Al de volksdichten. Deel 2

[p. 177]

Het lied.

1.

Och ja, zoo'n Lied, uit vol gemoed,
Dat heeft al menig leed verzoet;

Dat gaf al menig' Zwakke kracht;

Dat was een staf in menig hand;

Dat was een ster, in menig' nacht,

Op weg naar beter Vaderland...

Dus - 't zij ge vreugd hebt of verdriet,

Spreek 't uit maar, in een Lied!

2.

De moeder sust het schreijend wicht
Met teeder zingen de oogjes digt;

En heeft het dan zijn slaapjen uit,

Dan kweelt zij 't weêr een deuntje voor,

Waarmeê zij, onder 't zoet geluid,

Haar kindje (door 't begeerig oor)

Verstand en deugd in 't Harte giet,

Bij 't vroom en lieflijk Lied.

[p. 178]

 

3.

 

 

 

Zoo blijve ook òns het rein gezang

 

Ten Wiegelied, ons leven lang! -

 

Het wekke ons op tot blijde vreugd,

 

Het susse ons stil bij leed en pijn,

 

't Geev' kracht bij kruis en lust tot deugd...

 

En, als we aan 't eind der loopbaan zijn,

 

Dan ruische 't, waar ons de Aarde ontvliedt,

 

Als Hemel-welkomstlied.