei ze op snauwen af.
‘Je moet 't zèlf weten, vrouwtje.’
‘Nou dat weet 'k ook zelf.’
‘Pàp jij maar,’ adviseerde vrouw Jaap nog eens.
‘Ach bemoei u d'r niet mee,’ viel de student korlig uit: ‘bemoei je niet met dingen waarvan je niet weet!’
‘Nou ik weet 'r toch licht zóoveel van als jij!’ - vlamde vrouw Jaap op: ‘met jouw geknoei aan dien jongen z'n been! Je most 't mijn jongen niet doen. hoor! An mijn jongen most jij niet kommen! Al die smeerlapperij die jij op die jongen z'n been gedaan
Auteursrecht onbekend