|
| |
VI.
Waren dat daggies om te zingen, te fluiten, en met 'n vaart
koppie-te-duikelen - waren dat 'n uurtjes, dat 't kloppende ding achter je
ribbekast, dat net zoo tikte as vader's gouwen remontoir - nummero 5595236,
vijf meljoen vijf honderd vijf en negetig duizend twee honderd zes en dertig:
mot je me helpen onthouen, had vader gezeid, as ik 't ooit is verlies - heen en
weer sprong, van links na rechts, niet te remmen van lol en plezier! Vader
boende 'm af in 't keukentje, in 'n teil water met groene zeep - en 'n saus as
'r af kwam - haast zoo vet as van de borden met de krabbetjes en de Savooie -
vader knipte de bonken van nagels van z'n teenen, van een tot tien, met 'n
tangetje uit z'n gereedschap-tasch - 't halve maantje van z'n groote teen dee
as 'n sprinkhaan, hurt!, op 't dek van de keukentafel - vader nam 'm in z'n
hansop op z'n knie en vertelde van tafeltje dek-je, goudezeltje en
knuppel-uit-de-zak, en as-ie dee as 't geitje: mè, mè,
mèèè! kreeg je kippevel, zoo as je dacht dat 'r 'n bokkie
onder de aanrecht zat - vader lei 'm in 't kermisbed en stopte 'm zoo
stevig in, dat je vastgemoerd op je laken lee - vader kleedde 'm an, omdat
buurvrouw Zaterdag goddank met 'n zwerende duim op was gestaan en met 'r hand
in de broodpap liep: zeker de duim, | |
| |
waarmee ze z'n
neus stuk had gesnoten;
vader wist met de knoopies geen raad, maar dat
leerde-ie wel - vader zette thee, snee brood, van boven dik, van onder dun, net
as de steunzolen in z'n schoenen - vader leegde de vulnisbak in de vaart, as 'r
geen smeris in de buurt te zien was - vader liep met 'm na de slagerij en kocht
kalfsblokkies, met beentjes, voor moeder d'r soep, en ging dan telkes in de
kier van de slaapkamerdeur zachies vragen hoe lang 't most trekken en hoeveel
zout 'r bij most - koken kon-ie best, rijst met kaneel en melk, alleen geen
soep en geen aarpels - àlles kon vader, àlles, maar 't mooiste
dee-ie op 't zolderkamertje - daar dee-ie as 'n toovenaar - daar dee-ie
zóó prachtig, dat je 'r angstig van wier. | |
| |
Op de fabriek was de ruzie aangekomen door 't handig gepruts van den
electricien, die, dol met z'n vakboeken, zelf 'n ontvanger voor draadlooze
telephonie in z'n vrije uren - èn in uren van z'n patroon, aan had
gelegd. De knechts en de stokers kwamen dan wel 'ns luisteren naar de stem uit
de Ruimte, die onder beurstijd de koersen aan de Provincie opgaf en soms naar
de muziek van uit 'n badplaats. De ingewikkelde doos met 'r rol en 'r spiralen,
door de nijvere handen van den electricien gebouwd - alles had-ie 'r voor
gekocht, behalve wat draad van de fabriek - die ingewikkelde doos had de
driftige herrie gegeven. En nou stond ze op de kleine werkbank, naast vader's
gereedschap, over 't tuimelraam onder de dakpannen. 's Avonds tegen schemer,
bezeten door den lust van 't nieuwe, waaraan-ie met duizendmaal meer
genegenheid dan aan de daagsche contrôle van 't fabrieks-schakelbord, 't
schoonhouden der lampen en 't aanleggen van stekkers en snoeren werkte, had de
man gaatjes door de balken geboord en de buizen langs den huis-schoorsteen
gebonden. Lei Koert in z'n bedje, dan kroop-ie de zoldertrap op, dompte 't luik
en luisterde. Het was z'n hartstocht geworden, zijn fantasterij. Bij de
kaars in den blaker, verstelde-ie telkens weer omzichtig de rol, rekende,
ontwierp, hing met z'n gretige ooren aan het toestelletje, en als de papieren
rand aan 't beneden-eind van de kaars in vlam vloog, klauterde-ie de trap af,
om in de huiskamer bij 't rustig gewiegel van de staartklok nog lang met z'n
neus over de boeken te zitten. Soms had-ie 'r over gedacht examen als
radio-telegrafist te doen, en met 'n mailboot uit te varen, maar,
één dag van honk, werd-ie al ziek van verlangen naar 't
strompelend kereltje thuis, dat 'm met z'n bleeke gezichtje en z'n blauwe
droom-oogen te pakken had.
Als moeder 'r bramzout soepje, dat ze heerlijk vond, met de papfijn
gekookte stukjes kalfs, geslikt had - nou de koorts weg bleef, kikkerde ze zoo
bij, dat ze waarachtig wou opstaan - en als 't blauwe zussie,
met-den-niet-te- | |
| |
onthouen-naam, alweer van 'n luier voorzien was -
'n merakel waar 't kind 't vandaan haalde - keilde vader de vieze lappen in 'n
emmer met water, tot-ie ze in 'n soppie met Sunlight 'n beurt zou geven - en
dan ging 't samen naar boven. Eerst spande de man lijnen voor de wasch -
luiers benejen was geen gezicht - dan stak-ie 'n reus van 'n pijp op, 'n pijp,
die zoo dampte as buurvrouw d'r schoorsteen, wanneer ze harde turf stookte -
trokken de blauwe rookwolken langs 't tuimelraam - dan nam-ie 't zeiltje van de
doos.
‘Wat is dat, vader? Waar hebbie dat vandaan?’
‘Dat is 'n elektrieke doos, vent.’
‘Laat is draaien...’
‘Dat ken niet. D'r zit geen slinger an..... Wacht nou maar
effen tot 'k je waarschuw... En niet ongeduldig zijn, want 't ken nog 'n heele
poos duren... Kijk maar zoolang je prentenboeken in, hè?’
Maar 't jongske, geprikkeld door 't geheimzinnige, de zwarte potten,
de draad-tierelantijntjes, de lijnen die door 't dak liepen, en 't ernstig
gekijk van vader in de opnevelende rookbuilen, beklom z'n stoel, was niet van
'm af te slaan.
‘Gister zee je, dat je zoo iets prachtigs zou laten hooren, as
'k nog nooit heb gehoord... Is 't dat?’
‘Dat is 't, m'n jongen.’
‘Zit 't speelwerk van binnen?’
‘Nee, dat zit buiten... Als 'k wat hoor, zal ik je roepen,
hè?’
‘Wat zal ik dan hooren vader?’
‘Misschien de stemmen van andere menschen, maar dat is niet
zeker, want 't is Zondag vandaag... Straks komt 'r muziek uit 'n andere stad,
ofschoon je 't met den feestdag niet weet... Wil je nou 'n oogenblikje je snuit
houen?’
| |
| |
‘Ja, vader...’
Buiten, in de loome stilte van den regenachtigen Zondag - de regen
tekkerde met klukkende spetjes tegen de dakpannen, sloeg de klok van den toren,
eerst 'n deun, toen langzaam en zwaar bàm, bàm, bàm... In
't spreeuwennest hadden ze ruzie, hoorde je Peerie met Meerie kibbelen. Altijd
ruzie die twee.
‘Ik ben 'r’, zei vader vergenoegd - en z'n oogen keken
of-ie iets zag: ‘hou die dingen nou tegen je ooren...’
'r Klonk heel-zachte muziek, 'r Zong 'n teedere, klare stem.
‘Wáár zingt die?’, vroeg 't kind
glimlachend benepen.
‘Boven in de wolken, m'n jongen,’ zei vader, die geen
kans zag 't uit te leggen.
‘Onze Lieve Heer’, fluisterde 't kereltje angstig:
‘dan het de spreeuwen-moeder ongelijk, en het zij niet gelogen...
Hij zingt wel prachtig, maar ik versta niet wat-ie zeit... Luister jij maar
verder...’
't Werd 'm te machtig.
‘Bang?’, lachte vader, en terwijl-ie zelf weer de
hoorders opnam, keek-ie bezorgd naar 't ineens doodswitte gezichtje van den
kleinen held.
‘Sinds wanneer is mijn groote zoon, voor wien 'k dit
zolderkamertje beschoten heb, bang?’, vroeg vader, warendig 'n tikje
teleurgesteld - 't onderbreken van de luistering aan zijn, met zooveel moeite
geknutselden toestel-voor-draadlooze-telephonie, dreigde 'm 'n oogenblik zoo
humeurig te maken, als 't kind, wanneer 't midden in 't bekijken van 'n nog
nieuw prentenboek gedwongen werd an tafel te komen, of zich uit te kleeden om
naar bed te gaan.
‘Buurvrouw het zulke akelige dingen van 'm
gezeid,’ brabbelde de jongen, zoo ver mogelijk weg van de doos, de
zwart-gelakte, die hoe langer hoe grooter scheen te worden, of-ie zoo dadelijk
zou openkleppen, om 'r 'n spookhoofd uit te laten opveeren.
‘Van wie?’ | |
| |
‘Van onzen Lieven Heer....’
Een seconde, nog rapper dan alle onzichtbaar-uitgeslingerde
electronen, flitste de vrouw van den turfschipper, met 'r parkiete-neus, 'r
kijfkinnetje, 'r haar-slieren en 'r dobberende oogtand, tusschen vader en zoon
in - toen begreep de man, en 'n lach daverde tegen de dakpannen op, dat ze 'r
van leken te bibberen en de regen-lekstraaltjes eens zoo hard in de gurgelende
dakgoot neerklepperden.
‘As we onzen Lieven Heer zóó konden
beluisteren,’ zei-ie toen ernstig, en geen moment van plan 't hinkend
jogje, vóór 't rijper geworden was, 'n gevaarlijken ballast mee
te geven: ‘zouen we 'n stoute dingen van ons àllemaal te
hooren krijgen, 'n stoute dingen om van te beven.... Nee, onze Lieve
Heer zingt niet, zooas menschen 't doen, kleine kameraad....’
‘Hoe zingt-ie dan?’
‘Met - met - met,’ hakkelde vader, naar voorbeelden,
geschikt voor de jongens-fantasie zoekend: ‘hij zingt overdag in de zon,
en 's avonds in de maan en de sterren, en as je nou twéé tellen
je mond houdt, ken je 'm ook hooren in de wind en in de regen....’
Net floot 't even langs de hoeken van den schoorsteen en de
koperdraden van de antenne en van de aard-leiding, pas aangelegd, droegen 't
kwiekjes aan, maar zoo zoetjes en tusschen-d'r-tanden-door en met zulke
aarzelende fluister-stemmetjes, of vader z'n remontoir opgewonden had en de
groote veer van binnen stilletjes zoemde om te waarschuwen dat-ie z'n bekomst
van 't gedraai had. En de regen zong ook, en danste 'r bij op bloote
trippelvoetjes, die 'r schik in hadden in de zwiependste plassen te trappelen.
Tèk-tèk-tèk, klonk 't, of 'r muizen over 't zeil liepen,
tèk-tèk-tèk, en je hoorde 'r een de maat slaan, en 'r was,
maar ook precies, 't ingehouden geneurie, 't zingen zoo zachies dat 't haast
geen zingen meer leek, as je in 't lekker spelonkje van je eigen bed, met 't
dek over je potdichte oogen, en met 't veilig aanvoelen van moeder dicht in je
dadelijke buurt, jezelf, met je lippen op mekaar, in slaap bromde. De
| |
| |
handjes om de knieën, kijkend van den druilenden grauwen,
zingenden hemel, naar vader, die met 'n blikken band om z'n ooren,
telkens weer glimlachend luisterde, 'n melodie meeblies of de spoel voorzichtig
ver-stelde, zat 't ventje ingedeukt bij z'n prentenboeken.
‘As je nou op m'n knie wil klauteren, mannetje,’ zei
vader, die de teleurstelling van 't kind zag: ‘kunnen we om beurten....
Hoor 'ns hoe mooi....’
‘Zingt-ie nog altijd?’
‘Nee, nou is 't concert.... Probeer 't nog is, jongen.... Op
m'n knie.... Zoo!.... Nou doe je as 'n verstandige kerel.... Boem!....
Boem!.... Rataboem!.... Da's 'n Parade-marsch.... En die spelen ze heelemaal in
de verte.... En dat vangen wij dan op met, met.... Dat leg 'k je later uit, as
je kan schrijven en rekenen.... Boem! Boem! Rataboem!.... Nou komt 't koper 'r
bij.... Dat zijn fanfares..., Hoe klinkt dat?.... Ben je nog bang?’
‘Stil dan toch, vader!’, weerde 't kind, met felle
belangstelling af. En terwijl vader de golflengten in z'n kladboekje noteerde,
en met gnuivenden adem zon hoe-ie het simpele ontvang-toestel zou kunnen
verbeteren, vergrooten, verfraaien, als-ie geld had, hingen de verliefde
jongensooren aan de door den Hemelkoepel gedragen geluiden, die over water en
land, door wolken en luchten, als elfjes met gouden zonnebloemen en feeën
met zilveren leliën, 'n schunnig zolderkamertje, met withouten schotten en
drogende luiers, kwamen in-zweven. Benee lei moeder met 't zusje in de
Zondagsche stilte, en dronk veel melk, omdat de door vader gekookte soep zoo
onleschbaar hartig geweest was, en ze kende 'r weelde niet nou de groote Koert
op den kleinen lette, en ie natuurlijk 't eene verhaal na 't andere, onder de
dakpannen most voorlezen - boven beluisterden ze 't reuze-concert van 't
radio-station, de ouvertures, de potpourris, de komieke voordracht, waarbij je
tranen zat te lachen, 't klagend-zoete smeekende van 'n eenzame viool en dan
weer 'n koor. | |
| |
‘Wij sluiten nu,
goeiendag-zegt-ie’, zei vader.
‘Waarom?’
‘Omdat 't afgeloopen is.’
‘Is de veer kapot?’
‘Nee, mannetje,’ lei vader glimlachend uit: ‘maar
voor vandaag is-ie te moe. As je 'm nou met geweld verder laat spelen, is-ie
morgen heesch... Begrepen?...’
‘Ja, vader...’
‘En niet aan moeder zeggen, dat ik die doos hier heb
neergezet?’
‘Mag móéder dat niet weten?’
‘Nee, vent - want dan zou ze dadelijk begrijpen, dat 'k niet
meer na de fabriek ga...’
‘O!’...
‘En,’ drong de man, piekerend over 't verschrikte,
doods-witte gezichtje van den jongen, toen-ie onzen Lieven Heer meende te
hooren, aan: ‘ben je nou nog bang?’
Ze zaten in den dolenden schemer van den zonloozen dag - 'n
groen-verwaasd licht kwijnde door 't beslagen tuimelraam - de regen behagelde
bij buien de pannen en de wind juilde soms as 't fluitje van den
veiligheidskoker op 't gascomfoor. 't Was alles om 'n kind in angststemming te
brengen.
Toch zei-ie enkel, zich tegen vader opschurkend: ‘as jij bij
me ben, of moeder bij me is, ben ik niet bang.’
De hand van den man lei in beschermende koestering om 't tenger
lijfje: ‘wat had de buurvrouw-van-benee je dan gezegd?’
‘Ze zee,’ kwam 't manke jogje los, blij dat-ie vader in
vetrouwen kon nemen: ‘dat me ouwers niet deugen, en | |
| |
dat as
ouwers niet deugen onze Lieve Heer de kinderen teekent met 'n bochel, 'n
kromme neus, 'n hinkepoot.... Toen heb 'k dikke tranen van verdriet gekregen,
en toen het ze me gesnoten, dat me neus d'r bij hing...’
‘Zoo,’ praatte vader grimmig.
‘Ben je nou boos op me?’
‘Wel nee, m'n schat!’
‘En je zette zulke groote oogen op...?’
‘Niet voor jou, mannetje.’
‘Waarom het ze 'r oogen dicht gedaan, en 'r handen gevouwen,
toen ze 'r boterhammen op had?... Hoor je me niet, vader?’
‘Om te danken, jongen,’ ontweek de stem in den
zolderschemer. Maar omdat-ie dezelfde woorden van buurvrouw sprak, bleef
Koertje vragen.
‘Dan is-ie 'r toch wel, boven, in den Hemel?’
‘Ja, zeker,’ knikte de man.
‘Hei-jij 'm gezien, vader?... Vader, luister je
niet?’
‘Niemand het 'm gezien...’
‘Niemand niet?’
‘Nee, niemand niet...’
‘Hoe ken je dan weten, dat-ie 'r is? Of hebbie 'm wel is
gehoord? Was-ie 't strakkies tóch?’
‘Niemand ziet 'm, niemand hoort 'm,’ zette de
electricien dan maar 'n verhaaltje in, 't eerste 't beste dat 'm inviel, om 't
kind af te leiden: ‘maar hij is 'r, en omdat-ie 'r is, het-ie an elk
mensch, groot of klein, 'n brandend lampje hier-van-binnen
meegegeven...’
‘Is 't dàt wat zoo klopt as je schrikt?’
‘Nee, mannetje - dàt is je lieve hartje. Maar
náást je hartje draag je 'n lampje mee-rond. Moeder, vader, 't
zusje, jij, iedereen, iedereen, of ze 'n kroon met kanjers van diamanten, 'n
eigen auto, of 'n zak om afval te bedelen, hebben - iedereen, of ie rijk is of
arm, vleesch eet of aarpels, roomtaart of oudbakken roggebrood - iedereen, de
turfschipper, de politieagent, de schilleman, de over- | |
| |
buurman-met-de-zijjen-gordijnen, de dokter, de melkboer, de grutter, de
prins, de dominee, de pastoor, 't paard voor de kar, de spin, de poes -
iedereen en alles het hier-binnen 'n electriek lampje, dat dag en nacht brandt.
As ik jou nou in je oogen zie, schat, zie 'k 't vonkend
vlammetje dat 't kleine, donkere kamertje bij je verlicht. En dat ken je bij
vader ook, as je me heel diep, van dichtbij, in m'n oogen
kijkt...’
‘Ik zie jouw lampie branden,’ zei 't kind. Hij zag 't.
't Verfletste daglicht kringelde 'n phosphoresceerenden schijn in de
om-hoog-starende pupillen van den man - 't tuimelraam dampte in parelmoeren
aanslag.
‘Dat dacht ik wel, mannetje. Menschen, die van mekaar houen,
zien mekaar's lampje altijd. Die draaien om elkanders lampje heen. Die
lezen 'r in, of 'r niks mee gebeurd is. 'r Zijn menschen, maar niet
veel, want ze zijn duur, die lampen van twee en drie en vijfhonderd kaarsen met
zich ronddragen, en af en toe komt 'r is een met 'n lamp van dik over de
duizend, en da's dan 'n heel-knappe, die sprookjesboeken voor kinderen schrijft
en 'r prachtige prenten bij teekent. Sinterklaas, die arme kinderen kleeren en
eten bracht, had 'n lamp zóó groot, van zóóveel
kaarsen, dat je 'r de markt mee had kennen verlichten. Alle lieve, goeie
menschen, dragen lampen in d'r kamertje, zoo sterk as de acetileen van 'n
fiets. D'r loopen menschen met bontjassen en glimmende schoenen, maar met zulke
ukkepukkies van lichies, en 'r zijn menschen met bloote voeten en
haast-zonder-kleeren, die 'n lampen hebben, 'n lampen, om heele nachten bij te
lezen. As iemand erg an zichzelf denkt, en nooit an 'n ander, gaat z'n lampie
uit zonder dat-ie 't merkt, en dan helpt niet één
lantaarn-opsteker meer. As iemand leelijke dingen doet, dan danst 't lampie, as
in 'n petrolie-stel as 'r geen olie meer is. As iemand alléén
plezier in z'n centen heeft en 's nachts leit te prakkizeeren | |
| |
hoe-ie 'r meer bij zal krijgen, dan wordt z'n lampie zoo pieterig en zoo rood
of 'r 'n mankement bij de Centrale is. As iemand 'n zieken hond na binnen
haalt, en 'm lekker te vreten geeft tot 't dier weer blaffen ken, dan trekt z'n
lampie zoo bij, dat 't in de kleine kamer hier-binnen en in de groote 'r buiten
lichter wordt. As je iemand dood slaat, dan zeit de lamp knàp. En je ken
'r nooit bij, om 'r 'n nieuwe in te draaien. D'r zijn schrikkelijk veel
menschen, die op d'r knieën rondkruipen om an 'n nieuwe lamp te kommen.
Helpt niet. Je mot zelf zorgen dat de peer niet beschadigd wordt, omdat je ken
weten hoe breekbaar 't is. Of menschen nou mooie huizen en lakeien en eigen
rijtuigen hebben, en of iedereen z'n hoed voor ze afneemt, geeft niks,
mannetje. Eens gaan alle lampies uit. Je herinnert je later enkel de
heel-groote, die zoo zacht geschenen hebben, dat ze geen pijn aan je oogen
deeën. As je nou veel sterker geworden ben, door altijd je bord leeg te
eten, dan doe je later ook maar is je oogen dicht, en daar hoef je je handen
niet bij te vouwen, en dan vraag-je jezelf af: mankeert 'r niks an me lampie,
niks an 't licht in me kleine kamertje?...’
'r Wuifde waaratje 'n pluimpje zon door 't tuimelraam. 't Was 'n nat
zonnetje op boereklompen, en de kleuterruitjes, die anders dadelijk dampten, as
de was op de bleek, gaven geen seconde asem, maar 't was warendig Zon.
Even hield vader, die zelf schik in z'n geimproviseerd electriciensverhaal
had, op, even zette-ie opnieuw den brand in z'n pijp, maar nog voor-ie 'n
rookwolkje uit z'n rechtsche lippenspleet, om 't kind niet in z'n gezichtje te
dampen, kon wegploffen, zei Koert dringend: ‘Verder.’
‘Ik weet niet verder,’ ontweek de man.
‘Verder, lieve, lieve vader,’ vleide 't jongske,
wetend dat-ie daarmee z'n zin kreeg. 'n Verhaal mocht nooit te vroeg uit zijn,
en als 't stokte, bracht 't telkens herhaald ‘verder’ den verteller
weer op dreef.
‘Wat moet 'k dan meer vertellen?’ vroeg de man.
| |
| |
Wie steekt al die lampies, bij de groote menschen en de
kleine kinderen, an?’
‘Effe nadenken,’ zei vader geïnteresseerd. De
zonnebundel werd alweer door 'n norsche wolk vertroebeld. De zolderhoeken leken
heen te vluchten. De tabakswalm spiraalde en kolkte naar 't vergrauwend
tuimelraam. En plots glimlachte vader met den prettigen en stelligen glimlach
van iemand, die ook voor zichzelf 'n ontdekking doet. Nee, 't was geen
verzinsel. 't Kon. 't Was al z'n leven zoo. As ze draadloos telegrafeerden en
draadloos met mekaar spraken, dan duurde 't niet lang meer of de lampen gingen
ook draadloos an. En met de lampies, waarvan-ie den jongen op z'n knie verteld
had, was 't al die lange eeuwen zoo geweest....
‘Je ziet,’ droomde-ie zelf hardop mee: ‘dat ze
aangaan. Dat hebben we pas met je zussie beleefd. Je ziet dat ze uitgaan. Net
as tegen den avond en tegen den morgen, de lantaarns in de straten, die in- en
uitgeschakeld worden op 't groote bord van de Wijk. Je ziet niet de hand die 't
doet. En de groote hand, die al de lampies bij de menschen zoo graag
mooi, zonder 'n dansende vlam, zonder 'n kortsluiting, op weerstand, laat
branden, zie je nog minder. Maar ze allemaal ansteken doet-ie vast en zeker.
Daar het-ie z'n plezier in, ofschoon je 't niet begrijpt, as je ziet hoe 'r 'n
schorremorrie leeft, dat op niks anders aast as de lampen van onzen Lieven Heer
stuk te slaan....’
‘'k Zie de avondster, vader.’
‘Dat zal je je verbeelden, jongen.’
‘Gaan de sterren ook zoo an?’
‘Dat denk 'k haast wel - en nou stappen we na benee, bij
moeder - jij met je kleine lampie - ik met me lampie - we zijn allemaal
wandelende lichies - aardig, wat, mannetje?’
Op z'n arm droeg-ie 't kind de trap af. 't Warme bolletje rustte
tegen z'n baardige wang.
‘Hoe lang, vader, brandt 't lampie bij 'n kind?’
‘Duizend jaar,’ zei de man, 't jongenslijfje angstig
tegen | |
| |
zich aandrukkend, en zonder 'r eenig vermoeden van te
hebben, dat hij en 't kind eindeloos-lang aan 't verhaal op 't zoldertje terug
zouen denken.
Benee aan de trap, drong Koertje zich wild tegen z'n vader op. De
tamme kater van den turfschipper, voor 'n dag geleend, om 'n eind aan 't
muizennest onder de aanrecht te maken, had de keukendeur met z'n nagels
opengehaald, sloop zacht-klagend door de donkere gang aan. Twee geel-groene,
den schemer door-puilende kollen beloerden de stappende voeten.
‘Kijk hem is 'n lichies in z'n oogen hebben,
vader,’ fluisterde-ie.
‘Vijftig kaars,’ zei de electricien.
|
|
Auteursrecht onbekend