Al de volksdichten. Deel 2

[p. 80]

Onder de sneeuw.

De witte vlokken stuiven,

Die 't veld met dons bekleên;

Geen grasjen of geen spruitje

Dringt meer door 't dekkleed heên:

Maar 't groeit, hoe diep bedolven,

Toch frisch en krachtig voort,

Tot het, ô Lente! uw stemme

Weer suizend fluistren hoort.

Laat de Ouderdom de lokken

Met rijm en sneeuw belaân,

De Liefde blijft er groeijen

In vrome Jeugd ontstaan:

In stramme borst besloten,

Naauw merkbaar voor het oog,

Toeft zij op schooner Lente

En Bloeitijd - hier omhoog!