|
| |
| |
| |
XI.
Gehurkt in de bedstee, kreunend en vloekend, hield de poolsche jood de deur open. Z'n stok kromde als een hand om den knop, viel op den grond toen ze de trap af kwamen.
‘Mod-'k me tong uit me bek schreeuwe!’, snauwde hij, hijgend -: ‘waàr... waàr...’ 'n Logge slijmhoest benauwde hem plotsling, doorbaste 't beenig lijf. De nagels in de bedsteeplank gewrongen, den vaalrooden rimpelkop met de wilde baardslieren diep in stuipschudding gebogen, kraakhoestte-die, inslurpend den adem met fluitende kreunen, dan weer donker-rogglend op braken af. Het schuimig kwijl droop langs den baard op den paarsgroenen borstrok, alle sneden in 't harde gelaat werden wit door 't gespan van de huid, 't vinnig gezwel aan den mondhoek purperde fel alsof 't zou bersten.
| |
| |
‘Drink-'s, vader!’ -, riep angstig Rebecca.
Driftig weerde hij 'r af, richtte pijnlijkgrijpend zich op. De deken glee en bij het reutelend hijgen, dat den kop ver-paarste, de aêren zwart-striemend deed zwellen, kwam de heup met 'r bloedende wonden en gaten bloot. De lappen grijsklamme pap, vervuild en doortrokken van strooperig bloed, zakten het been langs tot over de knie. Een oogenblik klonk 't raspend geroggel, 't slurpen der strot zoo klagerig-scheurend, dat Rebecca begon te schreien en Eleazar dacht dat-ie zou stikken.
‘Drink dan 's, vader!’ -, huilde 't meisje, 't glas in de angstig-bevende hand.
‘Hoor je niet, Poddy? Drink is! -’, drong Eleazar aan, zèlf 't glas nemend. Stomphijgend, lippen die koortsig mumden, slikte de zieke en opnieuw hoestte hij rauw, wringend 't lijf uit het dek, de oogen beloopen, den mond als een smartgeul in 't schuim en de kwijlige klodders van den baard. De bedstee stond in schemer. De deur aan de raamzij, schuinopen, onderschepte 't licht van 'n raam, goor van stofbultige ruitjes, waarachter 't schubbig vaal-slijkrig kwakken en ribblen van ouwe dakpannen. De poolsche jood, half naakt, de
| |
| |
ettrende heup kil belicht, de handen knoestig geklemd om 't hout, den baardigen kop in martling bewogen, leek in 't scheemrende, morsige bedhok zoo afzichtlijk ziek en benauwd, dat Eleazar terug-schrikte en 't slingrende glas water uitgulpte. Niet sprekend keken ze toe, tot 'n reutlender, brakender hoest lucht scheen te geven en een fel-gele roggel met zware bloedvinnen langs den baard op den grond kette. Toen zakte-die kreunend, zwakker nahoestend terug. Op 't voorhoofd, rimpel-door-groefd als 't gelaat, kleefden grijzende haren in zweet. Uit den mond, wild vergrimd, rukte de adem, stootend en kermend.
‘Zal 'k je helpen?’ -, vroeg Eleazar.
De knooklige hand in het bedhok schudde afwijzend.
Kort knerste de voet van den jongen man over 't bloed en 't slijm en een rillige weeheid doorgriezelde hem bij 't zien zoo-dichtbij van de heup, de kerven, 't dik-stollend bloed, de rottende blauw-omkringde gaten met de kwalletjes pap en den druipenden, ei-gelen etter. Een wond, hoog bij de bil, was het grootst. Al het vleesch er om heen, verweekt en vervreten, kromp naar 'n etterend hol, vinger-wijd, vlak
| |
| |
naast 't beenige jukken der ruggegraat, en er boven, in 't midden van den rug, plakte 't smerig be-etterde hemd, was 'n andre rottende plek. Op het matras, vaal betrijpt, met bosjes rullige houtwol die de naden doorbarstten, droogden bloedklodders en klonten. Er was een plank, nauwlijks te zien door 't proppen van pakken en kleeren. Een pot stond 'r zonder oor en aan spijkers hingen broeken en jassen.
‘O!... O!’, kreunde de jood, pogend te stutten den elboog in 't bed.
Vlug steunde hem Eleazar, maar de zieke krijschte 't uit. 't Eene been machtloos, was door de ontsteking kromgetrokken.
‘.... 't Loopt af - 't Is mis’, zei-die hijgend, en terugstortend in 't kussen begon-ie langzaam-snerpend te huilen, 't hoofd gekeerd naar 't beschot.
‘Kom’, praatte Eleazar, z'n hand drukkend: ‘denk an je kindren, Poddy - denk an je...’
Meer zei hij niet. Elk woord ketste. Zwijgend, de oogen heet van tranen, leunde hij tegen de bedstee-deur. Rebecca bij 't dakraam, lei met 'r hoofd op de tafel te snikken. En onafge-broken-smartlijk klonk uit het bedgat het
| |
| |
jammrend geweeklaag, het heftig gesnotter van den grijsaard.
‘Waarom huil je nou, Poddy? - Kom nou’, suste Eleazar: ‘hei-je geen dokter?’...
‘Nee’, snikte de jood: ‘hellept niks, niks!’...
‘Zal 'k 'm roepen?’
‘Nee - géen dokter - geen dokter!’.
‘Wèl 'n dokter’, poogde Eleazar te schertsen: ‘dan ben je in 'n wip beter - hoor je?’...
‘Maansjene néé 'n dokter - maansjene jà 'n dokter’, snotterde Poddy, z'n neus langs z'n mouw wrijvend en pijn-kregel 't hoofd schuddend.
‘'r Is 'n dokter gewees’, huilde Rebecca: hij hèit 'n briefie voor 't gasthuis’...
‘Da's wat moois! En je blijft hièr? Hoe ken je zoo'n gammer zijn?’...
Lustloos, te moe om te spreken, wendde de zieke zich af.
‘Vader wil nie’, antwoordde 't meisje.
‘Wil nie? Wil nie! Wat wil-je nie?’...
‘Nee - hij wil nie.’...
‘... Poddy, Poddy hoe hei-'k 't met je?’, brabbelde Eleazar, woordjes zoekend, schuw en triestig. Z'n gezonde stem leek hard bij 't gebroken, stervend lichaam. Al wat je zei werd
| |
| |
van 'n hinderlijke grofheid, stiet af op de felle wanhoop van 't ellendig bed met z'n etterplassen en bloedstollingen. Bij tijjen dee zwijgen je zeer, vond je de zekerheid van je stem - die pràten wou - van zoo'n schelle hatelijkheid, dat de vleezigheid van je bewegende lippen, 't droog aanvoelen van je lijf, je warmen rug, je rustende voeten - onrustig-werklijk werden, als bij broeiend aangrommelend onweer of bij star-wit avondlicht in 'n eenzame straat.
Poddy scheen niet te luistren. Het hoofd, gezakt in de deuk van 't kussen, lag met den maagren gebogen neus naar de zij van de broeken en jassen. De ontbloote heup puilde in 't wollig gefrommel der dekens, 't been krom en ontvleescht, met 'n zwarten, smerigvergoorden voet, drukte de plooien, bijna slijkrig skelet, bebloed en doorwond.
Weer in denzelfden aarzlenden, tastenden toon vroeg Eleazar:
‘... Mot j'r niks an doen, Poddy?... Mag-ie 't zoo làten?’...
‘Já! Ja! La-me légge!’, snauwde de zieke.
‘Nee, vadertje - dat zalle we niet’, zei Eleazar goedig. Kalm wond-die de paplappen
| |
| |
los, die de knie over waren gegleden, en ingehouden neus-ademend om minder den zuren stank te ruiken, trachtte-die een der wonden te reinigen. Licht-trillend bewogen z'n vingers. Het was 'n voor hem ongewoon, afzichtelijk werk. De pap van oudbakken roggebrood, klam-warm nog, zwart en weekplakkrig, bevuilde z'n handen, kleefde onder 't koperen ringetje dat-ie als kind van Esther had gekregen. Langs z'n duim en wijsvinger, die voorzichtig-vies 'n tipje zwachtel langs 't rottend gat wreven, glibberde etter dien hij niet dùrfde bekijken. Koud kleumde 't zweet op z'n voorhoofd. Als-ie gekèken had was-ie flauw gevallen. Nou most-ie an niks denken, niks zien, zachjes wrijven tot 't zoet braakrig gevoel ophield, tot-ie den papstank niet meer próéfde. Het mager, kromgetrokken been, de heup, de bil, de wonden, schenen te vervagen, blauw-wittig te neevlen. Een oogenblik hingen z'n vingers futloos, diep-doopend in etter en bloed - dan wreef-ie weer, starrend, doodsbleek, met pijn in het achterhoofd, de oogen omwald. Eerst na 'n poos werd-ie stérk, dorst 't been te bezien, nam uit den ketel lauw water, bette met 'n helder lapje dat Rebecca anreikte. 't Kon niet
| |
| |
helpen. 'r Waren te veel wonden, vervuild en door-etterd. Zoo mòcht je 'n wond niet behandlen. Ze zeien dat water koud-vuur gaf. In godsnaam - je most 't wagen - erger as 't ingevreten, slijmend vuil zou 't niet zijn. Rustig, geduldig-sussend, sponsde hij 't linnen in 't soepbord dat 't meisje bij 't bed hield en z'n afkeer overwinnend, bette hij met schuchtere duwtjes tot de etterlaag was verweekt en 't lijkrossig vleesch om de wreede gaten bobbelde. Maar de wond boven de bil wàs niet te wasschen. Ze geleek een gedrochtlijke wel, niet te stuiten. Vaal-gele etter, bloed-slijmrig dooraerd, vloeide gestadig alsof 'n buil was verplet. En de zieke kreunde zoo pijnlijk, duwde de helpende hand zoo driftig, dat Eleazar 't opgaf en zachtoverredend 'n verband om de lendenen poogde te leggen. Toen, omdat Poddy geen ànder hemd had, trok-ie 't vuile, door-etterde glad, schudde voorzichtig 't bed, stopte de deken onder de oksels, glimlachte den ouden jood toe.
‘... Bin 'k geen dókter, Poddy?... Voel je je niet as 'n prins?’
Verlucht, verfrischt door 't water op de wonden, knikte de Pool. Ja, zóo lag-ie veul beter. Alleenig 't bed, lomp van bulten, schrijnde, snee
| |
| |
in z'n rug. En de luize, die mamsertomme van luize! Bloed schene ze te ruike. As-ie sliep maakte ze 'm wakker. Z'n arm zat vol blare. En stèke as ze deeë. 't Was 'n ràmp. Tegen eene die je knapte kwamme d'r tien werom. Cigarettetabak, peper, niks hielp. As je 'n kaars bij 't bed hield zag-ie ze loope, soms tien tegelijk - 'n ramp bij 'n ramp - om je vijande toe te wensche. Hoestend, diep adem-zuigend, klaagde-ie tot 't lèkker liggen, de weer-uitge-rustheid, de mindere gloeiing der wonden 'm vroolijk deed praten. De soep die van z'n bille was gekomme ènne 't bord most Eli maar in de goot smijte òver 't dak. Daar kon niemand z'n maal mee doen. Enne d'r zat smèt in. Sally en Rozetje hadde nog voor twee weke bij 'm in de bedstee geslape. Dat moch niemeer voor de dokter - nou leje ze àllemaal op de grond.
‘... De dokter,’ viel Eleazar 'm in de rede: ‘maar as je nou toch 'n briefie voor 't gasthuis heb - waarom laat jij je dan niet beter maken?’
‘Bèsser,’ begon Poddy te gijnen: ‘besser? Weiss ich viel waas ich allemaal heb!... Dáar hei-'k 'n gat en hiér hei-'k 'n gat - enne 'n
| |
| |
gat in me togus - da's vièr gatte - te veul om te noeme! Me kop van me romp dat de dokter 't zelvers nie-weet. 'n Puist in me nier, zeit-ie - nou vraag 'k jou! - Waas is 'n puist in me nier? - 'n Puist op je neus daar hei-'k meer over gehoord, maar 'n puist in me nier! Waas 'n schtos! Weet jij waar zit me nier? Dan ken jij likke mir!... 'n Brief-ie voor 't gasthuis, nòg! - Al kreeg 'k 'r tien danne nòg nie!... Ken 'k in 't gasthuis me kindere d'r monde schtoppe? Wie zel ze te vrete geve as-'k gaule leg in 'n gasthuis? - 'n Puist in me nier! - Hier let 'k teminste nog op hoe Joozep cigarette maakt en as me godbeware wat overkomp, is 't in me èigen vuil - Rebecca zet jij 't pappie maar op. Pàppe is voor alles goed. Da's 'n ouwerwetsch maar 'n gebencht middel. Zal 'k jòu 's wat zegge: 't is 'n bedorreve maag - misschien hei-'k te veul vleesch gefresse - 'n krimmel 'n ongeluk in 'n jaar tijd’...
Hij lachte om de eigen aardigheid, hoestte, zuchtte plezierig nou-die zoo tof lee.
‘... Pappen,’ redeneerde Eleazar, die bij 't bed zat, terwijl Rebecca de kachel porde: ‘pappen ken nóóit goed zijn bij open wonden’...
| |
| |
‘Ach waas! Ach waas! Pappe met roggebrood is beter as honderd frotte schtinkende drankies. Toene wij uit Rusland zijne gejaagd - 'k herinner 't me nog goed - en d'r gebeurde ons watte - 'n zweer of 'n puist - dan papte me moeder, oleweschonoe, met fijngekauwd roggebrood - 'n middel om over te zoene’...
‘Da's 'n hééle tijd gelejen, wiè - wiè?,’ praatte Eleazar, blij dat de zieke opfleurde.
‘... Of 't geleje is? Misschien jà 'n halleve eeuw as 't nie langer is. Me barmitswe most 'k nog doen. Kè-je begrijpe hóé 't geleje is... Nóóit zel 'k 't vergete... 'k Geloof da-'k 't nog nie an je verteld heb’...
‘Nee’, zei Eleazar, zich flauw 't verhaal dien avond bij Suikerpeer herinnerend, toen Poddy met Dovid ruzie had.
De zieke steunde 'n elboog op 't kussen en met de omrande oogen de scheuren van het plankenbeschot doorzwervend, sprak-ie bijna stug, soms den ouwen kop schuddend als-ie 't zag gebeuren:
‘... Hei-je wel is hoore prate van Wodoskofsky? Nog nooit, hè? Da's eender asof-ie in Wodoskofsky zou spreke van Uileburg of Marken.
| |
| |
- Waas schadt 't? - 't Komp 'r nie op-an! - De naam doet 'r nie-toe. Zeg voor mijn part Pompschtok! - An 'n sjabbesavond lee 'k in me bed - misschien jà was 'k tien jare - enne daar ha-je de poppe an 't danse. Dùizende stonge d'r voor de deur en wadde ze maar grijpe konde, dat smete ze, stront, steene, vullis - Wat moste wij doen, zes tegen 'n pak gojjiem? De eenige Jehoediem ware wij, me vader, me moeder, me oome, me tante, me zussie enne ik. Ze hadde makkelek moorde, de kankerkoppe, de bloedhonde. Eerst hebbe ze de deur met olie gesmeerd enne met pek enne met - met - weisz ich viel! - toèn hebbe ze 't angestoke. Nog zie 'k de vlamme, 't vuur. Wad-je in je kindsche jare gebeurt vergeet je nie lich - vlamme tot 't dak - enne 'n rook om de darme uit je lijf te spoege. - As bezetene vloge we door mekander. We smoorde kompleet. Op eene brakke ze de deur, kwamme ze de trap op. Vooran sting me oom. Die krege ze te pakke - 't is nie om te beschrijve - met 'n bonk ijzer sloege ze 'm op z'n herzens, dad-'t bloed 'r uit schpatte - toen schlierde ze 'm over straat, 't geteisem, 't ettergespuis. - Met d'r
| |
| |
hakke trapte ze op z'n gezich - 't vel hing d'r met lappe bij - de kleere trokke ze van z'n lijf tot-ie d'r nakend bij lag - 'n woord 'n ongeluk dad-'k 'r an lieg, ze bonde 'n touw an z'n mannelijkheid - zoo trok 't pareigem 'm vort. - Van me tante, die ze óók zerreist hebbe, vertelde me moeder dad-ze d'r borste afgekneld hebbe en d'r op d'r zwangere buik getrap. - Ik was gekrope in 'n kast met me nichie bij me. We hielde onze aasem in, dorste geen vin te verroere. Benauwd as we 't hadde in de smook! Geen hand voor ooge kon je zien - bloed zat je te zweete. Toen, Adenoj, hadde ze me vader gevonde - we hoorde ze vechte en krijsche en schelde en vloeke. - Ik an 't huile in de kast - en me nich, 'n meissie van twaalef, was bij god nog zoo googem en gewikst om me in me arme te knijpe - anders had-'k 't uitgegild. Me vader schreeuwde as 'n razende. An arme en beene lee-die gebonde - met 'n nijptang scheurde ze z'n tong uit z'n mond. - De kozakke kwamme toen 't te laat was - natuurlijk - rissches geweest - enkel rissches geweest. - Zal 'k je meer van die narigheid vertelle? Misschien geloof je 't nie-eens as 'k 't jà vertel. 'k Weet
| |
| |
wel, 't is nie om te geloove. Zoo ies mot je méemake. - 'n Dag later zijne we vortgegaan, Of we wòue of nie, we moste! Hoe kon 'n vrouw blijve alleen met 'n man an wie ze de tong hadde uitgescheurd en met twee kindere? We hebbe gezworve door Duitschland - enne door Oostenrijk enne door Engeland - de halleve wereld hebbe we overgezworve enne overal met rotte appelé gegooid. 'n Hond behandele ze beter as 'n jid. - D'r honde geve ze te vréte. Daar koope ze kettings, halsbande voor. - Daar besteje ze somme, kappitale an! En 'n jid? Wat is 'n jid? Van me geboorte af ken 'k niks as sof, slecht vrete en zuipe, van me geboorte niks as schwiejeniejen - met zorreg sta je op - met zorreg ga je na bed - en in zorreg krippeer je’...
Even was 't stil, klonk flauw-echoënd 'n kijvende, schelle stem op de binnenplaats. Rebecca, ernstig van luistren, keek stroefstarend naar 't zeil van de tafel, zwaar van peinzing als 'n kind dat 'n wonderverhaal heeft gehoord. Door de domp-kleine kamer ging een benauwend gezwijg. De oude jood, achterover geknakt, ademde steunend, de oogen gesloten, den mond en den neus en
| |
| |
de rimpels als harde knarsen in 't barstig gewar van den baard.
‘Je was eerst zoo vroolijk’, zei Eleazar: ‘en nou - wààrom rakel je die dingen op?... 'n Arme christen heeft 't niet beter as jij. - Onderscheid is 'r niet, wat?’
‘Schiet 'k daar mee op? Wat is me winst?’, gromde Poddy, opnieuw kreeglig na 't lange gepraat: ‘Is 'r geen onderscheid tusschen 'n gesjochte goj en 'n gesjochte jid? Narrigkat! Al is 'n goj nòg zoo gesjochte - heit-ie vóorrech, is-die bemazzel! Wordt 'n arme goj nagescholde op straat? Heit iemand 't rech 'm schmáús te noeme? Mag jij op hùllie Zondag negotie schreeuwe?’
‘... Dat zijne zoo geen héel-groote verschillen’, redeneerde Eleazar voorzichtig, bevreesd 'm driftig te maken en pogend 'm af te leiden: ‘alleen in 'n narrenhuis kan 'n nar op de narrige inval kommen dat 'n arme christen en 'n arme jood 'n ander soort maag en 'n ander soort hersens hebben! Málle Poddy! As je 'n christen in Rusland was geweest, zonder centen, wat dan? Wat dan? Groot verschil of je door 'n dollen reu of door 'n dolle teef wor gebeten! Wat?’
‘Enne d'r rissches - d'r haat - wáár je
| |
| |
komp?’ -, vroeg de Pool, zich half oprichtend: ‘ik zeg nòg is: wordt 'n goj over straat nagescholde?’
Even brandde in Eleazar de weerbarstigheid om wat in 'm vaststond te zeggen - dat 't taai afzijdig-blijven van de joden - d'r koppelen onder mekaar - altijd onder mekaar - làng na de ghetto's - 't duiten-trouwen van geloofsgenooten, neefies en nichten, met 't gevolg van ontaarden en krankzinnigen - 't smadelijke van 't zich uitverkoren wanen - 't schreeu- wend-gemeene om drank en spijzen van christenen als besmet te beschouwen en zooveel meer als 'n bekrompen religie die in oertijden wortelde, voorschreef, 'n haat, 'n geweldigen haat waard bleven - even had-ie moeite met wat 'm op de lippen lag, dat 'n volk dat de eigen ontaarding niet besefte, gehoond, geschimpt moest worden, maar den zieke over zich ziend, den man die zooveel in stompzinnigheid en waanzin van weerskanten had geleden, zei-ie eenvoudig-glimlachend meepratend:
‘.... Nee 'n goj wordt niet gescholde - daarin hei-je gelijk.’
‘Wat zanik-ie dan tegen!,’ drensde Poddy, ongemakkelijk steunend: ‘'n straathond
| |
| |
heit 't beter as 'n arreme jid! Bij God! Bij God!’ - en weer terugzakkend in 't bed, zuchtte-die in vlakke, levensbeue wanhoop: ‘as 'k gif had, gaf 'k me kindere gif in d'r lijf - vóór 'k krippeerde’...
‘Ho! Ho! Gift kost cente!’, lachte Eleazar.
‘Gif kost cente - kost cente - alles kost cente,’ zei de zieke, zich in kreun omdraaiend: ‘maar 'n lucifer ka-je altijd machtig worde - altijd - As 'k in Wodoskofsky verbrand was, ha 'k geen armoeinest gemaakt. Schurftige beeste krijge schurftige jonge.’...
‘Je kindere,’ viel Eleazar hem in de rede, maar Poddy beet 'm af: ‘me kindere,’ zei-die dreigend en driftig: ‘'n Verlamming voor de god - is-dat God? - die gezeid heit ga en vermenigvuldig je! Poeroe oerwoe... 'n Verlamming! Vermenigvuldige in wat? Vermenigvuldige in armoei, dalles. Ga - hou 'n uitbranding zal-die gemeend hebbe!’
‘Poddy - je wint niks met je op te winden - Kijk, nou is me mooie zwachtel verschoven. Leg stil - dan trek 'k 'm an’...
Nog eens hielp-ie den zieke, die de oogen gesloten hield en als 'n kwaadaardig dier gromde. De linnen reepen duwde-ie hooger,
| |
| |
't beddetijk strekte-ie glad. Poddy, pijnlijk en koortsig, sloeg de helpende hand weg.
‘Schei uit!’, riep-ie korzelig: ‘je schrijnt me wonde kapot. Blijf 'r af!’
‘Dan niet,’ zei Eleazar geduldig, Rebecca wenkend den zieke met rust te laten.
Hij wist van z'n eigen ziekbed hoe je bij tijjen om 'n kleinigheid verstoord kon wezen - en wat moest iemand zich ellendig voelen met zulke afzichtelijke wonden.
‘Wille we nog wat pràte?’ -, vroeg-ie ‘of wil je da'k weg ga?’
‘Me zorg - me zorg - as je mijn maar laat legge,’ gromde Poddy.
Op 't vensterkozijn streek 'n musch tsilpend en vladdrend.
‘Ook 'n armoedzaaier,’ lachte Eleazar.
De zieke bewoog niet, gemelijk, koortsig. Dan voelend dat-ie iets zeggen moest aan den jongen man, die in verlegen hartelijkheid over 'm zat, zei-ie in pijnlijke hijging: ‘Wie geht's - wie geht's met juillie schtaking?’
‘Met de staking,’ antwoordde Eleazar, blij dat de grijsaard praatte: ‘met de staking gaat 't krom en scheef - slècht - slècht... zoo goed as verloren’...
| |
| |
‘Zoo,’ zei Poddy, sterk zuchtend. Vreemd blies de adem door z'n neusgaten en de vingers wriemden hard-plukkend. Toen lag-ie heelemaal stil, de oogen verdoft in de dik-roode randen.
Eleazar stond op, trok het dek naar 't voeteneind, stopte de deken onder de armen.
Koorts-driftig weerde de zieke 'm af. De zwachtels, weder door-etterd, plakten aan de houtwol van 't matras. Kreunend woelde hij zich bloot, wilde niet geholpen worden.
De oogen heet-koortsig vergroot, groenflitsten in 't donker der bedstee. Hij had dorst, dronk gulzig-slurpend de koude thee, die Rebecca 'm gaf, vroeg vloekend om pap. Dan klagerig-schreiend, afrukkend de broeiende lappen, bekeek-ie, zoover-ie zich buigen kon, de rottende gaten van z'n heup en 't been.
‘Poddy!’, zei Eleazar.
‘... Hou je bek!’, snauwde de jood, half-opzittend, de hand om de bedsteeplank gewrongen: ‘wat doe 'k met je gelul!... Voor mijn part... voor mijn part... Ansteke doe 'k de boel... Uitbrande van onder tot boven... Alles na de raschmedei da's 't beste... 'n Uitsterving’...
| |
| |
Diep-snottrend, wanhopig-huilend, bonsde-die 't hoofd met de wilde baardslieren tegen 't beschot van het bedhok, vervloekend z'n kromgetrokken been, krijschend over de luizen die de etterwonden bekropen, schreeuwend om lucht.
Gruwlijk-beangst schoof Rebecca 't raam op, verjagend de tsilpende musch. De zoete, rottende pislucht der dakgoot traagde 't kamertje binnen.
|
|
Auteursrecht onbekend