Al de volksdichten. Deel 2

[p. 222]

Thuis.

1.

Gij dierbaar Thuis! - hoe wordt gij meer en meer,

Met ieder jaar, een kalme, veilge reê,

Waar men aan de ongenaê van stormig weêr

En 't wilde klotsen van de wereldzee

Ontvlugt - en stilte en ruste vindt en vreê.

2.

En Vrede! - och, is hij niet het hóogste goed? -

Roem, aanzien, rijkdom... wáar de jeugd naar jaagt,

Ja, zelfs de hóogre roersels van 't gemoed,

Het hooger doel, dat elk in 't harte draagt,

Verwòrven zijn zij - als Zijn licht ons daagt!

3.

Zoo schuif men dan uw' deurwand en gordijn,

ô Dierbaar Huis! - met kalmen, vromen zin,

Stil tusschen u en 's levens weelde en pijn,

Stil tusschen u en 's werelds woelen in...

En ruste er in den schoot der huwlijksmin!

[p. 223]

 

4.

 

 

 

Zoo putt' men dáar, voor 't leven, kalme kracht,

 

Als men uw' drempel weer verlaten moet;

 

Gewis, dat - weêrgekeerd - ons Vreê verwacht!

 

En dat het worstlen met den wilden vloed

 

Dien vreê des Huizes dubbel schatten doet.

 

 

 

5.

 

 

 

Dan heff' de geest zich hemelwaarts tot God,

 

En wijde 't stille Huis aan Hem, in dank en beê; -

 

Dank voor het woelend, wislend levenslot,

 

Dat ons dien schat als Hoogste erkènnen deê;

 

En Bede: -

 

ô! Boven alles! - geef ons Vreê!